Hole-in-Jan
Hole-in-Jan
Jan draait in twee dingen mee op niveau hoofdklasse, maar hoort golf daar ook bij?
Beeld: Tom Cornelissen
Vriendin M. en ik hebben een aantal dingen die we heel graag samen doen. We gaan graag op stand uiteten, we houden ervan om onszelf en de wereld te voorzien van een cynisch sausje en we spelen allebei golf.
In twee van deze dingen zijn we inmiddels zo geoefend, dat we er zeer bekwaam in zijn geraakt. Ik wil hier niet beweren dat we tot de wereldtop behoren, maar we draaien toch zeker op niveau hoofdklasse mee. Helaas is de golfsport niet een van die twee dingen. Begrijp me niet verkeerd, we houden van golf en doen het heel graag. Maar we zijn, in elk geval voorlopig, best slecht. Niet dat dat uitmaakt, want we combineren het vrijwel altijd met de dingen waar we wél in excelleren.
We slaan om half elf af, maar aangezien ik graag op tijd ben, arriveer ik tien minuten voor aanvang. Mijns inziens ruim op tijd, ik ben dan ook een nieuwkomer binnen deze sport, maar M. legt me uit dat het aan de krappe kant is. “Ik heb vriendinnen die er dan van uitgaan dat je uiterlijk om tien uur aankomt. Je doet namelijk eerst even koffie, dan even inslaan en daarna sla je om half elf af.” Zelf is ze niet zo moeilijk, het is een stukje wegwijs maken in deze wereld, maar het is toch maar benoemd. Mijn argument dat ik überhaupt geen koffie drink, wordt als invalide beschouwd.
Golf is klagen, zelfkastijding en heel af en toe een vleugje serotonine
Aangekomen bij onze eerste hole vraagt een golfpro, die een training geeft aan een groepje mannen in spijkerbroek, of we zo vriendelijk willen zijn om op hole 2 te starten. Voor een sport die bestaat bij de gratie van het waarborgen van de regels, vinden we dat een opmerkelijk verzoek. Onze opgetrokken wenkbrauw wordt over het hoofd gezien dan wel genegeerd en we gaan richting onze tweede eerste hole.
Mijn eerste slag is misschien wel mijn beste ooit. Het is een par 3 en de bal landt meteen op de green, op ongeveer een meter van de hole. In tegenstelling tot wat ik normaal doe, putt ik eens niet veel te hard en mijn eerste birdie ooit is een feit. Wat een begin van de dag! Wellicht blijk ik toch een supertalent te hebben dat 38 jaar heeft liggen sluimeren voor het ontwaakt werd.
Wat ik toen nog niet wist, is dat de rest van mijn dag uit double en triple bogeys zou bestaan. Los van ons gebrek aan kunde, is het vreselijk gezellig. Misschien wel té gezellig, waardoor het gebrek aan concentratie in elk geval niet bijdraagt aan ons spel.
Bij elke mislukte bal, en dat geldt voor ons beiden, klagen we dat het een lieve lust is. Golf is klagen, zelfkastijding en heel af en toe een vleugje serotonine. “Je techniek is best prima. Als jij nou gewoon rechtuit slaat, is er niks aan de hand.” Was getekend, de huisfilosoof met wie ik vandaag speel.
In negen holes raak ik slechts drie ballen kwijt, na de birdie het tweede noemenswaardige feit van de dag. Snel gaan we verder met de twee zaken waar we wél in excelleren: natte lunch met een broodje cynisme.
