Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Een doorbraak in mijn golfspel is aanstaande, ik voel het. Toch blijft mijn handicap al even rond de 45 schommelen. Hoe dat komt? Voor een deel misschien wel omdat ik té graag wil. Tot dat inzicht kom ik tijdens een nuttige les in de baan.
Eerder in de maand hangt de vlag er nog heel anders bij. Na een beroerde ronde op de Breuninkhof, concludeer ik dat de staat van mijn golfspel harder schreeuwt om een les op de drivingrange dan in de baan. Want als je het goede gevoel in je golfswing kwijt bent, kun je dan niet beter minutieus gaan schaven aan je techniek in plaats van met je golfpro een ronde spelen?
Je maakt een gestreste indruk, Roy!
De baanles was echter al afgesproken en ik neem bovendien mijn golfmaat Bjorn mee. We gaan er weer het beste van maken. Aan het weer zal het niet liggen: strakblauwe lucht, een graadje of 24. Toch kom ik vrij gesjeesd aan. Hele dag gewerkt, kinderen ophalen van de opvang, eten opwarmen en vervolgens met gierende banden naar 't Sybrook om vlug nog even te kunnen inslaan. Om 18.10 uur parkeer ik de auto op het terrein voor de les van 18.30 uur. Een wereldprestatie, al zeg ik het zelf.
Het zweet staat blank op mijn voorhoofd als Bjorn me wat ballen geeft. Ah, daar is Loed ook al. Hij kijkt op de klok. “Nog ruim tien minuten tot jullie starttijd.” Dan bekijkt hij mijn slagen. “Je maakt een gestreste indruk, Roy!” En dat vertaalt zich meteen naar mijn swing, ziet ook de jonge golfpro. “Je tilt de club weer op. Onthoud: rustig naar achteren, en maak meer een sleepbeweging. Langzaam opladen, zoek die spanning op.”
Toch typisch, hoe een zo’n gerichte tip al een wereld van verschil kan maken. “Ah, dat was het dus!”, zeg ik na drie vlekkeloze slagen met mijn ijzer-7. “Je hebt het nu al zo vaak tegen me gezegd, wonderlijk hoe snel die oude fouten er weer insluipen.”
Een buggy ondermijnt de totaalervaring van golf
Dan gaan we met de buggy op weg naar de Oost-lus. Verstandig, want het is nogal een eind tot de eerste tee. Om zo efficiënt mogelijk om te springen met de kostbare tijd, komt een buggy goed van pas. Maar het ondermijnt wel de totaalervaring van golf. Het wandelen tussen de slagen door, opgaan in de omgeving en je gedachten de vrije loop laten; dat gevoel ontbreekt grotendeels wanneer je van slag naar slag scheurt.
Het begin is hoe dan ook goed, prima afslag met de houten-3 en na de approach met mijn ijzer-8 ligt de bal vlak bij de green op deze par 4. “Op koers voor par en 5 Stableford-punten!”, roep ik enthousiast. “Daar moet je helemaal niet mee bezig zijn”, reageert Loed. “Je moet niet aan punten denken. Net zo min aan de vlag. Zorg ervoor dat je bal op de green ligt bij de volgende slag, daar moet je focus liggen.”
Ik zou die filosofie inderdaad wat meer moeten omarmen, zo blijkt ook in het vervolg van de ronde. Ik ben te veel gericht op de (in potentie) kortste route richting de vlag. En hoewel ik ze doorgaans heerlijk raak met mijn hybride-3, ook op de fairway en zelfs vanuit de rough, wint het verschil in lengte het lang niet altijd van de risico’s die ermee gepaard gaan.
Je krijgt met jouw handicap een hoop slagen mee hè, gebruik die dan ook in je voordeel
Zo belandt mijn bal twee keer op ongelukkige wijze in het water na een flinke klap met mijn geliefde club. “Terwijl je in zo’n situatie ook kunt kiezen voor twee veilige slagen met je pitchingwedge”, stipt Loed aan. “Je krijgt met jouw handicap een hoop slagen mee hè, gebruik die dan ook in je voordeel.”
Zo ook bij het chippen. Ik was gewend om eigenlijk standaard m’n sandwedge te gebruiken, maar Loed grijpt bij de eerste de beste situatie meteen in. De bal ligt op de rand van de green en de vlag staat achterop. “Je hebt hier dus vooral veel rol nodig, dan kun je veel beter je ijzer-7 pakken, bijvoorbeeld. Wat je dan eigenlijk doet is simpelweg een puttbeweging maken. Korte achterzwaai, helemaal niet moeilijk, probeer maar.” “Verrek, waarom wist ik dit niet eerder. Fluitje van een cent zo!”, zeg ik nadat de bal bijna de hole inrolt.
Ook Bjorn steekt een hoop op van de les, onder meer dat zijn materiaal 'niet deugt'. “Met zo’n driver zou mijn bal alle kanten op vliegen”, aldus Loed. “Dan doe ik het dus nog helemaal niet zo verkeerd!”, constateert Bjorn (handicap 30) terecht.
Ik heb mezelf weer eens 'gesnookerd’ en er staat een boom precies tussen mijn bal en de vlag
Het hoogtepunt moet dan nog volgen. Ik heb mezelf weer eens ‘gesnookerd’ en er staat een boom precies tussen mijn bal en de vlag. Heb ik weer. “Dit is een perfecte situatie om ook dit eens te oefenen”, zegt Loed. “Je gaat gesloten achter de bal staan, dus schuin naar links oplijnen, en je houdt je clubface iets dicht.” Ik maak een oefenswing en raak de bal vervolgens nagenoeg perfect (zie video hieronder). Vooral Bjorn is hoorbaar onder de indruk. “Lekker hoor!”, klinkt het.
Ik stop het allemaal weer in mijn golfbagagetas – op weg naar dat heilige doel dat ik hoop te verpletteren dit jaar: onder de handicap 40 duiken. Loed is al vertrokken als Bjorn en ik de ronde afmaken en ik hole 9 afsluit met een bunkerblamage.
Na een verre afslag met mijn houten-3 heb ik nog zo’n 120 meter over tot de vlag op deze par 4. Mijn approach met ijzer-8 is echter net te kort en de bal landt in de bunker, waar ik tot zes keer toe niets anders wegmaai dan zand. Een gerichte bunkerles kan dus ook geen kwaad. Al had ik in deze situatie veel leed kunnen voorkomen, door mijn ijzer-7 te pakken met deze tegenwind.
"Wat komt er veel bij kijken hè", zeg ik op het terras tegen Bjorn, met een koud weizenbiertje voor onze neus. Het is een van de vele schoonheden van deze sport: ondanks alle frustraties, kan ik me niet voorstellen dat golf me ooit gaat vervelen.
