Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Mijn golfgezelschap blijft groeien. Nadat ik mijn vader, broertje en een goede vriend al had besmet met het golfvirus, is nu ook de buurt aan de beurt. Waar een buurtfeest al niet goed voor is. Op een zonovergoten zaterdag in september ontmoet ik daar onverwacht een nieuwe golfmaat: Ton.
Een excentrieke zestiger, baretje achterstevoren, die schuin tegenover ons woont. Ik had hem al eens zien chippen op het veldje waar we nu samen het glas heffen, maar dat hij ogenschijnlijk nóg bezetener van golf is dan ik, had ik niet kunnen vermoeden.
Ton (handicap 27,4) golft nu zo’n zeven jaar en volgt alles. Van de PGA Tour tot content op YouTube en de nieuwste equipmentontwikkelingen. “Dus jij schrijft dat dagboek!”, veert hij op tijdens onze nadere kennismaking. “Ik lees het regelmatig, maar nu valt het kwartje pas.” “Ja, ik ben die prutser die maar niet onder de handicap 40 komt...” We lachen allebei.
Er zijn meer raakvlakken. Muziek. Zo is Ton, net als ik, een groot liefhebber van het nostalgische Hammond-orgel. Dat geluid… Ongeëvenaard. “Het is nooit te laat, maar als ik iets betreur in mijn leven, dan is het dat ik geen muziekinstrument heb leren spelen. En dan vooral dit instrument”, zeg ik tegen Ton.
Gelukkig is golf wél op mijn pad gekomen. Al moet er alleen nog iets meer muziek in komen.
Doordat we zoveel aandacht hebben geschonken aan mijn fullswing, gaat het nu mis bij het pitchen en chippen
Een les in het korte spel moet me daarbij helpen. Ton en ik spreken een datum af waarop we de baan ingaan, maar een week voorafgaand begeef ik me eerst naar de oefenhole van ’t Sybrook.
Golfpro Loed wacht me op bij het clubhuis. Terwijl we samen naar de oefenhole lopen, vertel ik hoe de zaken ervoor staan. “Doordat we zoveel aandacht hebben geschonken aan mijn fullswing, gaat het nu juist mis bij het pitchen en chippen”, leg ik uit.
De ‘bump & run’-chip, waarbij de bal veel rol moet krijgen, gaat me uitstekend af - mede dankzij de eerdere tips van Loed. Maar vraag me niet om een bal met een mooi boogje ‘dood’ bij de vlag te leggen. Om over het bunkerspel nog maar te zwijgen… “Gaan we aan werken”, zegt Loed handenwrijvend.
Hij legt een aantal ballen vlak voor de bunker neer. Kort daarachter ligt de green. “Hoe zou jij deze bal spelen?”, vraagt hij, terwijl we samen de situatie verkennen. “Ik zou proberen de bal op het bultje achter de bunker te laten landen, dan rolt-ie zo naar de vlag.”
Ik doe er verstandig aan wat minder hero shots te willen maken
Loed kijkt me doordringend aan. “Kijk, en daar gaat het eigenlijk al fout. Want wat gebeurt er als je de bal niet goed raakt?” “Bunker”, zeg ik. “Juist. En dat terwijl achter de vlag veel ruimte over is vanwaar je prima verder kunt spelen. Je kunt hier dus beter een wat ruimere marge aanhouden met je slag. Dan loop je minder risico. Raak je de bal niet goed? Dan kom je waarschijnlijk alsnog over die bunker heen.”
Een verhelderend lesje course management. Ik doe er verstandig aan wat minder hero shots te willen maken.
Maar nu over tot de techniek, graag. Loed wil me het razend ingewikkelde flopshot bijbrengen. Hoog door de lucht, waarbij de bal snel stil moet liggen na de landing – het tegenovergestelde van de bump & run dus. Alles draait hierbij om een vloeiende release van de club.
"Het clubhoofd haalt je handen in als het ware. Dat is het gevoel", benadrukt Loed. We hebben het hier over de 'zachte handjes', ook wel 'Spaanse handjes' genoemd. Het lukt me niet om de techniek meester te worden tijdens deze les, maar er zitten zeker een paar geslaagde pogingen tussen.
Gaandeweg valt Loed iets anders op. Hij komt bij me staan en laat wat beelden zien op zijn telefoon. “Ik heb drie foto’s gemaakt gedurende je swing: take-away, toppositie en downswing. Dit valt me op: je take-away is hier perfect. Het clubblad staat mooi in één lijn met je handen. Maar wat gebeurt er in de downswing? Daar zie je duidelijk dat je clubblad van buiten komt.”
Oftewel: ik swing kennelijk nog steeds licht over the top, met als bijkomend euvel dat ik te steil op de bal inkom. Loed geeft me helder huiswerk mee. Zo kan ik oefenen om mijn swingpad meer van 'binnen naar buiten' te krijgen:
Het is en blijft fraai nazomerweer in het staartje van september. En twee dagen voordat ik me ga meten met mijn buurman en zijn kompaan Joop, wurm ik er nog maar een ronde tussen op de laatste zondag van de maand. Op naar De Lage Mors.
