It’s all about community

Carne staat al sinds ik begon te golfen op nummer een van mijn bucketlist-banen. Nu ik het terrein op loop, zie ik dat de baan nog mooier is dan de foto’s doen geloven. Het clubhuis ligt genesteld tussen torenhoge duinen en ziet er verwelkomend uit na een lange wandeling. Ik heb geen afspraken gemaakt, maar heb over de telefoon het advies gekregen om met Fiona, de manager, te praten. Ik hoop dat zij me kan helpen om een rondje te spelen. In de shop word ik naar een deur in de hoek gewezen waarachter haar kantoor is.

One-of-a-kind

Nadat ik mijn verhaal heb verteld aan Fiona, loopt ze even heen en weer naar de receptie en komt terug met een sleutel. “Neem een buggy en rijd zoveel je wilt rond in de baan. Vandaag is het druk, maar morgen kun je zeker spelen!” Zo raas ik met het kabaal van een gemotoriseerde buggy over de fairways en paden van Carne, en kom ik op hole 2 een Engelsman tegen die alleen een rondje loopt. “Ik kom hier al jaren. Het is mijn meest favoriete baan in de hele wereld.” Wanneer ik hem vraag wat hij er zo bijzonder aan vindt antwoordt hij: “De baan zelf is one-of-a-kind, en als je hier aankomt voel je je meteen thuis.” Ik kijk toe terwijl hij afslaat, en vastberaden de rough in loopt op zoek naar zijn bal.

Belmullet had geen toerisme, maar nu trekt het dankzij de golfbaan veel Amerikanen en Ieren aan

Afspraak

Eenmaal terug in het clubhuis staat Fiona me op te wachten. Ze biedt aan om me naar McDonnal’s, de lokale pub, te brengen. Daar kan Padraig me helpen mijn draai te vinden in het dorp. In de auto hebben we het over de baan, de club, en de mensen die er komen. “De baan is een non-profit, en toen het land werd gekocht van lokale boeren was de afspraak dat het onderhouden zou worden voor de community. Dat is wat Carne is; community. Belmullet had geen toerisme, maar nu trekt het dankzij de golfbaan veel Amerikanen en Ieren aan. Het dorp kan nu niet meer zonder Carne, en dat werkt ook de andere kant op. Jongeren die voorheen emigreerden hebben nu meer kansen om in de regio werk te vinden. Zo blijft de gemeenschap voortbestaan, en hebben wij de kans om deze prachtige baan in stand te houden.”

Een tijdje blijven

Fiona zet me af bij McDonnal’s, en ik word hartelijk onthaald door Padraig die vanachter de bar een perfecte gastheer is. Mijn eerste pint krijg ik van hem, en terwijl ik me erdoorheen werk, raak ik aan de praat met John en Mark. John heeft een glimlach die je alleen op foto’s of in films ziet, en ogen die sprankelen van plezier. Hij vertelt me over zijn werk in Libië, Engeland, de Emiraten en Egypte. Ondertussen worden de lege pints steeds vervangen door volle.

De mensen hier zijn geweldig, en zullen blij zijn om je te helpen

Een paar uur later bedank ik de heren, en wissel ik nog een paar woorden met Padraig. “Fiona en Gerry zullen je goed verzorgen”, zegt hij wanneer ik zeg dat ik morgen naar Carne ga. “De mensen hier zijn geweldig, en zullen blij zijn om je te helpen.” Ik schud hem de hand, en vermoed dat ik waarschijnlijk een tijdje in Belmullet zal blijven.