Domeinpartners van golf
Supporters van golf
De Portugese schrijver (en dokter) Júlio Dinis zei het in 1870 als volgt: ‘Het is een noodzaak om de stad te verlaten, zodat Madeira naar ons glimlacht en mooi en geurig is als de ware oceaan bloem die het is. Ga op zoek naar de landelijke dorpjes, beklim de steile hellingen rond de pieken en laat je ogen verrassen door de prachtige valleien.’ 145 jaar later is het advies van Dinis nog altijd relevant. Het eiland is in de tussentijd wel veranderd, maar lang niet overal. De hoofdstad Funchal kan door een optimist kosmopolitisch worden genoemd, maar daarbuiten bestaat Madeira vooral uit een ruig landschap waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Voor golfers is dat prima, die houden immers wel van een beetje groen. Gelukkig herbergt Madeira naast zijn vele levada’s, bergweggetjes, botanische tuinen en terrassen ook twee uitstekende golfbanen. In het oosten van het eiland, niet ver van het vliegveld ligt Santo da Serra en meer richting hoofdstad Funchal vind je Palheiro Estate met de gelijknamige golfbaan.
Als eerste doen we Santo da Serra aan. Door zijn ligging op ruim 700 meter boven zeeniveau is het weer op de 27-holesbaan soms wat wisselvallig, zo merken wij ook wanneer wij er zijn tijdens het Madeira Islands Open. Het toernooi van de Europese Tour moest wegens harde wind en hevige regenval na één gespeelde ronde compleet worden afgelast. Niet alleen wind en regen, maar ook mist en hagel komen meer dan eens voor op de door Robert-Trent Jones ontworpen baan. Soms allemaal op dezelfde dag! Maar gelukkig heerst er voor het grootste deel van het jaar een heerlijk subtropisch klimaat en dat maakt spelen op deze fotogenieke baan tot een waar feest.
Ricardo Abreu is de Managing Director van Santo da Serra. We spreken hem kort nadat besloten is dat het toernooi compleet afgelast wordt. Als we hem geruststellen dat we het er verder niet over hoeven te hebben verschijnt er direct een lach op zijn gezicht en verandert zijn stemming. Ricardo is trots op zijn baan en club. ‘Het personeel maakt spelen op Santo da Serra tot een onvergetelijke ervaring. Ze zijn altijd vriendelijk en hebben een natuurlijke glimlach op hun gezicht, niet omdat we ze vertellen te lachen.’ Ricardo vindt de baan – die bestaat uit de lussen Machico, Desertas en Serras - niet moeilijk, maar wel tricky. ‘Robert Trent Jones heeft de vorm van de heuvels gebruikt om golfers te verwarren. Vooral op de greens maakt dat putts lastig te lezen. Soms denk je dat de putt naar links zal gaan, maar gaat hij naar rechts. Ik ben er na jaren spelen nog steeds niet aan gewend.’ Zijn favoriete hole is de vierde hole van de Machico lus. ‘Dat is de signature hole van de baan. Het is een par-3 die 179 meter is vanaf de Championship Tee en tussen de tee en de green ligt een ravijn. Achter de green kijk je uit op de Ilhas Desertas, een archipel van drie onbewoonde eilanden. Staat de vlag links, dan wordt het een serieus lastige hole! De eerste zes holes van deze lus worden als beste van de baan gezien. Door de tourpro’s maar ook door leden en gasten.’
Niet ver van Santo da Serra ligt de andere baan van het eiland: Palheiro Golf. De baan maakt onderdeel uit van Palheiro Estate, een landgoed met een hotel, villas, tuinen en meer. Dat het leven op dit deel van het eiland goed is merk je meteen aan één ding: de wegen. Waar het wegennetwerk op Madeira nou niet echt geweldig onderhouden is, ligt het asfalt er hier strak als een biljartlaken bij. En met wegen die soms stijgingspercentages ruim boven de 20% hebben, is dat geen overbodige luxe.