Ik heb nog nooit gegolft met een wildvreemde
Het is druk in de baan en ik ben gekoppeld aan Wim. Al duurt het drie holes voordat ik dit doorheb. “Zullen we nu dan maar samen verder spelen?”, zegt hij lachend, terwijl hij me opwacht op de teebox van hole 4. “Dit is nieuw voor mij”, verontschuldig ik me. “Ik heb nog nooit gegolft met een wildvreemde.”
Toch wel spannend, de priemende ogen van een onbekende op je gericht. Maar het belooft een symbiotisch samenspel te worden, waarbij we beiden ons beste dagresultaat over 9 holes behalen.
Wim en ik hebben vergelijkbare handicaps (rond de 40), waardoor de schroom al snel van ons afvalt. We kennen de gebreken die bij dit niveau passen en dat zorgt meteen voor een bepaalde ontspanning.
Wat heet: mijn eerste afslag aan zijn zijde is een van mijn beste ooit. Midden op de green na een soeverein teeshot met mijn geliefde hybride-3, op een par 3 van 173 meter. “Zou toch wat zijn, Wim, als ik hier meteen een birdie maak!?” Dat lukt niet, maar de par steek ik in m’n zak. En zo sluit ik de ronde eveneens af, met een verdienstelijke par op de immer verraderlijke hole 9.
Bedankt Wim, het was me een genoegen.
En dan is het dinsdag. Eindelijk de baan in met de overbuurman. Als deze ronde net zo verloopt, dan teken ik ervoor. Aan de weersomstandigheden zal het in elk geval niet liggen op deze laatste septemberdag. En aan de baan ook niet: de tweede 9 van De Twentsche. Bosrijk, maar ook weids en divers, een streling voor het oog in het decor van opkomende herfstkleuren en een waterig najaarszonnetje.
Maar als we naar hole 10 lopen slaat de schrik ons om het hart. Acht mannen op leeftijd staan klaar op de teebox. “Hebben we nu echt een 8-bal voor ons!?” Ton schudt zijn hoofd. Achter ons is het gelukkig wat rustiger, waardoor we ruim de tijd hebben om tussen de slagen door wat (bij) te praten. "Ik word liever opgehouden dan opgejaagd", zegt Joop. En zo is het.
Ondertussen legt hij uit hoe hij en Ton elkaar kennen. “Ik woon hier vlakbij en zag Ton geregeld voorbij sjezen op zijn racefiets.” Ton: “Mijn vrouw en ik staan hier in de buurt vaak op de camping, ’t Grasbroek. Joop en ik leerden elkaar kennen en bleken allebei te golfen.” En ja, dat schept een band, ik kan er inmiddels over meepraten.
Joop heeft aanvankelijk wat moeite met zijn afslagen, maar weet op miraculeuze wijze toch zo nu en dan zijn par te redden. Vooral dankzij uitstekende chips en solide putten. Ton heeft aan zijn lie angle gesleuteld en ziet veel van zijn afslagen naar rechts afbuigen. Maar zijn swing mag er zeker zijn, evenals zijn korte spel. Smooth operator - met zijn linnen golftas.
Voor de listige par 3 15e gaan ze samen even op het bankje zitten. Zestigplus of niet; dit beeld zou niet misstaan in een magazine over golflifestyle.
Terug naar de sport: er wordt weleens gezegd dat je de meeste slagen verliest (of wint) met het korte spel. En dat is nou precies waar ik het deze ronde afleg ten opzichte van mijn flightgenoten. Mijn afslagen zijn op zeven van de negen holes nagenoeg ‘perfect’, zeker als ik mijn hybride-3 uit de tas tover. Maar twee misslagen in de bunker op hole 13 en een jammerlijke shank in het water op 18 – met een par in zicht – zorgen voor lelijke littekens op mijn scorekaart.
Mijn 'flopshots' hebben helaas nog een andere betekenis.
Voor iemand met jouw handicap sla je echt al veel geweldige ballen
Toch overheerst het goede gevoel. Zeker als Joop mij na afloop oprecht complimenteert met mijn spel. “Voor iemand met jouw handicap sla je echt al veel geweldige ballen.” En ook niet onbelangrijk: in mijn twee laatste rondes heb ik niet één drieputt gemaakt. Nu het pitchen en chippen nog.
"Dit neem je allemaal weer mee in je bagage", klinken de wijze woorden van Ton, na andermaal een golfervaring om te koesteren. En als ik mijn scorekaart invoer in de app, zie ik het meteen: weer een halve punt eraf. Handicap 40,9. Het doel komt nu écht in zicht.
Ton en ik drinken aansluitend nog een blond biertje op het terras. We laten het indrukwekkende uitzicht - over de hele breedte van de baan - op ons inwerken. De zon zakt weg in de verte en in mijn hoofd hoor ik de klanken van een Hammond-orgel opkomen. We proosten, net als een paar weken terug. Op golf. Op het goede leven.
