Bekijk de Masters van 1997 (opnieuw)
Ga naar deze pagina van masters.com om de beelden te bekijken.
Watch @TigerWoods record-breaking 1997 win at #themasters.https://t.co/SzuKve22WA pic.twitter.com/Vma3uudwDB
— Masters Tournament (@TheMasters) 2 april 2017
Het laatste nieuws over de Masters. Lees hieronder het verhaal dat eind maart in het magazine GOLF.NL is verschenen.
De Masters-zege van Tiger Woods in 1997
Betoverend
Twintig jaar geleden won Tiger Woods als jongste ooit de Masters, met een recordscore. Hij was ook meteen de eerste zwarte golfer die een major won. Golf zou voor altijd anders zijn.
Zondag 13 april 1997, Augusta National Golf Club, Georgia. Tiger Woods, een 21-jarige tengere jongen met een donkere huidskleur, een veel te wijde rode Nike-trui en een swing die drives deed belanden op plekken die onhaalbaar werden geacht, won de 61ste editie van de Masters. Een overwinning die om tal van redenen baanbrekend en historisch was.
Woods tilde golf die Masters-week naar een nieuw, op dat moment niet voor mogelijk gehouden niveau. In de derde ronde speelde hij met Colin Montgomerie, de Schot die van 1993 tot 1999 zeven jaar op rij de jaarranglijst won van de Europese Tour. Het verschil was schrijnend. Woods raffelde de achttien holes af in 65 slagen, Montgomerie worstelde zich naar een 74. De Schot stapte de baan af ‘met de blik van een man die zojuist een ufo had gezien’, schreef een Amerikaanse golfverslaggever. Treffend, want voor Montgomerie moet het gevoeld hebben alsof hij speelde met een buitenaards wezen.
In een interview met Golf.com keek hij onlangs terug op die ronde met Woods. “Het was onvoorstelbaar, ik had zoiets nog nooit meegemaakt. Niemand had zoiets ooit meegemaakt. Zelfs Tigers caddie Mike (Fluff) Cowan stond versteld. Ik zei tegen Fluff: dit is van een totaal andere orde hè? en Fluff was het helemaal met me eens. Op hole 2 (par-5) sloeg Tiger driver en daarna een ijzer-9 die over de green ging. Ik haalde de green niet eens met driver en een 4-wood. Een ijzer-9 voor de tweede slag die over de green eindigde, dat had ik nooit voor mogelijk gehouden.”
Staande ovatie
Woods won het toernooi een dag later met een nieuw toernooirecord (-18) en twaalf slagen voorsprong. Hij werd de jongste winnaar ooit van de Masters. Én hij was de eerste zwarte golfer die een major veroverde.
Dat hij uitgerekend op Augusta Nationaal die eerste grote zege behaalde, maakte het extra speciaal. De club in de zuidelijke staat Georgia had in 1990 weliswaar het eerste zwarte lid geaccepteerd, maar daarmee was het racistische verleden niet uitgewist. De in de jaren ’30 opgerichte club werd nog vaak herinnerd aan een uitspraak van Clifford Roberts, de Amerikaanse zakenman die meer dan veertig jaar voorzitter was van Augusta National en het Masterstoernooi. ‘As long as I'm alive, golfers will be white, and caddies will be black’, liet Roberts zich ooit ontvallen. Hij hoefde niet mee te maken hoe op zijn club een zwarte golfer in het groene jasje van de Masters-kampioen werd toegejuicht. Al een aantal maanden ernstig ziek, maakte Roberts in 1977 een einde aan zijn leven door op de par-3-baan van Augusta National een kogel door zijn hoofd te schieten.
