Babe Didrikson-Zaharias: alleskunner met 3 olympische plakken, en toen moest ze golf nog ontdekken

Didrikson (haar meisjesnaam) wordt geboren in 1911 in Texas in een gezin met vijf oudere broers en zussen. Als jongste telg werd Mildred al gauw ‘Baby’ genoemd. Om haar oudere broers en zussen bij te blijven, moest ze competitief zijn. Ze speelde graag honkbal met haar broers. Nadat ze vijf homeruns had geslagen in één jeugdwedstrijd, begon haar familie haar ‘Babe’ te noemen, naar honkbalgrootheid Babe Ruth. De naam bleef haar haar hele leven bij.

De appel valt niet ver van de boom

De ouders van Babe kwamen uit Noorwegen, waar haar moeder bekendstond als een uitstekend skiester en schaatsster. De appel valt dus niet ver van de boom wat talent voor sporten betreft. Haar vader, die timmerman was, bouwde een halter van een bezemsteel en oude strijkijzers. Didrikson gebruikte het om haar spieren te versterken. Ze racete ook tegen trams om de snelheid te trainen met hardlopen. Al snel versloeg ze de jongens tijdens hardloopwedstrijden.

Drie olympische medailles

Samen met haar zus trainde Didrikson dagelijks door over heggetjes in de buurt te springen. Nadat ze over de Olympische Spelen van 1928 had gelezen, beloofde ze zichzelf ooit mee te doen aan het olympisch atletiektoernooi. En zo geschiedde: tijdens de kwalificaties haalde ze de norm in vijf disciplines, maar vrouwen mochten slechts aan drie onderdelen deelnemen. Op de Spelen van 1932 in Los Angeles won de toen 21-jarige Didrikson een gouden medaille in het speerwerpen, waarmee zij een nieuw wereldrecord vestigde met een afstand van 43 meter.

De volgende dag vestigde ze een nieuw wereldrecord (ze verbrak haar eigen record) van 11,7 seconden op de 80 meter horden. Ze won haar tweede gouden medaille. De derde discipline waar ze aan meedeed, was het onderdeel hoogspringen. Na een veelbesproken gelijkspel voor de eerste plaats - een jump-off op 1,80 meter - diskwalificeerden de juryleden de techniek die Didrikson gebruikte en gaven haar de zilveren medaille.

The Babe is here. Who’s coming second?

Na de oogst van drie olympische medailles verbreedde Didrikson haar horizon en begon met basketbal, honkbal, zwemmen, lacrosse, voetbal, handbal, schermen, wielrennen en schaatsen. Overigens vergeten we vast nog een aantal sporten. Het enige waarmee zij niet speelde, was met poppen. Een gevleugelde uitspraak van haar uit die tijd: “The Babe is here. Who’s coming second?” Aan zelfvertrouwen geen gebrek bij deze vrouw. En terecht, ze geeft iedereen - ook jongens - in alle sporten het nakijken.

Ze is geen geweldige student, maar met het basketbalteam op de middelbare school verloor Didrikson nooit een wedstrijd. Haar talent werd opgemerkt door de Golden Cyclones, een vrouwenbasketbalteam gesponsord door een verzekeringsmaatschappij. Babe, op dat moment een ervaren typiste, stopte met school om als secretaresse bij dat bedrijf te gaan werken, zodat ze voor die sportteams kon uitkomen. Ze werd al snel dé steratleet. Het bedrijfsteam won in 1931 een nationaal basketbalkampioenschap, met Babe als beste speler.

Ik heb veel sporten gespeeld, maar toen ik het golfvirus te pakken kreeg, liet het me niet meer los

Golfcarrière

Met haar palmares in atletiek en basketbal zal menig sporter al een standbeeld hebben verdiend, maar laat de golfcarrière nou nog moeten beginnen. Didrikson begon pas met deze sport in 1934. Ze werd direct gegrepen door de sport. “Ik heb veel sporten gespeeld, maar toen ik het golfvrius te pakken kreeg, liet het me niet meer los.” In het begin sloeg ze soms wel 1.500 ballen per dag. In 1938 speelde Didrikson mee in het Los Angeles Open, een toernooi op de PGA Tour. Ze vormde in de pro-am een team met professioneel worstelaar George Zaharias. Ze werden verliefd en elf maanden later vertrok het huwelijksbootje.

Babe Didrikson-Zarahrias maakte snel carrière en staat nog altijd in de boeken als recordhoudster. Als snelst opkomende speler met tien, twintig en dertig overwinningen. Ze won een jaar nadat ze begonnen was het Texas Women's Invitational in 1935. Twee weken later oordeelde de USGA dat ze een professionele atleet was vanwege haar verdiensten in honkbal en basketbal, maar in 1943 dwong ze toch haar amateurstatus af en won ze van 1946 tot 1947 zeventien amateurevenementen, waaronder het US Women's Amateur Championship van 1946 en de Brits amateurkampioenschap in 1947. Ze werd professional in augustus 1947.

Mede-oprichtster LPGA

Als professioneel golfster wint Didrikson-Zaharias 36 toernooien, waaronder 10 majors. En samen met twaalf andere vrouwen richtte ze de LPGA op in 1950. Een stap waar het hedendaagse vrouwengolf alles aan te danken heeft. De LPGA werd opgericht met de overtuiging dat vrouwelijke professionele golfers een eigen organisatie nodig hadden om de sport te laten groeien en de belangen te behartigen. In 1950 had Zaharias alle golftitels gewonnen die er te winnen vielen.

De laatste horde

In 1953 onderging ze de eerste van twee operaties wegens darmkanker, maar ze vocht terug en won in 1954 de Vare Trophy voor het laagst scorende gemiddelde van de LPGA. Ze won ook het US Women's Open van 1954, slechts enkele maanden na een nieuwe operatie. Zaharias won vijf toernooien in 1954 en nog tweemaal in 1955. De kanker keerde helaas terug en ze onderging opnieuw een operatie in 1956, waarna ze uiteindelijk in september van dat jaar op 45-jarige leeftijd aan de ziekte overleed.

Nu is natuurlijk de hamvraag: is er dan eindelijk een standbeeld van Babe Didrikson-Zaharias? Ja, in het Babe Didrikson-Zaharias Museum en Bezoekerscentrum in haar geboorteplaats Beaumont, Texas.