Op de baan ontmoeten we Michael Otto. Michael is een vriendelijke Duitser op pensioenleeftijd, die jarenlang salesmanager van Palheiro is geweest. Tegenwoordig doet hij het wat rustiger aan, maar nog altijd is hij nauw betrokken bij de club. Hij vertelt ons hoe de baan te kampen heeft gehad onder twee natuurverschijnselen. ‘In 2011 heeft er een brand gewoed die een groot deel van de bomen langs holes vier, vijftien en zestien heeft verwoest. Daarnaast hebben parasitaire nematoden (rondwormen) er voor gezorgd dat we 60,000 bomen hebben moeten kappen en dat heeft de baan een heel ander aanzicht gegeven.’ Celeste Ringertz, General Manager van hotel Casa Velha, voegt daar aan toe: ‘het enige voordeel is dat het de baan ook een heel ander uitzicht heeft gegeven. Waar de bomen voorheen een groot deel van het uitzicht ontnamen, kun je nu kilometers ver kijken.’
Celeste heeft een punt, maar bovenal is het erg jammer, want de baan zag er met al die bomen prachtig uit, zien we op foto’s van enkele jaren geleden. Gelukkig is Palheiro nog steeds een leuke en goed speelbare baan. Hij is wat makkelijker dan Santo da Serra, maar dat wil niet zeggen dat je hier met slecht spel weg komt. Het meest verrassende aan de baan is dat vier van de vijf par-5’en zich op de tweede negen van de baan bevinden en dat die met 450 meter of langer, niet misselijk zijn.
Een aanrader: neem een buggy. Als dertigers in prima conditie kostte het ons al moeite om de baan door te gaan (vooral de laatste vier holes zijn pittig) en heel veel beter werd het spel ook niet van al dat gehijg.
Madeira is niet meer dan 57 kilometer lang en 23 kilometer breed dus theoretisch kun je in een dag makkelijk het eiland rond. Er is echter zo veel te zien en doen, dat het in de praktijk absoluut onmogelijk is. Alleen in en om Funchal is er al voldoende te doen. Voor natuurliefhebbers zijn de prachtige botanische tuinen, van waaruit je de Teléferico (gondel) naar het schilderachtige Monte kunt nemen. Vanaf daar ga je – heel toeristisch, maar wat maakt het uit – met de toboggan naar beneden. Dit is een rieten slee met houten glijders, die wordt bestuurd door traditioneel geklede mannen. Remmen doen ze met hun voeten, maar geen zorgen, ze zijn er zeer bedreven in.
Als je weer terug in de stad bent is een bezoekje aan Blandy’s Wine Lodge een moment om je smaakpapillen een plezier te doen door te leren en proeven hoe madeira wijn gemaakt wordt. Daarna kun je op de Mercado dos Lavradores heerlijk mensen kijken en vers fruit kopen. Trakteer jezelf ook meteen op een koffietje en een paar heerlijke pastéis de nata (roomgebakje) bij een van de vele barretjes.
‘s Avonds is het heerlijk om door het oude centrum (zona velha) te struinen en te genieten van de vele – moderne – beschilderingen op muren en deuren. Goed eten kan op veel verschillende plekken. Wij gingen naar het vrij moderne restaurant Santa Maria en genoten daar van heerlijk verse espada – de niet heel erg knappe zwarte degenvis – die de specialiteit van het eiland is. Geloof het of niet, maar hij is het lekkerste met banaan erbij. De avond sluit je af in een gezellig klein barretje waar ze poncha schenken. Wij deden dat bij Venda Velha, dat slechts enkele meters van Santa Maria zit. Poncha is de kleurrijke – en wat moderner ogende - variant op Madeira wijn. Barman Jacó vertelt enthousiast over de mix van aguardente (gedestilleerde alcohol van suikerriet), honing, suiker, citroen en vers vruchtensap die zelf kan worden gekozen. Wij hebben geen idee wat lekker is, dus zet hij een rijtje voor ons neer om te proeven. Na een de eerste slokken zijn we overtuigd, poncha is ons nieuwe favoriete drankje en naar Madeira gaan we graag nog eens terug.
Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door Pin High. Kijk op pinhigh.nl voor
Vanuit Amsterdam vliegt Transavia twee keer per week rechtstreeks naar de internationale luchthaven van Santa Cruz. Vaker is ook mogelijk, maar dan vaak met overstap op Lissabon.
Tijdens ons verblijf sliepen we in twee verschillende hotels.
Op luttele minuten vliegen (of iets langer op de boot) van Madeira ligt Porto Santo. Naast heerlijke stranden ligt hier ook een golfbaan: Porto Santo Golf. Deze door Seve Ballesteros ontworpen baan is wat minder heuvelachtig dan de andere twee banen, maar doet er absoluut niet voor onder.