Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
“En dan is het nu tijd voor een bijzondere deelnemer, dames en heren.” Mijn hart bonst in de keel, maar spreekstalmeester Lisa voert de druk nog even op. Fijn. “Roy schrijft als beginnend golfer voor GOLF.NL en gaat nu proberen Anne van Dam te verslaan. Jawel mensen, dat verdient applaus!” Eén slag, fame or shame. Wekenlang heb ik hiernaartoe gewerkt, en nu moet het gebeuren. Als ik de bal maar niet top, denk ik. Al probeer ik vooral aan helemaal niets te denken.
Voor mij voelt dit alsof ik achter de bal moet gaan staan voor een cruciale strafschop
Eerst even terug naar de aanloop. En die duurt welgeteld twee hele maanden. Je denkt misschien: één slag, 88 meter tot de vlag, dat doen we wel even? Maar voor mij voelt dit alsof ik achter de bal moet gaan staan voor een cruciale strafschop in een kolkende Kuip.
Hopelijk breng ik het er net zo vanaf als Mats Deijl, die Go Ahead Eagles vorige maand op weg hielp naar de KNVB-beker. Maar of ik over dezelfde stalen zenuwen beschik als de stoïcijnse captain van mijn geliefde club uit Deventer? Daarvoor zijn de herinneringen aan al die getopte ballen echt nog te vers (een trauma dat je zult begrijpen na het zien van onderstaand fragment, vorig jaar zomer).
Maaike, mijn voormalig sparringpartner voor deze rubriek, weet raad. “Zorg voor een ‘groen brein’ als je afslaat, dan komt alles goed!” Klinkt allemaal leuk en aardig, maar ik wil eerst voldoende fysiek bewijs zien, alvorens ik de staat van mentale rust bereik in deze sport.
Oefenen doe ik onder meer in de speeltuin achter mijn huis. Zo sta ik op Eerste Paasdag doodleuk te pitchen tussen twee voetbaldoeltjes, terwijl de rest van de buurt nog ligt uit te buiken van de brunch. Het is geen 88 meter, maar deze oefensessies dragen ongetwijfeld bij aan dat ‘goede gevoel’ in de swing.
Net als een training op de oefenhole van het Sybrook. Weliswaar ook slechts 75 meter lang, maar het komt qua simulatie al aardig in de buurt. Ik moet er even inkomen, maar leg vervolgens een aantal ballen keurig op de green. Bemoedigend.
Dat goede gevoel ervaar ik overigens steeds vaker. Onder de 40 duiken, mijn handicapdoel voor 2025? ik heb inmiddels goede hoop dat het me gaat lukken. Na een prima ronde op Bevrijdingsdag, sta ik inmiddels op 45,3.
Mag je eigenlijk wel zo uitbundig juichen in de baan?Mede dankzij het hoogtepunt uit mijn nog prille 'golfcarrière', een birdie op hole 2 van De Twentsche (par 4). Ik schreeuw het uit van vreugde nadat de putt van tien meter via de rand van de hole binnenvalt. "Jaaaaaaaaaaa!" Mag je eigenlijk wel zo uitbundig juichen in de baan? Excuses aan alle gedupeerden, maar je allereerste birdie moet je vieren.
Ik denk terug aan dit moment, terwijl ik op de Goyer toekijk hoe Anne van Dam haar ronde afsluit op de tweede dag van het Dutch Ladies Open. Succes moet je visualiseren, nietwaar? Anne eindigt haar ronde met een par, na twee birdies op rij. En die moet ik zo dus zien te verslaan...
Ik kijk op mijn horloge. 13.15 uur. Nog een kwartier voordat ik op moet. Geen tijd te verliezen. Met gezwinde spoed haast ik me naar Hole 19, waar Lisa de sfeer er al aardig in brengt met haar gezellige Brabantse tongval. “Ah, daar hebben we een deelnemer!”, zegt ze zodra ze me ziet. “Hoe is het met de zenuwen?”
