Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Mijn wekker gaat om 06.15 uur. De 6 moet nog op de klok verschijnen, maar ik lig al klaarwakker naar het plafond te staren. Is het de adrenaline van de avond ervoor? Het zou best kunnen.
Go Ahead Eagles boekte een van de mooiste overwinningen in de clubgeschiedenis: 2-1 tegen het grote Aston Villa in de Europa League. En ik was erbij op die magische avond in de Adelaarshorst. Of komt het toch door wat me over twee uur te wachten staat?
Ik denk vooral dat laatste. Terwijl storm Benjamin over het land raast, ga ik voor het eerst 18 holes spelen. Starttijd: 08.21 uur op ’t Sybrook. Ga ik op deze voorlaatste dag van de zomertijd dan eindelijk de grens van handicap 40 doorbreken, of zak ik volledig door mijn hoeven na ruim vier uur golf? Ik ben benieuwd.
Na negen holes lijk ik steeds ‘gestraft’ te worden met een karig dagresultaat
Het is nog pikkedonker buiten als ik mijn lunchpakket klaarmaak in de keuken. Bruine boterhammen met pindakaas, ik las dat dit goede golfbrandstof zou zijn. Voetbal is leuker als er een paar biertjes in de man zitten, maar ik geloof niet dat de restverschijnselen van alcohol óók onder de noemer ‘goede golfbrandstof’ vallen. Daarom heb ik het wijselijk bij 0.0’tjes gehouden. Alles voor het grote doel. De champagne lonkt immers.
Alles is in gereedheid. Er is zelfs nog wat tijd over (iets wat zelden voorkomt), en dus bestudeer ik ter voorbereiding vlug de ‘spelregels’ van het Wereld Handicap Systeem op de website van de NGF. De laatste tijd valt me namelijk iets op: na negen holes lijk ik steeds ‘gestraft’ te worden met een karig dagresultaat.
“Logisch”, zeggen de doorgewinterde golfers op de redactie. “Want 18 holes is heel wat anders dan 9. Daar kom je nog wel achter.” Vandaar dat je score bij 9 holes (en handicap 40) wordt ‘opgeschaald’ met een schamele 16 Stablefordpunten, voor de omrekening naar een 18 holes-dagresultaat. 'Want je zult het heus verkloten op de tweede negen', zo lijkt de gedachte achter deze formule:
Dat het vandaag ook maar een historische dag mag worden
Welgeteld drie auto’s zie ik staan als ik kwart voor 8 de parkeerplaats oprijd. Een is er van mijn speelmaat Bjorn. Er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht als ik uitstap. “Wat een avond gisteren hè!?” Ook hij was erbij. “Dat het vandaag maar net zo’n historische dag mag worden”, knipoog ik.
Even de spieren opwarmen op de drivingrange en dan gaan we ervoor. Bjorn (handicap 27) heeft al vaker 18 holes gespeeld en waarschuwt me dat ik het niet moet onderschatten. Hij ook al. We lopen toch geen marathon vandaag?
Ik ben een diesel én een avondmens. En die combi zorgt er natuurlijk weer voor dat ik maar moeizaam op gang kom op de vroege ochtend. Ik wil storm Benjamin niet de schuld geven, hij houdt zich redelijk koest in het oosten, maar de wind vraagt wel om wat aanpassingen.
Zo komt mijn hybride-3 deze ronde nog vaker uit de tas dan gebruikelijk. Met mijn lievelingsclub probeer ik de bal laag te houden bij de teeshots op de par 4/5-en, maar ook bij tegenwind op lange par 3-en.
Slimme keuzes, lijkt me zo. Maar slimme keuzes maken nog geen sublieme scores. Vooral bij de tussenslagen verpruts ik het op de eerste negen. Ik merk dat er toch wel wat spanning op staat. Alles wat ik onlangs heb geleerd over de juiste grip schiet er pardoes weer bij in. Zo houd ik mijn clubs vast alsof ik de laatste druppels water uit een natte handdoek moet wringen - zoveel kracht zet ik. Terwijl ik heus weet dat het tegenovergestelde de bedoeling is…
Zoals ook deze fabelachtige swing van golfcontentcreator Ron Chang bijvoorbeeld demonstreert. ‘Smooth is fast.’ Oftewel, minder moeite = maximaal effect.
