Rose kreeg de onvermijdelijke vraag welke overwinning hij mooier vond, die in het US Open van 2013 of deze in Rio. “Het is helemaal niet nodig om te vergelijken, olympisch golf hoeft de concurrentie niet aan te gaan met de majors.

Beeld: Getty Images

Golf warm onthaald in Rio

16 augustus 2016 Redactie GOLF.NL

Blije gezichten, tranen van ontroering en een enthousiast publiek. De deelnemers aan het olympisch golftoernooi wisten het zeker: de thuisblijvers hadden ongelijk.

Volgend jaar beslissen de machtige mannen en vrouwen van het IOC of golf na de Spelen van Tokyo in 2020 de olympische status behoudt. Hopelijk waren veel van die IOC-leden zondag op de Olympic Golf Course in Barra da Tijuca aanwezig om het prachtige verloop van de slotdag mee te maken. Het was pure reclame voor de golfsport in het algemeen en zeker voor golf op de Olympische Spelen. Twee wereldtoppers, Justin Rose en Henrik Stenson, die tot de laatste hole verwikkeld waren in een meeslepend gevecht om het goud. De lang spannende strijd om brons (uiteindelijk toch met overmacht gewonnen door Matt Kuchar) en 15.000 toeschouwers – een uitverkocht huis – die zorgden voor een geweldige uitgelaten sfeer.

Aan alles merkte je dat veel van die toeschouwers voor het eerst bij een golftoernooi aanwezig waren. Ze bewogen op de verkeerde momenten en maakten foto’s terwijl een speler net aan zijn (back)swing wilde beginnen. Lastig voor de spelers, maar opvallend genoeg reageerden die zelden geïrriteerd. Het enthousiasme bij de toeschouwers en hun dankbaarheid om van heel nabij golf als olympische sport te mogen meemaken, sloeg over op de golfers die streden voor het eremetaal.

Er heerste een aanstekelijk positieve sfeer op de golfbaan in Barra de Tijuca. Bubba Watson, de doorgaans nukkige Amerikaanse golfer die beslag legde op de gedeelde achtste plaats, zagen we zelden zo vrolijk als op de Olympic Course in Rio. Regelmatig scandeerde het publiek “Bubba, Bubba!” en Watson ging vaak breeduit lachend met hele groepen toeschouwers op de foto. Als er nog gesproken werd over al die wereldtoppers die niet naar Rio waren gekomen, dan ging het alleen over wat die afhakers allemaal aan prachtigs hebben gemist.

Tranen

Want er waren veel onvergetelijke en emotionele momenten. Adilson da Silva had als Braziliaan de eer donderdagochtend om 07.30 uur de eerste bal te slaan in het olympisch golftoernooi. Hij brak na dat teeshot in tranen uit, van ontroering. Ook na zijn eerste ronde en zondag, toen hij met luid gejuich op hole achttien werd binnengehaald, hield Da Silva het niet droog. De Braziliaan was vroeger straatarm. Met een hakmes sneed hij boomtakken in de vorm van golfclubs, zodat hij ballen kon slaan. “In het begin braken die clubs vaak, maar ik gebruikte steeds harder hout.” Nu speelde de 44-jarige Braziliaan olympisch golf in eigen land en hij kon daar eigenlijk niet over uit.

Siddikur Rahman, de golfer uit Bangladesh die de eerste twee ronden met Joost Luiten speelde, mocht de vlag van zijn land dragen bij de openingsceremonie. Rahman was de eerste sporter uit Bangladesh die zich daadwerkelijk kwalificeerde voor de Olympische Spelen. Andere olympische sporters uit Bangladesh kregen altijd wildcards van het IOC, dat graag sporters uit zo veel mogelijk landen wil laten deelnemen. “Ik ben ongelooflijk trots en dankbaar dat ik de vlag mag dragen”, sprak Rahman. “Om als golfer mee te kunnen doen aan de Olympische Spelen, dat is een droom."

Dat de golfers uit de (soms heel) kleine golflanden hun hartstocht toonden voor golf op de Spelen was mooi en soms aangrijpend. Belangrijker voor de overlevingskansen van golf als olympische sport waren echter de reacties van de grote namen. Sergio Garcia, nummer twaalf op de wereldranglijst, plaatste na de derde ronde deze tweet: Whoever said @OlympicGolf didn't mean anything must've been on drugs cause this is absolutely amazing!! Coming to Rio, my best decision ever! En Martin Kaymer, winnaar van twee majors, sprak in Rio van de mooiste week uit zijn leven: “Als golfers worden wij nu ook als olympische sporters gezien, dat vind ik zo fantastisch!”

