Wij tegen de Amerikanen

De boodschap van de receptioniste in Belmullet was duidelijk: ik zou vandaag met drie Amerikanen op Carne een rondje spelen. Maar terwijl ik al handenschuddend mijn handicap doorgeef, begin ik te twijfelen hoeveel daarvan klopt. Myles, een gezette Ier met een vriendelijk gezicht en Dublins accent, zegt dat ik bij hem in het team zit. “Spelen we een wedstrijd?”, vraag ik verbaasd, terwijl iedereen verwoed oefenswings maakt. Hij grijnst breed: “je speelt mee in de Emerald Challenge. Sinds 1990 spelen we elk jaar een wedstrijd tegen een Amerikaans team, en we hadden een uitvaller.”

Niet al te serieus

Ik ben de vijfde man van het team, en veruit de jongste. Al snel wordt het me duidelijk dat Gerry, die mij aan de groep heeft voorgesteld, de verwachtingen hoog heeft opgevoerd. Met die druk op mijn schouders top ik traditiegetrouw mijn eerste bal de rough in, en speel ik met Myles best-ball tegen de praatgrage ‘Macction’ en zijn teamgenoot Drew. Het weer is perfect, en de wedstrijd wordt op hole 18 gehalved met een wederzijdse concessie van putts. “Het is beter zo, we moeten het niet al te serieus nemen,” zegt Myles tegen me.

Ludiek verhaal

Die avond word ik uitgenodigd om mee te eten, en vraagt de groep of ik ook de volgende dag wil spelen. Ik weet niet hoe snel ik ja moet zegen. Als junior word ik aan het eind van het diner aan het hoofd van de tafel gezet, en moet ik een grap vertellen aan de groep. Ik bulder over het geroezemoes van het restaurant een ludiek verhaal over een Nederlandse golfer die in Ierland zijn meerdere vindt, en laat in het midden of het over mij gaat; de Amerikanen vinden het prachtig.

Het Ierse team borrelt enthousiaster dan de Amerikanen

“Stuur de data voor volgend jaar door naar Junior,” wordt er geroepen terwijl ik naar McDonnal’s (Belmullets pub) gesleept word. Ik geniet de hele avond van een groep vrienden waarmee ik een pint kan drinken, en maak me niet al te veel zorgen over de wedstrijd die ik morgen moet spelen. Het Ierse team borrelt enthousiaster dan de Amerikanen, en we lopen ruim na twaalven terug naar het hotel.

Slotdiner in jasje dasje

De volgende morgen is code geel afgegeven voor stormachtige windkrachten, en is de motivatie van het Ierse team om überhaupt te spelen ver te zoeken. Het resultaat van de singles matches staat dan ook al van tevoren vast, en na een overtuigende winst voor het Amerikaanse team lachen we nog even met Gerry en Fiona om de sterke verhalen die de oudere Ieren door het clubhuis brullen. Het slotdiner is in jasje dasje (wit overhemd voor mij) en vindt plaats in het Talbot Hotel. Het is een historisch evenement, want voor de eerste keer in tweeëndertig jaar wordt er pizza gegeten. De Ieren proberen er nog onderuit te komen, maar wanneer de trofee aan de Amerikanen wordt overgedragen, staat officieel vast wie volgend jaar de defending champions zijn.

Wanneer de trofee aan de Amerikanen wordt overgedragen, staat officieel vast wie volgend jaar de defending champions zijn

Uitkijken naar volgend jaar

En terwijl onze Ierse captain zijn speech afrondt, wordt het woord gericht tot ‘Junior’: “je bent hierbij van harte uitgenodigd om mee te blijven doen aan het evenement.” De Amerikanen joelen enthousiast over ‘Team Europe’ en we borrelen door tot ook de laatste locals zijn afgedropen. Ik krijg een headcover met het logo van het evenement van Myles, en ik kijk al uit naar volgend jaar, wanneer ik de handen van mijn nieuwe teamgenoten en vrienden mag schudden.