Ernie Els: populaire wereldspeler

25 augustus 2017 Redactie GOLF.NL

Ernie Els is een van de grote trekpleisters in het KLM Open. De Zuid-Afrikaan, bijgenaamd The Big Easy, is inmiddels 47 jaar maar nog altijd een van de meest populaire golfers in de wereld.

‘The next God of golf.’ Dat zei Curtis Strange, tweevoudig majorwinnaar, in 1994 over Ernie Els. Strange speelde dat jaar met Els in het US Open en was diep onder de indruk van het spel van de jonge Zuid-Afrikaan. Strange was niet de enige. Jack Nicklaus, winnaar van achttien majors, dacht ook dat Els de volgende speler zou zijn die de sport ging domineren. En Gary Player, een andere golfgrootheid en landgenoot van Els, sloot zich volmondig bij Nicklaus aan. ‘Ernie heeft alles in huis om heel veel majors te winnen.’ Els schreef dat US Open in 1994 na een play-off op zijn naam, zijn eerste majortitel. Hoeveel majoroverwinningen zouden er volgen? Tien leek zomaar haalbaar. Het is bij vier majors – US Open 1994 en 1997, Brits Open 2002 en 2012 – gebleven. Vier majors winnen is heel weinig golfers gegeven, maar voor een supertalent als Els valt het toch een beetje tegen.

‘Als het gaat om de majors voelt het alsof ik een beetje boven par ben’, aldus Els. ‘Vijf, zes, zou gezien mijn talent realistischer zijn geweest. Dat had me op gelijke hoogte gebracht met Nick Faldo en Seve Ballesteros, ik geloof dat ik in die categorie thuis had kunnen horen.’

Mijlpaal

De belangrijkste reden dat Els niet meer grote toernooien heeft gewonnen? Natuurlijk, Tiger Woods. Niet Els, maar Woods, the chosen one genoemd, ging golf jarenlang domineren, op een manier zoals niemand eerder had gedaan. Twee weken terug op Quail Hollow beleefde Els een mijlpaal: hij speelde in zijn honderdste major. Tijdens een persconferentie vroeg een journalist hoe zijn carrière verlopen zou zijn zonder Tiger Woods. Els gaf zoals altijd eerlijk antwoord. ‘Ik had het gevoel dat ik klaar was om heel wat grote toernooien te winnen, maar toen kwam Tiger in 1997 met zijn overwinning in de Masters (Woods verpulverde de concurrentie met een recordscore van -18). Hoe Tiger die week speelde, de ballen die hij sloeg, ongelooflijk, het bracht me van mijn stuk. Tiger heeft golf veranderd, zonder hem zou ik zeker een paar majors meer hebben kunnen winnen.’ Els erkende jaren eerder al ruiterlijk dat hij, net als veel andere golfers, had geleden aan ‘Tigeritis’, het machteloze gevoel dat Woods verslaan bijna onmogelijk was.

Postuur

The next God, die torenhoge verwachting heeft Els dus niet kunnen inlossen, Zijn loopbaan is er niet minder imposant om. Hij stond 705 weken in de top-10 van de wereldranglijst, negen weken was hij de nummer-1. Els won 28 toernooien op de Europese Tour en negentien op de PGA Tour. Zijn laatste zege op de European Tour was in het BMW International Open in 2013. Els staat momenteel buiten de top-400 van de wereld, hij is 47 jaar, maar de Zuid-Afrikaan is er van overtuigd dat hij nog een grote overwinning in zich heeft. ‘Ik zal niet meer terugkeren aan de wereldtop, ik ben in de herfst van mijn loopbaan maar vijftig is het nieuwe veertig. Een grote overwinning kan met een heel goede week zeker nog.’ Het liefst natuurlijk in een major. ‘De majors zijn het ultieme, je prestaties in die toernooien bepaalt uiteindelijk je plek in de golfgeschiedenis. Golf is een sport waarbij je heel lang een kans hebt om grote toernooien te winnen. Kijk naar wat Tom Watson deed op Turnberry (Het Brits Open van 2009), hij had een putt om te winnen op zijn 59ste. Ik heb geluk gehad met blessures, voel me nog steeds fit en het putten gaat gelukkig weer heel goed.’ Tijdens de Masters in 2016 sloegen de stoppen door op de green van hole 1. Van minder dan een meter had Els zes putts nodig om de bal de hole in te krijgen. De beelden gingen de wereld over. Uiterst pijnlijk, maar Els haalde zijn brede schouders op, werkte hard aan zijn puttingstroke en bij zijn volgende toernooi was hij in de putt-statistieken de allerbeste.

