De laatste ronde...

De poort van Dun Laoghaire (spreek uit als ‘Dun Leary’) Golf Club is indrukwekkend. De club, die al sinds 1910 voor veel Dubliners de home course is, heeft zich in 2007 verplaatst naar een nieuwe locatie in de heuvels. Het is een fantastische plek. De oprijlaan kronkelt bijna een kilometer lang tegen een heuvel op om aan het eind een waanzinnig uitzicht over de vallei te bieden. John, de Ierse captain van de Emerald Challenge, heeft me in Dublin opgepikt in een enorme Range Rover. Hij parkeert vlak bij de voordeur, voor een bordje met in gouden letters: Captain. Tot m’n grote verbazing wordt hij dan ook door iedereen met een respectvol knikje begroet: “Hi Captain, what’s the craic?”

Nederlandse verstekeling

We spelen met Gerry, de broer van Myles, m’n eerste speelpartner in de Emerald Challenge. Hij heeft in de jaren negentig nog meegespeeld tegen de Amerikanen, en geniet nu van zijn pensioen door zo nu en dan een balletje te slaan op Dun Laoghaire. We schudden elkaar op de eerste tee snel de hand, want we slaan veel te laat af. Terwijl we de steile fairway afrennen vertelt John geanimeerd over de manier waarop ik terechtkwam in de decennialange strijd tussen de Amerikaanse en Ierse golffronten.

Jij hebt nu ook al een klein golfnetwerkje opgebouwd

John en Gerry vertellen over de groep waarmee het allemaal begon, en er wordt hard gegrinnikt om in herinnering gebrachte foto’s waarop jaren-80-snorren en jonge gezichten een verhaal vertellen over hoe het vroeger was: een mooi excuus om te borrelen met de vrienden, en even te ontsnappen aan de vrouwen thuis. Van die groep jeugdvrienden zijn er nog maar een paar over; de traditie wordt voortgezet, en elk jaar ontstaan er nieuwe golfvriendschappen. “Jij hebt nu ook al een klein golfnetwerkje opgebouwd”, zegt Johnny.

Geen parren

Dat ik mijn ontdekkingstocht langs de Ierse links op de strakke fairways van een parkland zou afsluiten had ik niet voorzien. Net als de rest van mijn avonturen, overigens. Als je twee maanden lang op wandelreis gaat om golfbanen in Ierland te spelen, ga je je zo nu en dan afvragen hoe de laatste ronde eruit gaat zien. Die eerste bal sla je driehonderd yards in het midden van de fairway, natuurlijk… Maar wat dan?

Ik heb een once-in-a-lifetime reis gemaakt door het mooiste golfland ter wereld

Dat recordaantal birdies kun je op ontelbare manieren maken. Neem maar van mij aan dat je in ieder geval niet verwacht dat je na 16 holes geen parren hebt gemaakt. Twee birdies, twaalf bogey’s, en twee dubbels om de score mooi rond te houden. En toch merk ik, ondanks mijn baanbrekende score, dat het me even niks meer kan schelen. Ik speel met twee gezellige mannen op een van de mooiste banen in Ierland, en heb een once-in-a-lifetime reis gemaakt door het mooiste golfland ter wereld. Het wordt niet veel beter.

Mooie herinnering

Als we na drieënhalf uur de laatste putt in de hole zien verdwijnen krijg ik van John een handdoek in m’n handen gedrukt met het logo van de club. Een uitgeputte Gerry drinkt nog een pint met ons mee in het clubhuis. “Ik heb nog nooit zo snel 18 holes gespeeld”, hijgt hij semi-verontwaardigd, waarop hij snel een flinke slok neemt. Uiteindelijk laat hij John en mij achter met een brede grijns en een mooie herinnering. Niet alleen het laatste rondje golf, maar mogelijk een van de laatste rondjes pints klok ik rustig weg. “So that’s the craic”, zucht Johnny vlak voordat we opstaan. “It’s a good craic”, antwoord ik, en hij knikt bevestigend.

Over twee dagen zit ik, met een geweldige ervaring rijker, in het vliegtuig terug naar huis. Dan ga ik nadenken over wat ik de volgende keer anders zou doen en wat beter uitpakte dan verwacht. Ik zal het met jullie delen.