Ik moet ook denken aan George Orwell, die in zijn legendarische roman 1984 schreef: ‘Oorlog is vrede - Vrijheid is slavernij - Onwetendheid is kracht.’ Ik wil golf niet zó groot maken hoor, maar deze sport barst eveneens van de contradicties. Zo stuit je in dit artikel bijvoorbeeld op een YouTube-instructie waarin Tiger Woods adviseert: ‘Don’t watch f*cking YouTube.’ En als je wilt weten waarom, moet je het filmpje verderop in het artikel op – jawel – YouTube bekijken.
Laat dit even tot u doordringen. Het is de vloek (en zegen) van social media in een notendop.
Afijn, al deze even fascinerende als tegenstrijdige informatie nestelt zich dus in mijn hoofd. Zie dan het koppie er maar eens bij te houden wanneer je bij windkracht 5 je handicapdoel probeert te behalen.
Dat golf – zeker voor mij - een mentale sport is, wordt op tragikomische wijze duidelijk op hole 3. Op de par 4 met stroke index 1 chip ik de bal op miraculeuze wijze vanuit de rough in de hole. Misschien wel mijn mooiste slag ooit.
Bjorn slaat de handen voor zijn ogen, kan amper geloven wat hij zojuist gezien heeft. “Alleen jammer dat het slag 9 was, en ik er dus geen punt voor krijg. Zul je net zien”, zeg ik lachend. Zelfspot is een groot goed, zeker bij golf.
Het is hier heel weids, dus dan durf ik het wel aan met de driver
Na dit gedenkwaardige moment begin ik gaandeweg mijn draai te vinden. Hoewel er zeker nog werk aan de winkel is na de magere eerste negen (18 Stablefordpunten), daalt er zowaar een bepaalde rust over me heen.
De zon breekt zelfs door als we rustig wat eten op het bankje bij hole 1 van de Oostlus. Ik moet denken aan mijn collega Stef Swagers, die een week eerder zijn eerste marathon liep. Als hardloper (mij niet bellen) schijn je na een bepaalde afstand een zekere runners high te ervaren. En ik vraag me nu af: treedt dit verschijnsel ook op bij 18 holes, maar dan in de vorm van een golfers high?
Ja, in zekere zin wel, merk ik. Mijn gemoed klaart op, en ik voel me gezegend dat ik op de golfbaan sta. “Ik kom nu pas op stoom”, roep ik na een strakke afslag met de driver op de eerste par 5 van de Oostlus. “Het is hier heel weids, dus dan durf ik het wel aan met de driver”, leg ik uit aan Bjorn, die zelf ook steeds beter begint te spelen en zijn beste 18 holes-dagresultaat zal behalen deze vrijdag. En dat ondanks de slechte staat van de greens, op de doorgaans zo goed geprepareerde baan.
18 holes is me op het lijf geschreven, concludeer ik, nog voordat we bij de laatste holes zijn aangekomen. Waarom? In de eerste plaats omdat ik een diesel ben; eenmaal warmgedraaid niet meer te stuiten. (Zo moest ik vroeger op feesten en partijen ook vaak de lampen uitdoen, maar dat terzijde.)
Ten tweede: in een ronde van 18 holes kan ik een misslag of verprutste hole veel beter naast me neerleggen. Er is meer ruimte om je te revancheren, en dat resulteert bij mij in meer rust tussen de oren.
En last but not least: bij 18 holes heb ik dus géén last van de – in mijn ogen – oneerlijke werking van het Wereld Handicap Systeem. Dat onderstreep ik maar meteen bij mijn debuut.
Een punt gezakt! Van 40,7 naar 39,7. Dankzij mijn beste dagresultaat tot nu toe: 35,6. Toeval? Ik dacht het niet. En dat terwijl ik gevoelsmatig helemaal niet zo goed heb gespeeld. Er zit nog veel rek in - gelukkig wel.
Maar nu eerst champagne. “Heb je soms een hole-in-one gemaakt?”, vraagt de barman na mijn bestelling in het clubhuis. “Haha, nee, zover zijn we nog niet, maar ik heb wel mijn doel behaald.” Al durf ik dat nu niet meer nader te specificeren.
“We hebben trouwens alleen champagne per fles”, stipt de barman nog aan.
“Oh, doe dan maar twee biertjes."
“Voetjes op aarde houden met die handicap 39,7...”, fluiter ik tegen Bjorn terwijl we proosten. De champagne bewaren we wel voor die eerste hole-in-one.
