Roy voelt zich een ander mens na eerste les in zes weken: 'Twee gerichte tips en ik ga weer als een speer'

Golf is natuurlijk bij uitstek een ‘mooiweersport’, maar hoe breng ik het ervan af wanneer het regent en de baancondities heel anders zijn? Met die nieuwsgierigheid stap ik op een vrije dinsdagmiddag in de auto. Op naar Golfclub PW in Enschede, met de ruitenwissers in de hoogste stand. Weer of geen weer, starttijden boeken is niet nodig bij dit koddige clubje, je kunt hier gewoon op de bonnefooi komen aanwaaien. Ideaal dus als je spontaan de baan in wil.

Al hoef ik met deze weersomstandigheden niet te vrezen voor filevorming bij de eerste tee. De vrijwilliger van dienst verwacht zelfs dat ik vrijwel niemand tegen zal komen. “Het is damesdag vandaag, maar die houden niet zo van regen”, zegt hij, niet geremd door enige ‘wokeheid’. Ik grinnik beleefd. “Jij zegt het.”

Tijdelijke regels

Nadat ik wat ballen heb geslagen op de range, met wisselend succes, stuit ik op de tijdelijke regels. ‘Hole 1 en 10 zijn op werkdagen tot 16.00 uur gesloten!’, staat op het bord vermeld. Ze zullen wel bang zijn dat ik werklui op de aangrenzende straat verwond. Niet geheel onbegrijpelijk, gelet op mijn grillige afslagen.

Op naar hole 2 dus, voor de start van mijn eerste ronde ‘regengolf’. Een oefenronde ditmaal, want ik ben alleen. Bovendien zijn het nieuwe omstandigheden voor mij, laat ik eerst maar eens onbekommerd aftasten hoe het me vergaat.

Ook dat is golf: gaat het eindelijk goed op één onderdeel, steken er problemen de kop op bij het andere

Ik pak mijn geliefde hybride-3 uit de tas voor de afslag op de par 4 van 263 meter. Hoppa, een strakke slag en de bal landt in de verte midden op de fairway! Na een prima approach ligt mijn bal op de rand van de green, op koers voor par dus - of misschien zelfs een birdie? Helaas, het wordt een drieputt. Een van de vele die deze middag zullen volgen.

Netto birdie

Ook dat is golf: gaat het eindelijk de goede kant op met een lastig onderdeel, steken er pardoes problemen de kop op bij het andere. Waar ik voorheen vaak de grootste moeilijkheden had met mijn teeshots, verpruts ik het nu met mijn doorgaans sterke korte spel door verwaarlozing. Toch ben ik tevreden met deze eerste hole, een bogey is met mijn handicap van 45,3 toch maar mooi een netto birdie.

Wijzig je instelling en accepteer marketing cookies om deze video te kunnen bekijken.

Ook op hole 3 (par 4) volgt een verdienstelijk teeshot. Bijna op de green. En wederom is het resultaat een netto birdie. Maar dan komt de klad erin. De zon breekt door en met de donkere wolken verdwijnt ook mijn aardige spel. Een bal in het water, een vierputt, twee getopte afslagen met een ijzer en vooral veel te korte pitches en putts. Ik wil niet zoeken naar excuses, maar dit zal ongetwijfeld ook te maken hebben met de baanomstandigheden.

Weer een hoop geleerd in elk geval, zo concludeer ik nadat ik me op de laatste holes weer heb herpakt en de ronde in exact één uur heb afgewerkt. Maar bovenal: er valt nog zó veel te leren.

Eindelijk weer les

Kortom, hoog tijd voor weer een les. Liefst zes weken heb ik het zonder de hulp van mijn golfpro Loed moeten stellen, mede door slecht matchende agenda’s, maar twee dagen na de oefenronde bij PW, is het dan eindelijk weer zover.

Het is Hemelvaartsdag, begin van de avond, en ik ben mooi op tijd. Eerst een mandje leeg slaan op de drivingrange. “Hoe gaat het?”, vraagt Loed als hij even later arriveert. “Je komt als geroepen”, zeg ik. “Ik heb veel geoefend, daar ligt het niet aan. Maar ik heb toch het idee dat er weer wat oude fouten zijn ingeslopen.”

Je bent veel te gehaast in je backswing. Probeer het voor je gevoel echt in slow motion uit te voeren

Loed knikt. “Ik ben benieuwd, we gaan lekker de baan in.” Ik maak inwendig een vreugdesprong, want niets is nuttiger dan een les in de baan. We starten op hole 1 van de Noord-lus op het Sybrook. Bekend terrein. Maar tot twee keer toe top ik de bal met mijn hybride bij de afslag op deze par 4. “Hè, hoe kan dit nou, het ging juist zo goed de laatste tijd met deze club”, zeg ik zichtbaar gefrustreerd.

Loed is er als de kippen bij met zijn analyse. “Een paar dingen: je bent veel te gehaast in je backswing. Probeer het voor je gevoel echt in slow motion uit te voeren. Houd die rust in je slag, laat de club het werk voor je doen. En daarnaast: houd je backswing compact!” Het blijkt de spijker op z’n kop, want in het vervolg gaat het weer veel beter.

Problemen met korte chips

Na twee tussenslagen zijn we aanbeland bij de rand van de green. “Dit wil ik ook graag oefenen”, zeg ik. “Die korte chips, daar ga ik vaak mee de mist in.” Ik leg aan en het gaat inderdaad niet goed. “Ook hier ga je weer veel te snel met je backswing. Het gevolg daarvan is dat je naar voren juist gaat afremmen, met slecht contact tot gevolg.”

Ik neem zijn tips ter harte en verrek, het werkt. Er wordt weleens gezegd dat therapie een cadeau is aan jezelf; voor mij heeft deze sessie dezelfde uitwerking op mijn gemoed. Golfles, je wordt er een ander mens van. Ik althans wel: opgeladen van top tot teen.

De 50 minuten zijn omgevlogen en we rijden met de buggy terug naar het clubhuis. Ik wil het goede gevoel vasthouden en krijg van Loed een mandje vol ballen aangereikt om nog wat verder te oefenen op de range. Zelden raakte ik ze zo lekker. Twee gerichte tips en ik ga weer als een speer. Dankzij mijn (golf)therapeut.