Flegmatiek

Het zegt veel over zijn werkethiek. Els oogt flegmatiek. Aan zijn postuur (1.91m lang) en het bijna luie ritme van zijn swing dankt hij de bijnaam ‘The Big Easy’. Golflief- hebbers over heel de wereld, maar ook zijn collega’s op de Tour, kunnen lyrisch uitweiden over de swing van de Zuid-Afrikaan. ‘Ernie heeft de sweetest, smoothest, most beautiful, aesthetically pleasing golfswing die je je kunt voorstellen, een genot om naar te kijken’, zei Phil Mickelson onlangs. Omdat Els de bal zo jaloersmakend makkelijk slaat, wordt nog wel eens gedacht dat het succes hem is komen aanwaaien. De bijnaam The Big Easy suggereert dat ook. Els kan zich er wel eens aan ergeren. ‘Je krijgt niets voor niets en dat geldt ook voor mij. Ik heb een prachtig leven en een prachtige carrière maar daar heb ik veel meer voor moeten doen dan mensen vaak denken. Je moet keihard trainen, soms tot je er letterlijk ziek van wordt. Dat heb ik als jonge golfer gedaan en ik werk nog steeds hard. Vier keer per week ben ik in de sportschool. Als je ouder wordt moet je er meer voor doen om op topniveau mee te kunnen blijven doen. Toen ik twintig was ging golf me makkelijker af dan nu, ik sla de bal ook wat minder ver. Maar ik ben nog steeds erg gemotiveerd en hou nog altijd heel veel van het spel.’

Tennis of golf?

Els, geboren op 17 oktober 1969 in Johannesburg, begon met golf toen hij negen jaar oud was. Hij was zo’n jongen die jaloersmakend goed is in alle balsporten, speelde ook cricket, rugby en voetbal. Op z’n dertiende won Els met tennis het Eastern Transvall Junior Championship, een groot regionaal toernooi. Een jaar later besloot hij toch vol voor golf te gaan. ‘Met golf won ik makkelijker van de andere jongens dan met tennis. Ik voelde dat het veel moeilijker zou zijn om een succesvolle tennisprof te worden.’ In de tuin van zijn ouders lag een graveltennisbaan. Toen Ernie de keuze had maakt voor golf, werd de tennisbaan omgeploegd en verscheen er een puttinggreen met daaromheen bunkers en alle ruimte om te chippen en te pitchen. ’Ik sloeg vaak ballen over het dak van het huis naar de green, zo leerde ik mijn wedges spelen. Ik heb ook wel een paar ramen gebroken maar dat hebben mijn ouders me vergeven.’ Neels Els, de vader van Ernie, was een succesvol zakenman. Aan geld en mogelijkheden om in golf iets te bereiken, heeft het Ernie nooit ontbroken. ‘Ik kon als kind overal naar toe voor golf, speelde grote amateur- toernooien in Amerika. Mijn golfvrienden in Zuid-Afrika hadden die mogelijkheid niet. Ik kon me ontwikkelen als golfer, alles uit mijn talent halen. Ik had het geluk dat mijn ouders het financieel goed hadden.’

Wereldspeler

Els had ook het geluk gezegend te zijn met een uniek talent voor golf. Die oogstrelende swing, de fluwelen touch rond de greens, nog altijd is de Zuid-Afrikaan waar hij ook speelt een publiekstrekker van jewelste. Toen de organisatie van het KLM Open bekend maakte dat Els was gestrikt,, reageerden ook de Nederlandse golfliefhebbers op social media heel enthousiast: ‘The Big Easy komt!’ Els speelde vier keer eerder in ons Open. Zijn beste resultaat behaalde hij in het Heineken Open van 1994 op Noordwijk met een gedeelde zevende plaats. Met dertien onder par had Els vijf slagen achterstand op winnaar Miguel Angel Jiménez. Bij zijn laatste deelname in 2001, ook op Noordwijk, werd hij gedeeld twaalfde. Els is, in tegenstelling tot veel Amerikaanse toppers die voornamelijk op de PGA Tour speelden, altijd een wereldspeler geweest. ‘Alleen maar op één Tour steeds dezelfde toernooien spelen zou ik saai hebben gevonden. Ik heb het reizen, nieuwe plekken zien en ontdekken altijd leuk gevonden en dat is nog steeds zo.’ Half september is The Big Easy op The Dutch te Spijk. Het zou prachtig zijn als hij zich zondagmiddag kan mengen in de strijd om de titel. Genieten van een van de mooiste golfswings ooit, dat kan bij het KLM Open hoe dan ook.