Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Na een paar maanden synchronie lopen onze agenda’s inmiddels zo uiteen dat Roy en ik apart les nemen. Oefenen doen we weer wél samen. Privéles is meteen de belangrijkste reden dat ik naar mijn oude golfpro, James, terugkeer. Hij heeft me afgelopen zomer goed op weg geholpen naar handicap 54, maar ik heb hem al maanden niet meer gezien.
Zijn planning blijkt de grootste uitdaging, er is nauwelijks een groen vakje te vinden in James' agenda. Nu weet ik precies waarom: uit uitgebreide enquêtes op alle golfclubs blijkt dat James (wiens echte naam anders luidt) in de top 3 staat van Nederlands meest gewaardeerde golfprofessionals. De leerling-concurrentie is dus groot: ik had de afspraak van vandaag al weken van tevoren geregeld.
Als ik het bekende parkeerterrein oprijd, besef ik dat ik niet alleen de pro, maar ook de omgeving gemist heb. Het laagdrempelige, open karakter van Dutch Hattem, waar ik mijn eerste ballen sloeg, valt me pas op nu ik ook zoveel andere clubs bezocht heb. Hier startte mijn golfavontuur en blijkbaar voel ik me er een beetje thuis.
'God, wat ben ik blij jou te zien', floep ik eruit voordat ik het door heb
Ik zet m’n golftas klaar en heb er zin in, want het is mooi weer vandaag. Droog, zonnig en een blauwe lucht.
“Hey Maaike, lang niet gezien!”, zegt James, die vrolijk aan komt lopen. “God, wat ben ik blij jou te zien”, floep ik eruit voordat ik het door heb. Gênant, maar ik meen het wel.
“O ja?”, reageert hij lachend. “Ja”, zeg ik.
Nu klinkt het net alsof ik het bij de andere golfpro niet naar m’n zin had, maar dat is niet zo. Het is gewoon anders, ook als je met z’n tweeën les hebt.
Dat merkte Roy een week eerder ook. Hij appte mij dat zijn one on one bij Marc uitstekend was bevallen, omdat hij alle aandacht van de golfpro voor zichzelf alleen had. Ik hoef me dus nergens schuldig over te voelen.
James legt uit dat de baan zeer lang gesloten was vanwege wateroverlast en dat nu alle lessen moeten worden ingehaald. Dat regelen is een flinke kluif. Maar de stemming is opperbest. In tien minuten heb ik denk ik al vijftig keer hardop gelachen. En toch wordt er ook serieus geslagen. Zo moet ik chippen. De bal moet in het net landen, maar ik mag niet kijken waar die eindigt. Op die manier chip ik twaalf ballen achter elkaar, waarvan er zeker negen in het net belanden. Maar als ik wél kijk, gaat het telkens mis.
“Well done, Maaike!”, roept James als ik weer een bal in het ‘doel’ sla. Met mijn ogen dicht denk ik aan Pa van Doe Maar: ‘Ik doe de dingen die ik doe, met mijn ogen dicht’.
We werken van korte slagen naar lange. Als we bij mijn favoriete club aankomen - de driver - sla ik met een lach de ene rechte bal na de andere. James zegt positieve dingen als: “Ik kan zien dat je geoefend hebt.” “Mooie swing, hoor.” “Je set up, balans en houding zijn prachtig.” De opgewekte golfpro legt de ene na de andere bal op de mat, zodat ik eindeloos de slag kan herhalen. En dat gaat allemaal even consequent, zowel de goede als de slechte slagen.
James lacht. “Goed, omdat het de vorige keer niet doorging, heb ik nog een verlaat kerstcadeau. Ik weet dat je op verschillende drivingranges oefent.” En dan geeft hij me een rubbertje. “Eh…”, zeg ik, terwijl ik het cadeau bekijk. “Wat is het?”
“Je kunt het onder de mat steken met je eigen tee meteen op de juiste hoogte. Hoef je dat niet elke keer aan te passen.”
Kijk, die kent me inmiddels, denk ik. Hij weet dat ik in een snel tempo ga en weinig geduld heb. “Nou, wat leuk, dank je. Hoe attent”, zeg ik. “Maar ik heb niks voor jou!”
“Haha, dat hoeft ook niet.”
Als kers op de taart mag ik wat filmpjes opnemen, waarin James vertelt hoe ik aan mijn spel kan werken. Een privéinstructie eigenlijk. Wat er te verbeteren valt? Pff, genoeg. Onder meer minder wijd staan bij de korte slagen en bij de full swing beter op de balpositie letten.
De les is helaas voorbijgevlogen, maar ik loop fluitend naar de auto. Met in mijn hand een wit presentje. Zelden zo blij geweest met een cadeau van rubber.