“Het gaat, Lisa. Kan ik nog ergens inslaan?” Dat kan, al is het oefennet naast Hole 19 omgewaaid door de harde wind. Een medewerker zet het ding weer overeind, en ik kan nog snel even mijn spieren opwarmen. Ondertussen melden de eerste pro’s en amateurs zich al voor hun deelname aan Beat the Pro, maar van Anne van Dam nog geen spoor. “Ik hoor net dat ze er pas om 14.00 uur is”, zegt collega Stef, die haar voorafgaand ook nog even wil interviewen.
Het duurt maar en het duurt maar. Het is onderhand al tien over twee en ik sta daar maar te hakken met mijn 'p'tje'. Een andere collega kijkt ook even de hoek om. “Sta je hier nou nog steeds gras te maaien?” “Ja, ik kan wel gaan solliciteren bij Black & Decker...”
Ah, daar zul je haar hebben! Eindelijk, Anne van Dam meldt zich, na een lunch en massage (het verschil moet er zijn). Met aan haar zijde zus Helen, die eveneens een fabelachtige swing blijkt te hebben.
Weer moet ik wachten, want de zussen nemen het éérst tegen elkaar op. De wind voert beide ballen mee en laat ze links naast de green landen. Helen blijkt nipt gewonnen te hebben. Hoera, Anne is dus te verslaan! Maar ze laat dit natuurlijk geen tweede keer gebeuren, en slaat de bal tegen mij op amper twee meter van de vlag.
Met mijn linkshandigheid is weer eens geen rekening gehouden, zo blijkt
Lisa lacht. "Nu jij, Roy!" Ik zie al die gezichten op de tribune, totaal ontspannen in het zonnetje, maar zelf trek ik eerder wit weg. Met mijn linkshandigheid is weer eens geen rekening gehouden, zo blijkt wanneer ik wil opteeën. De hele teebox moet eerst 'verbouwd' worden, wil ik fatsoenlijk vanuit het witte vak kunnen afslaan. Kan er ook nog wel bij.
Ik zucht diep, maar neem de tijd. Pre-shotroutine, heel belangrijk. Zeker nu. Vier stappen naar achteren. Oplijnen. Naar de bal toe. Oefenswing. En gaan met die banaan.
Oeh’s en aah’s rollen van de tribunes na mijn swing. “Da’s een stinger!”, roept Lisa door de microfoon. Sympathieke woordkeuze voor in dit geval een iets te dun geraakte bal. Op ongeveer anderhalve meter hoogte scheert de kleine komeet door de lucht. Wel récht op de vlag af; het zal toch niet!? Het zijn opwindende seconden, maar de bal schiet door en eindigt op dertien meter van de vlag, net achter de green.
Helaas, het is me toch niet helemaal gelukt om exact hetzelfde te doen als normaal gesproken. Mijn backswing is wat aan de korte kant en de ontspanning in mijn swing is ver te zoeken. Maar het had veel slechter kunnen aflopen, realiseer ik me als ik de talentvolle tiener in de shift na mij aan het werk zie. Ondanks een single handicap maait hij zijn club vol in de grond.
"Het is een moeilijke sport hè, maar we gaan moedig voorwaarts. Ik koester deze ervaring”, zeg ik na mijn dappere poging door de microfoon tegen Stef. Anne van Dam verslaan, de beste golfster van Nederland, die het Dutch Ladies Open een dag later als tweede zou eindigen? Nee, dat was ook te mooi om waar te zijn.
Je krijgt niets cadeau in deze sport, de cheque van Pin High Golftravel (100 euro) gaat aan mijn neus voorbij. Eerst maar eens onder de 40 duiken, concludeer ik terwijl ik met de zon in mijn rug de Goyer verlaat. Golf houdt een mens nederig, en dat is nou juist zo mooi.
