Golf brengt Jan dichter bij zijn moeder: 'Ideaal excuus om samen meer tijd door te brengen'

Op 31 december 1985 schonk ze me het leven. In het Dijkzigt, een ziekenhuis in Rotterdam. Uiteraard weet ik daar niets meer van, maar mijn moeder wist op dat moment ook bar weinig van mij. Aangezien ik tien weken te vroeg geboren werd, was er geen tijd om de nieuwste Versteegh eens goed te bekijken, want met een gereedstaande ambulance werd ik direct afgevoerd richting een specialistisch ziekenhuis. Een klein mirakel gebeurde en zonder al te grote afwijkingen, een lichte tik van de molen daargelaten, zijn we inmiddels 38 jaren verder.

Zelden één op één

Sinds de geboorte van mijn eigen dochters, zie ik moeders weer vaker dan in mijn studententijd en de eerste jaren van mijn werkende leven. Het lijkt me een natuurlijk en gezond proces om je los te maken van je ouders. Echter, nu er kleinkinderen zijn, is er intensiever contact. Dat het voor ons ook handig is om mama af en toe als oma, lees oppas, in te mogen zetten is een heerlijk bijeffect. Maar echt samen, als in één op één, zie ik haar eigenlijk zelden.

Daar gaat vanaf heden verandering in komen. Enkele jaren geleden is zij namelijk begonnen met golf. Niet om tot de hogere regionen van de seniorencompetitie door te dringen, maar meer vanwege de combinatie van buiten zijn in de natuur, een beetje wandelen en de algehele lichaamsbeweging.

Een half leven verder, maar ik heb een hobby samen met mijn moedertje

Voor ik onlangs mijn eerste, zij het voorzichtige, stappen in de golfwereld zette, had ik met haar al eens negen holes gelopen. Zonder ervaring of eigen clubs maakte ik er het beste van. En hoewel mijn spel uiteraard minder vaardig was dan dat van haar, viel het me niet eens zo tegen. Daar is misschien wel het zaadje geplant om ook met deze sport te beginnen.

Eerste scorekaart

Vandaag gaan we weer samen negen holes lopen, vlak boven Amsterdam, op de baan waar ik ook altijd les heb. Inmiddels met een eigen set, maar met nog steeds nauwelijks ervaring, gaan we ons bezighouden met mijn handicap. Want wie kan er nou het beste je eerste scorekaart helpen invullen? Die je corrigeert als je per ongeluk toch nog de verkeerde stok pakt? En die met het aftekenen van diezelfde scorekaart de verantwoordelijkheid draagt voor je echte officiële benoeming tot golfer? Precies, je moeder.

Daarnaast is het een ideaal excuus om meer tijd met elkaar door te brengen. Zonder dat er steeds een kind aandacht wil of dat het bijvoorbeeld Kerstmis of Pasen is en iedereen aan tafel het hoogste woord voert.

Wapperen in de wind

Als ik kom aanrijden bij de parkeerplaats zie ik haar witblonde haar al wapperen in de wind. Ze is bezig met haar tas op de trolley zetten. Snel kleed ik me even om naast de auto, dan ben ook ik klaar om te beginnen en vertrekken we richting de eerste hole. Nadat we allebei, minder goed dan we zouden willen, afgeslagen hebben kijkt ze me aan en zegt: “Nou, dit vind ik heel gezellig.”

En zo was het. Een half leven verder, maar ik heb een hobby samen met mijn moedertje. Was gegroet, Jan Versteegh, handicap 54.