Twintig jaar na dat tragische voorval betrad Tiger Woods het clubhuis van Augusta National voor het traditionele winnaarsdiner met vooraanstaande leden van de club. De Amerikaanse journalist Rick Reilly beschreef in Sports Illustrated wat er vervolgens gebeurde. “De leden in hun groene jasjes zaten aan tafels en klapten uiterst vriendelijk toen Tiger arriveerde. Vervolgens steeg, achter in de ruimte, een vele malen harder applaus op. De koks, de serveersters, het overige personeel, allemaal zwart, ze waren bij elkaar gekomen, deden hun handschoenen uit en gaven Tiger een staande ovatie. Ik kreeg er kippenvel van.”
44 miljoen tv-kijkers
Het eerbetoon van het zwarte personeel zal ook Woods niet onberoerd hebben gelaten. Eind 1996, hij had zijn eerste overwinning op de PGA Tour een paar weken daarvoor behaald, vroeg journalist Peter Kessler in het programma Golf Talk naar zijn doelen. “Ik wil golf meer laten lijken op Amerika. Op basketbalveldjes zie je kinderen van alle kleuren en culturen met elkaar spelen, dat wil ik ook voor golf. Waarom zou golf, zo’n geweldige sport, slechts weggelegd zijn voor een beperkte groep mensen?”
Woods wilde een veel groter en gemêleerder publiek naar golf trekken. Dat lukte voor het eerst tijdens de Masters van 1997. Tijdens de laatste ronde zaten alleen al in Amerika 44 miljoen mensen voor de televisie, de best bekeken golfuitzending ooit. Van spanning was door de grote voorsprong van Woods geen sprake, maar iedereen bleef tot de laatste putt aan de televisie gekluisterd in het besef getuige te zijn van iets unieks. Dit was niet zomaar een overwinning in een groot golftoernooi, hier gebeurde iets dat de sport ver oversteeg.
Hype
Al jaren eerder was duidelijk dat Tiger Woods, op 30 december 1975 geboren in Californië als Eldrick Woods, een uitzonderlijke golfer zou worden. Zijn vader Earl die voor het Amerikaanse leger in Vietnam had gevochten, ging zijn zoon kort na de geboorte met Tiger aanspreken, als een soort geste naar Vuong Dang Phong, een Zuid-Vietnamese soldaat met wie hij bevriend was geraakt en die hij altijd Tiger noemde.
Earl, een fanatiek golfer, stoomde zijn zoon vanuit de wieg klaar voor een grootse golfcarrière. Twee jaar oud was Tiger toen hij op de nationale televisie stond te putten met Bob Hope in de Mike Douglas Show. Golf Digest, het bekendste golftijdschrift in de wereld, besteedde al uitvoerig aandacht aan Woods toen hij vijf jaar was. Als eerste golfer ooit won Woods drie keer op rij het US Junior Amateur en daarna drie keer achtereen het US Amateur. Toen Tiger een finale van het US Amateur dreigde te verliezen, fluisterde Earl hem in de oren: Let the legend grow, Tiger. De zoon gehoorzaamde en won na een spectaculaire inhaalrace alsnog.
De hype rond Tiger was dus al groot toen hij eind augustus 1996 zijn overstap naar de professionals aankondigde. Woods, die een vijfjarig sponsorcontract had getekend bij Nike voor naar verluidt veertig miljoen dollar, opende de persbijeenkomst met de inmiddels legendarische woorden: I guess, hello world. Het leek een spontane opmerking van een onschuldig lachende jongen. Het bleek twee dagen later een vooraankondiging te zijn van de Hello World reclamecampagne waarin Nike en Woods, die als kind op golfbanen herhaaldelijk met racisme was geconfronteerd, heel bewust de raciale kaart speelden. De wereld zou aanstonds aan zijn voeten liggen.
Superioriteit
In zijn eerste toernooi als professional, het Greater Milwaukee Open, eindigde Woods nog in de achterhoede. Maar hij stal natuurlijk toch weer de show door een luid bejubelde hole-in-one te maken. Daarna ging het snel. Aan de vooravond van de Masters had Woods in een paar maanden tijd al drie toernooien op de PGA Tour gewonnen, twee keer in een play-off, en een keer met één slag voorsprong. Voor velen was hij een van de topfavorieten maar er waren ook meer dan genoeg sceptici. Absoluut geweldig wat Tiger had gepresteerd, maar de Masters winnen, in zijn eerste major als professional, dat was toch echt een ander verhaal. Met 21 jaar miste hij volgens veel golfinsiders ervaring.
