Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Het is herfst, de banen worden slechter en mijn handicapdoel voor 2025 is nog steeds niet behaald. Toch voelt dit nu al als een doorbraakjaar - een jaar waarin ik mijn hart vol overgave aan de golfsport heb verpand. Er gaat geen uur voorbij of ik denk wel aan golf, en dan vooral aan hoe ik mijn swing kan verbeteren. Je kunt het gerust een (gezonde) obsessie noemen.
Voor de verandering ben ík vandaag de golfautoriteit
Dat ongeremde enthousiasme werkt kennelijk aanstekelijk. Zo heb ik een paar vrienden inmiddels ook zo gek gekregen, en mijn vader (Jos) en broertje (Jesper) zijn in korte tijd al bijna even golfverslaafd als ik. Graag gedaan, NGF.
We hebben als familie een zware tijd achter de rug. Vorig jaar zomer verloren we plotseling onze moeder en vrouw. Sindsdien zien we golf als een mooie manier om samen qualitytime door te brengen. En dat gaat op deze bewolkte woensdag half september dan eindelijk voor het eerst gebeuren met z’n drieën. Op de Breuninkhof in Bussloo. Mooi centraal, want ik woon in Oldenzaal, mijn broertje in Amsterdam en mijn vader in de buurt van Deventer.
Ik voel een vreemde spanning in mijn lijf als ik twintig minuten voor onze starttijd (09.32 uur) de auto uitstap. Jesper heeft pas net zijn handicap behaald, Jos vooralsnog slechts baanpermissie. Vandaag ben ík dus voor de verandering ‘de golfautoriteit’. Een nieuwe sensatie, want doorgaans ben juist ik het blok aan het been van mijn flightgenoten.
Toch maar vlug wat ballen inslaan dus. “Dit lijkt nergens op”, verzucht mijn vader na een paar mislukte slagen op de drivingrange. Ik raak de eerste bal ook beroerd, maar daarna heb ik het goede gevoel al snel te pakken. “Met dank aan mijn verlengde ijzers”, zeg ik erbij. Het was even wennen, die extra inch sinds mijn ijzerfitting begin deze maand bij Twente Golf, maar ik merk nu al dat mijn swing veel natuurlijker voelt.
Jesper vertelt ondertussen wat zijn plan van aanpak wordt voor zijn eerste ronde op de grote baan. “Naast de putter gebruik ik vandaag alleen de ijzer-9. Ik heb nu een paar lessen gehad en oefen vooralsnog alleen met die club, later bouw ik het uit”, legt hij uit.
Geen verkeerde aanpak, zo lijkt het, want zijn afslag op hole 1 mag er meteen zijn. Jesper was in zijn jeugd een heel verdienstelijk tennisser, en vertaalt dat balgevoel - in tegenstelling tot ikzelf - al rap naar zijn golfswing. Jos heeft daarentegen wat opstartproblemen en slaat een paar ballen de bosjes in, maar blijkt een echte diesel en zal later in de ronde zeker nog wat aardige slagen laten zien.
Dan is de beurt aan mij. Mijn eerste teeshot en tweede slag zijn prima. Maar vlak bij de green gaat het mis. Ik pitch de bal in de struiken en verpruts zo een riante uitgangspositie: triple bogey op deze par 4. Jammer weer. De baan is wat drassig door de grote hoeveelheid neerslag van de dag ervoor, waardoor het clubhoofd zich sneller ingraaft bij slecht balcontact. Maar hé, ik zal ermee moeten dealen de komende maanden.
Op hole 2 herpak ik mezelf resoluut en maak bijna birdie na mijn beste afslag van de dag. De bal landt een paar meter van de vlag op deze par 3 van 133 meter. Meestal speel ik vanaf geel, maar vandaag leggen we alle drie aan vanaf rood. Speelt een stuk leuker dan steeds te moeten verkassen van teebox naar teebox.