Kaymer sliep in het olympisch dorp en hij bezocht veel wedstrijden en trainingen van andere sporters. “Als je ziet wat deze sporters allemaal doen voor hun sport, hoe toegewijd ze zijn om eens in de vier jaar een kans te hebben op een gouden medaille, daar heb ik ongelooflijk veel bewondering voor.” Toen hem werd gevraagd wat een gouden medaille voor hém zou betekenen, bleek dat hij daar nog niet aan had gedacht: “Een gouden medaille, tsjonge, dat zou…ik weet niet. Het zou in ieder geval zeer emotioneel voor me zijn.” Kaymer kwam met een vijftiende plaats overigens niet in de buurt van het erepodium.

Briljante pitch

Vroeg in de laatste ronde werd al duidelijk dat óf Justin Rose óf Henrik Stenson het goud zou winnen. De twee vrienden, Ryder Cup-maten en buren – ze wonen vlak bij elkaar op Lake Nona in Florida – deelden op de tee van hole achttien de leiding met -15. Op die slothole werd een mindere derde slag Stenson uiteindelijk fataal. “Dat was van een meter of 45 geen beste bal en ik zette de deur open voor Justin”, sprak hij bij de persconferentie. Rose, die wel een briljante pitch had gespeeld op een meter van de hole, won op glansrijke wijze. Zijn reactie na de laatste putt was veelzeggend. De doorgaans ingetogen Engelsman schreeuwde het uit en pakte met zijn rechterhand zijn shirt vast bij zijn hart. “Zo heb ik Justin nog nooit zien reageren”, zei Jamie Spence, captain van golfteam Great Britain en voormalig Tourspeler. “Die reactie kwam van heel diep.”

Rose beaamde dat. “Ik wilde dit zo graag, was zo vastbesloten het goed te doen voor Groot-Brittannië. In de voorbereiding heb ik al het mogelijke gedaan en nu win ik nog goud ook. Het was een magische week, ik voelde me enorm geïnspireerd door de sfeer van de Spelen.”

Voor Henrik Stenson was er de teleurstelling, maar die was aanmerkelijk minder groot dan bij een tweede plaats in een major. “Natuurlijk win ik liever goud, maar bij dit toernooi krijg je gelukkig ook een mooie medaille als je tweede wordt. Ik heb een fantastische tijd gehad, de herinneringen aan dit olympische toernooi zal ik heel mijn leven meedragen.”

Rose kreeg de onvermijdelijke vraag welke overwinning hij mooier vond, die in het US Open van 2013 of deze in Rio. “Het is helemaal niet nodig om te vergelijken, olympisch golf hoeft de concurrentie niet aan te gaan met de majors. De Spelen zijn uniek en dat geldt dus ook voor olympisch golf. Als je kijkt naar het grote aantal toeschouwers vandaag en luistert naar alle enthousiaste verhalen van de spelers deze week, dan had dit olympische toernooi niet beter kunnen verlopen.”

Volkslied

De prijsuitreiking op de green van hole achttien was ook speciaal, zo anders dan bij reguliere toernooien. Op het ereschavot stonden drie golfers die glunderden toen hun medailles werden omgehangen. Voor Rose werd bij ondergaande zon het Britse volkslied gespeeld, God Save the Queen. Een historisch moment.
Volgend jaar zal blijken of Rose en de andere golfers die in Rio aan de start verschenen, met het tonen van hun passie voor de Spelen de olympische status van golf voor de toekomst hebben veilig gesteld. Na de uiterst succesvolle rentree op het olympisch toneel, kun je je eigenlijk niet voorstellen dat het IOC golf volgend jaar weer gaat schrappen.

Bovendien is de kans groot dat veel wereldtoppers die er deze week niet bij waren, in 2020 in Tokyo wél van de partij zijn. Ze hebben de beelden gezien en het enthousiasme van hun collega-golfers opgemerkt. Adam Scott, een van de eerste afzeggers, zal waarschijnlijk nooit warm lopen voor olympisch golf. Maar late afzeggers als Jason Day, Rory McIlroy en Jordan Spieth zullen ongetwijfeld gevoelig zijn voor een reactie als die van Matt Kuchar, die met een geweldige slotronde 63 het brons veroverde. “Ik kan niet uitleggen hoeveel trots ik nu van binnen voel. Ik heb zoiets nog niet eerder meegemaakt. Ik ben zo blij dat ik heb kunnen meedoen”, aldus de 38-jarige Amerikaan die naar Rio mocht omdat Spieth van deelname afzag.

Golf bleek, in tegenstelling tot wat bijna iedereen verwachtte, ook zonder een groot aantal wereldtoppers een heel succesvolle rentree op de Spelen te kunnen maken. Over vier jaar in Tokyo, in het golfgekke Japan, gaat het ongetwijfeld ook prachtig worden, maar zoveel blije gezichten als in Rio gaan we waarschijnlijk nooit meer zien.

Tekst: Gerard Louter

en accepteer marketing cookies om deze inhoud te kunnen bekijken.

Lastly, to all who thought golf wasn't supposed to be in the Olympics. I respect your opinion, nahhh you guys were wrong. It was legendary
— Thomas Pieters (@Thomas_Pieters) 14 augustus 2016