Zo gek was die gedachte niet. Tegenwoordig winnen jonge twintigers toernooien bij de vleet, twee decennia terug stond het adagium dat topgolfers pas na hun dertigste pieken, nog recht overeind. Halverwege de eerste ronde wees nog niets er op dat Woods historie ging schrijven. Hij speelde de eerste negen holes met een paar flinke afzwaaiers van de tee in veertig slagen (+4). Tijdens de wandeling van de green van hole 9 naar de tee van hole 10 bedacht Woods dat zijn backswing te lang was. Probleem opgelost. Met een wat kortere en compactere backswing speelde hij de tweede negen holes met vier birdies en een eagle in dertig slagen.
Na die eerste ronde stond hij drie slagen achter leider John Huston. Zowel op dag twee (66) als op dag drie (65) tekende Woods voor de laagste score. Zijn voorsprong met nog één ronde te gaan bedroeg negen slagen. De twijfelaars – ‘eerst eens zien hoe goed die jongen nou echt is’ – gingen overstag. Dit was van een niet eerder vertoonde superioriteit. “Het kind geeft de grote mannen golfles”, sprak een tv-commentator.
Oneerlijke strijd
Woods sloeg zijn drives die week gemiddeld 294 meter, 23 meter verder dan de nummer twee in de categorie ‘driving distance’. Hij degradeerde tot afgrijzen van veel leden de prestigieuze baan van de Augusta National Golf Club tot een veredeld Pitch & Putt baantje. De langste club die Woods in het hele toernooi nodig had voor een tweede slag op een par-4 was een ijzer 7. De green van de par-5 15de haalde hij twee keer met een wedge, waar andere spelers fairwaywoods nodig hadden of überhaupt de green niet in twee slagen konden halen.
Het was een oneerlijke strijd. De concurrentie speelde het golf van 1997, Woods dat van 2010. Het was fascinerend om te zien, bijkans betoverend voor wie er op Augusta National bij mocht zijn. Als Woods na de ronde nog wat ballen ging slaan, verdrongen horden mensen zich rond de drivingrange om een glimp op te vangen van de swing van dit nieuwe fenomeen. Toegangskaarten voor de laatste ronde gingen op de zwarte markt weg voor duizenden dollars. Zelfs na afloop van het toernooi werd er nog geld geboden voor toegangsbadges, door mensen die iets van een tastbare herinnering wilden van een toernooi dat de golfsport voor altijd zou veranderen.
Uppercut
Op zijn laatste hole maakte Woods een putt van anderhalve meter voor par. Toen de bal in de hole verdween, reageerde hij met wat zijn handelsmerk zou worden na een spectaculaire slag of een overwinning, een uppercut met zijn rechtervuist. Nadat hij door titelverdediger Nick Faldo in het groene jasje was gehesen, gaf Woods aan dat de Masters het toernooi was dat hij het allerliefste wilde winnen. “Ik droom vanaf mijn vijfde al van het winnen van het groene jasje. Dit toernooi heeft een speciale betekenis voor me.”
Waarom was wel duidelijk. Terwijl zijn zoon poseerde in de groene blazer zei vader Earl tegen journalisten: “Green and black go well together, don't they?” De suprematie van Woods tijdens de Masters van 1997 was zo groot dat de voorspellingen over zijn toekomst een tikkeltje doorsloegen. Je kon het niemand kwalijk nemen, zeker niet de golfers die door Woods waren gekleineerd.