In één ding kunnen we elkaar deze ronde de hand schudden: ons korte spel is om te huilen. En dan vooral de slagen van zo’n 20 tot 40 meter tot de hole. Jesper heeft een excuus: hij heeft dit nog amper getraind, maar ik zou ondertussen beter moeten weten en kunnen.
Het voelt wat potsierlijk, dat ik hier advies ga lopen geven
De golfwetten zijn opnieuw onverbiddelijk. Week in, week uit heb ik lopen zwoegen op mijn teeshots en het putten. En ja, dat gaat nu veel beter, mede dankzij mijn gloednieuwe Ping Anser en die verlengde ijzers. Maar de problemen steken vervolgens onherroepelijk de kop op bij de onderdelen die je verwaarloost. Bij het pitchen en chippen dus. Tijd voor wat liefde en aandacht op dat vlak - de les is al geboekt!
Als Jesper gaat klaarstaan voor een chip, vraagt hij aan mij hoe hij dat moet aanpakken. “Hier zou ik toch echt een sandwedge pakken in plaats van die ijzer-9, want je bal moet de heuvel over en de vlag staat voorop. De bal moet dus snel stoppen op de green.” Het voelt wat potsierlijk, dat ik hier advies ga lopen geven, terwijl ik er zelf ook niks van bak op dit onderdeel.
Jos gaat op zijn beurt meer zijn eigen gang. Hij heeft al heel wat groepslessen achter de rug, maar Jesper en ik adviseren hem met klem om eens een privésessie te boeken. “Met een groep van acht krijg je veel minder persoonlijke aandacht en wordt het wat algemener allemaal”, leg ik uit. Ik ben hier immers ‘de autoriteit’ vandaag…
Ik mag dan nog steeds een beginner zijn, tot ik die vermaledijde grens van handicap 40 heb doorbroken, maar dat beginstadium kent wel vele gradaties. En het doet me stiekem toch wel deugd om te merken dat ik al een voorsprong te pakken heb op mijn broertje en vader (voor zolang het duurt).
Zo heb ik over deze ronde van 9 holes 17 slagen minder nodig dan mijn broertje en 20 minder dan mijn vader. Hoewel het me allemaal veel te langzaam gaat, die progressie, ben ik in een jaar tijd duidelijk een stuk constanter geworden.
Al is er élke ronde weer die ene hole waarop alles misgaat. Ditmaal is dat op hole 3 (par 4). Ik moet een 9 noteren, onder meer door drie hopeloze bunkerslagen. Waar ik voorheen mentaal dan diep wegzakte in het moeras der zelfdestructie, slaag ik er tegenwoordig steeds beter in om me te herpakken.
Het resulteert al met al opnieuw in een handicapverlaging, na een ronde van 23 Stablefordpunten. De teller staat op 42,4. Nu nog mijn korte spel op orde krijgen, en dan ga ik dat handicapdoel heus behalen. Daar ben ik nog altijd van overtuigd.
Als we richting de auto lopen, dringt het besef tot me door dat ik misschien iets te veel ben opgegaan in het spelletje (oeps, de aard van het beestje). Maar qualitytime was het zeker weten. Dit smaakt naar meer, daar zijn we het alle drie over eens. We geven elkaar een stevige knuffel en ik wens Jesper een goede reis. Twee dagen later zal hij namelijk naar Canada vliegen voor een trip van 3,5 week.
Als ik weer thuis ben ontvang ik van hem een appje. ‘Ik heb eens gekeken; we slapen twee nachten op steenworp afstand van deze golfbaan.’ Ik bekijk zijn meegestuurde screenshot van Google Maps, en het blijkt om de Fairmont Banff Springs Golf Course te gaan (zie foto onderaan).
Veel beter wordt het niet, toch? ‘135 dollar voor 9 holes’, stuurt Jesper door. Ik zou er nog geen seconde over nadenken - over qualitytime gesproken. En ja hoor, een paar dagen nadat hij geland is, appt hij opnieuw een screenshot door: 'Thank you, your booking is confirmed'. We hebben duidelijk hetzelfde bloed.
