Wat kun je leren van een tourprofessional tijdens de Pro-Am? Eefje speelde met Lisa Petterson

Woensdag 14 mei was het zo ver: ik mocht deelnemen aan de Pro-Am van de Dutch Ladies Open. Voordat ik mijn ervaring deel, is het misschien handig als ik eerst uitleg wat een Pro-Am eigenlijk inhoudt. 


Een Pro-Am, wat is dat eigenlijk?

De voorbereiding van de professionals begint meestal vroeg in de week. Ze lopen oefenrondes om elke hole en green zorgvuldig te bestuderen, spelen vanaf dezelfde plek meerdere ballen om de balvluchten met verschillende clubs te vergelijken. In een baanboekje noteren ze de afstanden, baankarakteristieken en strategische keuzes.

De speelsters komen even los van de routine

Elk detail telt: de snelheid van de greens, de windrichting, de ligging van de rough en zeker in het geval van Goyer Golf & Countryclub deze week, beoordelen ze ook hoe ver de bal doorrolt op de droge fairways. Tijdens de Pro-Am woensdag- en donderdagmiddag, over respectievelijk negen en achttien holes, komen ze soms even los, maar observeren tegelijk hoe de baan speelt onder toernooicondities.

Professioneel en minutieus

Het leek mij weleens leuk om dit als amateur van dichtbij mee te kunnen maken en te zien hoe professioneel en minutieus de speelsters met hun vak omgaan. Van mijn golfspel had ik niet echt hoge verwachtingen, aangezien ik nog niet heel veel heb kunnen spelen sinds ik voor de tweede keer moeder ben geworden. Desalniettemin keek ik ernaar uit om nieuwe mensen te ontmoeten en de waarde van een Pro-Am te voelen.

Geen Trackman nodig

Op de tee van hole 10 ontmoette ik mijn medespelers Don en Manon en de professional van onze flight Lisa Petterson uit Zweden. Nu ik dit opschrijf besef ik me pas dat deze namen op elkaar rijmen, maar dat terzijde. We gingen van start zonder warming-up of in te slaan, omdat de overige speelsters die zich voorbereiden op het toernooi voorrang hebben op de oefenfaciliteiten.

Er stond een Trackman geïnstalleerd op de backtee die mij na mijn drive kon vertellen hoe ver ik die bal had geslagen. Ik kan je vertellen: ik had geen Trackman nodig om te zien dat mijn bal linksaf het riet in schoot. Mijn tweede poging was iets beter, maar gelukkig mocht ik voor de officiële eerste slag plaatsnemen op de rode tee.

Spelformat

Het spelformat dat wordt gespeeld is een zogenaamde Tour Scramble. Iedereen slaat zijn eigen bal af waarna vervolgens wordt gespeeld vanaf de plek waar de beste bal ligt. Na het tweede schot speelt iedereen weer verder vanaf de plek waar hij of zij zelf ligt. Van iedere hole worden de beste twee scores genoteerd voor het team. De professional speelt altijd met haar eigen bal verder. De slechtste score die je zelf kunt noteren is een netto par (met handicapverrekening) dus als je die niet meer kunt maken, pak je je bal gewoon op.

Zo had mijn afslag op hole 13 ineens de beste ligging: 'heb ik toch nog iets bijgedragen', dacht ik

Zo'n spelvorm maakt het echt superleuk om met elkaar een leuke ronde te spelen. Zo had mijn afslag op hole 13 ineens de beste ligging: 'heb ik toch nog iets bijgedragen', dacht ik. Dat mocht ook wel, want na mijn afslag op hole 10, ging het op hole 11 en 12 niet veel beter. Gelukkig kon ik dus wat bijdragen voor het team.

Ik ging de baan in zonder hoge verwachtingen van mijn golfspel, maar wel om eens te ervaren hoe zo'n toernooibaan nou speelt en om wat meer te weten over de voorbereiding van een professional. De caddie van Lisa Petterson is haar vader Erik. Zo nu en dan neemt hij vrij van zijn werk om mee te kunnen met zijn dochter. "Mijn vader kent mijn spel het allerbeste omdat hij mij al van kinds af aan ziet spelen, we hebben het leuk samen, maar kunnen ook goed ruziemaken hoor!"

Na een aantal holes hoor ik druk en snel Zweeds gekakel tussen vader en dochter en ik vraag ze of ze dan nu ruzie hebben. "Nee hoor, ik vroeg nu of mama nog van plan was te komen kijken bij het toernooi," verklaart ze. Zo zie je maar, de ontspanning mag er ook zijn en de speelsters zijn hartstikke toegankelijk en geïnteresseerd.

Tips van de professional

De professional houdt onze scores bij en geeft tips hoe we de hole het beste kunnen spelen. "Ik heb je nu een aantal keer een goede drive zien slaan, als je deze bal nu tussen die tent en het WC-hokje weet te plaatsen dan omzeil je de grote bunkers en lig je als het goed is niet in het water," geeft ze mij mee. Ik voelde me gevleid en onder druk gezet tegelijk, maar wonder boven wonder sla ik de bal exact zoals zij het omschreef. 

Longest drive? Huh!

Na de ronde is er tijd voor een heerlijk borrel op het terras van Goyer Golf & Countryclub. Geen straf in deze bijna 's zomerse temperaturen. Tijdens de prijsuitreiking verslik ik me bijna in een slok Texels Skuumkoppe 0.0 als mijn naam wordt genoemd. Die éne drive op hole 13 was blijkbaar het verst van alle vrouwen die meededen in de 'longest drive'-competitie. Die zag ik niet aankomen!

Na de borrel is het tijd voor het diner waarvoor we ons verplaatsen naar een lange tafel. Ik kom naast wat andere deelnemers te zitten en kom tot de ontdekking dat er mensen zijn die een jaar eerder ook al eens hebben meegedaan. Die kennen elkaar dus al en hebben ook nog onderling contact. Dat is het leuke aan zo'n middag: je leert wat meer over je eigen golfspel, maar je leert ook mensen kennen. Kortom het is zeker de moeite waard om je hier volgend jaar voor aan te melden.

Voldaan en een tikkeltje vermoeid keer ik huiswaarts, maar niet voordat ik mijn collega's heb bedankt voor de organisatie van deze leuke middag.