De Zweed Jesper Parnevik , op 19 slagen achterstand als 21ste geëindigd, zag maar één oplossing om Woods weerstand te bieden. “Er moeten tees komen speciaal voor Tiger, 45 meter achter onze tees. Gebeurt dat niet, dan wint hij de volgende twintig keer de Masters.” Jack Nicklaus, met achttien majors de succesvolste golfer ooit, hield het op minimaal tien groene jasjes voor Woods. Zo ver is het niet gekomen. Woods won de Masters ‘slechts’ vier keer, voor het laatst in 2005. Ook omdat Augusta National de baan ‘Tigerproof’ maakte door holes te verlengen en extra bomen te plaatsen.
Records voor altijd
De impact van Woods op de golfsport leed er niet onder. Hij werd een van de meest gevierde atleten in de wereld, iemand met wie ook niet-golfers zich konden identificeren. Eigenhandig bracht hij golf van de achterste pagina’s in de sportkaternen naar de voorpagina. De kijkcijfers van toernooien waarin Woods aantrad, schoten de lucht in. De PGA Tour kon miljardencontracten afsluiten met de grote Amerikaanse tv-zenders voor de uitzendrechten. De prijzengelden stegen mee. In oktober 1996 won Woods zijn eerste toernooi op de PGA Tour, de Las Vegas Invitational. Hij kreeg een cheque voor 297.000 dollar. Wie nu een regulier toernooi wint op het Amerikaanse circuit ontvangt al snel 1,2 miljoen dollar.
Woods zelf werd de eerste sportmiljardair. Zijn doel om golf meer op Amerika te laten lijken, heeft hij slechts beperkt kunnen waarmaken. Het aantal spelers met een donkere huidskleur op de PGA Tour is op één hand te tellen. Golf is in Amerika nog altijd grotendeels een witte sport, maar het publiek is door Woods wel jonger en wat gemengder geworden. In de eerste jaren van het nieuwe millennium bereikte ‘Tigermania’ een hoogtepunt. In 2000 won Woods negen tornooien op de PGA Tour waarvan drie majors. Het US Open van dat jaar op Pebble Beach won hij met vijftien slagen voorsprong. Niet eerder in de geschiedenis van de sport was een golfer zo dominant geweest. In april 2001 won Woods ook de Masters voor de ‘Tiger Slam’, vier gewonnen majors op rij. Tussen 1997 en 2014 voerde Woods in totaal 683 weken de wereldranglijst aan. Een van zijn vele records die zo goed als zeker nooit verbroken gaan worden.
Sluitstuk
Geplaagd door knieoperaties (vier) en rugoperaties (drie) staat Woods de laatste jaren vooral lange periodes aan de zijlijn. Zijn zoveelste comeback begin februari van dit jaar liep uit op een deceptie toen hij zich in Dubai na de eerste ronde moest terugtrekken vanwege spasmen in zijn rug. De kans dat de inmiddels 41-jarige Amerikaan nog een overwinning kan toevoegen aan zijn totaal van 79 PGA Tour-overwinningen en veertien majors wordt met iedere spasme in zijn rug een stukje kleiner.
Bijna iedereen in de golfwereld gunt Woods een passend sluitstuk van zijn carrière, een sprookjesachtige overwinning vergelijkbaar met die van Roger Federer begin dit jaar in het Australian Open. Het Tiger-tijdperk lijkt voorbij, maar wat zou het fantastisch zijn als hij het golfpubliek nog één keer in vervoering kan brengen. Het allermooiste? Woods die voor de vijfde keer de Masters wint, twintig jaar na de overwinning die hij zelf bestempelt als ‘de meest bepalende in mijn carrière’. Gezien de aanhoudende fysieke malheur en de matige vorm die Woods tentoonspreidt als hij een keer speelt, lijkt dat volstrekt onrealistisch.
Maar er is altijd hoop, want soms gebeuren er dingen die je voorstellingsvermogen ver te boven gaan. Twintig jaar geleden bijvoorbeeld, in de tweede week van april op de Augusta National Golf Club in Georgia toen een 21-jarige jongen de golfwereld op z’n kop zette.
