Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Een van de eigenaardigheden in golf is dat het nieuwe seizoen op de tour al in december begint. Laat ik dan ook maar vast met een schuin oog naar 2026 kijken. Ook ik ben het afgelopen jaar immers een stapje richting het hoogste niveau gekropen...
Mijn handicapdoel – onder de 40 – is sinds oktober afgevinkt en de teller staat op 38,9. Ik beschouw mezelf nu officieel als beginner-af. Maar wat nu? Wat is de volgende stap omhoog in deze ondoorgrondelijke maar o zo verslavende sport - en wat heb je daarvoor nodig?
Vorig jaar velde scratchspeler Stef een kundig oordeel, maar ditmaal klop ik voor een nieuwe nulmeting aan bij Loed. Want wie kan mijn doel voor 2026 beter helpen bepalen dan de golfpro die me het hele jaar heeft bijgestaan?
De lat wordt gelegd na een baanles op 't Sybrook, maar eerst een bak koffie in het clubhuis. Loed heeft zijn iPad meegenomen en geeft alvast wat indicaties. Van resultaatdoelen tot ervaringsdoelen en van emotiemanagement tot statistieken bijhouden via speciale golfapps. “Je kunt het op verschillende manieren aanvliegen, als je de volgende stap wil maken”, legt hij uit.
Het gaat een beetje langs me heen, want dit voelt toch als een evaluatie vóórdat ik ga afrijden. Eerst maar eens knallen in de baan zo meteen, dan zien we daarna wel weer verder.
Denk aan topspin in tennis. Laat je club eerst vallen en draai dan je lichaam in
“Een sessie op de range kan ook; weet je zeker dat je de baan in wil?”, vraagt Loed voorzichtig. Hij heeft een grijns op zijn gezicht die verraadt dat hij zin moet maken. Niet vreemd, want het komt met bakken uit de hemel. “Ja Loed, we gaan ervoor!”, zeg ik handenwrijvend.
Maar eerst een paar ballen inslaan op de range. Met mijn ijzer-9 gaat het soepel, zoals meestal. Maar zodra ik overga op mijn ijzer-7 is het gedaan met de pret. Ik raak geen knikker meer en top zo’n beetje elke bal. “Je bent weer langs de bal aan het snijden!”, zegt Loed. Oftewel een over the top-zwaaibaan. Ja hoor, ik heb twee weken geen golfclub aangeraakt en daar is het oude euvel weer…
“Denk aan topspin in tennis. Laat je club eerst vallen en draai dan je lichaam in”, geeft Loed me vlug wat tips om het goede gevoel terug te krijgen. “Toch wonderlijk, hoe snel die slechte gewoontes er weer insluipen”, zeg ik terwijl we naar hole 1 van de Noordlus lopen. “Ik wéét wat de bedoeling is, heb het ook al vaak laten zien, maar toch schiet mijn lichaam weer in een oude reflex. Om gek van te worden.”
Het hoort bij mijn ‘klassieke aanloop’, waarbij de eerste holes vrijwel altijd wat roestig verlopen. Zo ook deze droevige donderdag eind november. Met mijn hybride-3 sla ik licht onder de bal door bij mijn afslag, en mijn ijzerslag daarna top ik slechts enkele meters verder.
Zucht.
“We zijn hier om te oefenen vandaag, dus probeer het nog eens”, zegt Loed. “Rustig swingen, zorg dat je van binnen naar buiten komt.” Maar ditmaal schiet de bal rechts de bosjes in. Bij de derde poging is het wel raak: een rechte streep met mijn ijzer-7. En na een iets te korte approach ligt mijn bal vlak voor de green. De chip gaat echter hopeloos de mist in, als een grondpijl hard over de green heen.
“Welke club pakte je?”, wil Loed weten.
“Sandwedge.”
“Waarom?”
“Nou, omdat ik vind dat ik die slag ook gewoon moet beheersen.”
“Dat komt wel als je swing weer soepel loopt. Je wilt toch lager scoren? Grijp dan eerst terug naar iets wat werkt voor jou: de chip & run met een ijzer dus.”
En ja hoor, de eerste up & down is even later een feit. Al is deze hole in een reguliere ronde natuurlijk een dikke vette streep…
Een punt van discussie, want de hybride-3 is niet voor niets mijn favoriete club, zo probeer ik hem aan het verstand te peuteren terwijl de regen onophoudelijk neerdaalt over de baan. Toch geef ik hem hier schoorvoetend gelijk, al is het maar vanwege het dreigende water aan de rechterzijde.
Het resultaat: opnieuw een bogey (waarbij ik één mislukte tussenslag opnieuw heb gedaan). Dan is de tijd om. We lopen terug en analyseren mijn huidige niveau. “Ik kan veel beter, maar hier moeten we het nu mee doen”, zeg ik lachend tegen Loed. “Nou, je bent sterk gefinisht in elk geval. Je hebt duidelijk stappen gemaakt dit jaar.” Hij zegt het.
En welk doel past daar dan bij? Als beginner ben ik binnen een jaar van handicap 54 naar 38,9 gegaan. Wat is de volgende stap? “Handicap 25 is een mooi streven, denk ik zo. Maar focus je ook op constantheid. Probeer die strepen van de kaart te houden en reken eens uit waar je op uitkomt als je bogeys afwisselt met dubbel-bogeys.”
Welke subdoelen kunnen mij helpen deze 'heilige graal' te slechten? Alle tips zijn welkom
Ziedaar een afgemeten doel voor 2026. Want als je op een 18 holesbaan (met par 72) bogeys zou afwisselen met dubbel-bogeys, dan kom je uit op exact 99 slagen. Oftewel: breaking 100.
Ik wilde toch al vaker 18 holes gaan spelen, omdat ik het gevoel heb dat het mij als ‘diesel’ beter ligt, dus dit gaat 'm worden! (En als ik de smaak te pakken heb, schakelen we gewoon in één ruk door naar breaking 90). “Dit is toch een soort eerste ‘heilige graal’ voor deze ex-beginner”, concludeer ik met een knipoog.
De scores die ervoor nodig zijn, zijn bekend. Maar welke cijfers en statistieken passen verder bij breaking 100? Hoeveel drieputts mag ik maken per ronde, welk percentage geraakte fairways moet ik halen en hoeveel verloren ballen zijn acceptabel? Ik ga het allemaal uitzoeken en vormgeven met een speciaal ‘baanboekje’, voordat mijn nieuwe missie in 2026 begint.
Ondertussen ben ook benieuwd naar jullie adviezen. Wat zijn geschikte subdoelen die je kunnen helpen deze grens van 100 te slechten? Wat werkte voor jullie (naast les nemen)? Alle tips zijn welkom, stuur ze naar roy.heethaar@golf.nl.
Moedig voorwaarts, ook in 2026!
