Topgolf
Equipment
Tiger Woods: (bijna) maniakaal met materiaal
Beeld: Golfsupport.nl
Dat kan niet moeilijk zijn. Dat dacht Matt Bovee, de TaylorMade-medewerker die verantwoordelijk was voor het ontwerpen van de huidige custom made ijzers van Tiger: de P7TW ijzers. “Ik bekijk de afmetingen van zijn oude blade en maak een 3D-scan zodat ik alle fysieke kenmerken heb en precies weet waar het zwaartepunt zit.” Maar zo makkelijk was het niet, want Tiger heeft oog voor detail, of beter gezegd een gevoel voor detail dat ongekend is.
“Tiger Woods voelde als enige tijdens het testproces het verschil tussen het clubblad van koolstofstaal in zijn eigen ijzers en het roestvrijstalen blad van de prototypes”, vertelt Bovee. “En ook het extra gewicht aan wolfraam (ten behoeve van balvlucht en gevoel, red) dat in zijn oude ijzers zat. Hij voelde direct dat er iets ontbrak, en dan praat je echt over een paar gram.” Uiteindelijk gingen er negen verschillende prototypes door de handen van Woods voordat het design voor de nieuwe ijzers goedgekeurd was. Als iets goed is, is Tiger echter niet een speler die snel overstapt op nieuwe technologie. Zo was de Amerikaan een van de laatste die met een vastgelijmde stalen shaft in zijn driver speelde (dus geen moderne verstelbare shaft). “Gelukkig had ik de hulp van Rory en Dustin (ook TaylorMade-spelers, red.) die mij konden uitleggen wat ik er allemaal mee kon”, zei Woods daarover.
In de tas van Tiger
|
Gezien het kwetsbare lichaam van Woods is het verkorten van testtijd - en talloze swings - een groot voordeel voor de 44-jarige golfer. Woods: “Voor mij is een verstelbare shaft handig omdat ik niet zoveel verschillende metalwoods hoef te testen. Vroeger kostte het mij twee dagen, nu twintig minuten. Met Trackman gaat het sowieso veel sneller. Ik ben 80/20. 80 procent gevoel en 20 procent Trackman. Het is fijn om getallen te zien. Ik gebruik het vooral voor mijn swing path. Voor de langere clubs wil ik ook graag weten wat mijn spin rate is. Het een bevestiging van het gevoel dat ik heb. Als ik iets voel en vervolgens kijk naar de getallen, dan is dat een bevestiging voor mij. Soms geloven de clubbouwers niet wat ik voel, maar nu kunnen de getallen het bewijzen. Omdat ik een golfbaan in mijn achtertuin heb, weet ik al heel goed hoe ver ik mijn clubs sla dus daar heb ik geen Trackman voor nodig.”
Tiger Woods heeft een duidelijke tip als het gaat om proberen van nieuw materiaal: “Ik test alleen clubs als ik de ballen goed raak. Ik wil niet testen als ik niet in vorm ben, omdat je dan misschien een club selecteert die functioneert als een verbandje, en dan weet je niet wat er gebeurt als je vorm terugkomt. Normaal gesproken train ik daarom twee of drie dagen voordat ik ga testen. Ik ben een van de jongens die niet echt iets verandert in een toernooiweek. Ik doe al het testen van materiaal thuis. Het is heel simpel, de club moet beter zijn dan wat ik op dat moment in de tas heb. Ik wil niet alleen op de range goede resultaten, maar ook op de baan wil ik het slag na slag uitproberen. Met de wind, water in het spel, onder druk. Ik heb inmiddels wel de reputatie dat ik niet snel overstap en dat het tijd nodig heeft voordat ik zeker weet dat de club beter is en in mijn tas gaat.”
Hoe gaat Woods om met de looks van zijn clubs? “Om te beginnen moet de club er goed uitzien achter de bal. Als ik er niet graag naar kijk, hoe kan ik dan een goede slag doen? Ik houd van simpel als het gaat om mijn blades. Ik houd van een bepaalde lengte (de afstand tussen de hiel en de teen van het clubhoofd, red.). Ik heb met blades gespeeld sinds ik zestien was en ik hou van langere blades. Dus niet de Hogan PC’s of de Apex-ijzers, die relatief kort zijn. Mijn ijzers zijn iets langer. Ik weet nog dat ik met de Daiwa Advisors speelde net als Ian Baker-Finch en David Graham. Ik vind het fijn als de top-line wat dunner is. Maar wat ik tegen TaylorMade zei, was: je kan een dansend aapje op de achterkant van de club zetten, het maakt mij niet uit. Het maakt mij niet uit wat erop gestempeld is. Zo lang het er maar goed uitziet als de club achter de bal staat. De ijzers die ik nu heb zien er goed uit en ik sla de ballen door het venster dat ik wil.”
Woods heeft nieuwe technologie in ijzers altijd moeilijk gevonden. “Als ik een bal perfect raak, wil ik dat deze precies de goede afstand vliegt. De bal mag niet verder vliegen. Soms sla je met nieuwe ijzers met een flexibeler clubblad van die onvoorspelbare spuiters. Voor mij is dat het ergste wat er kan gebeuren: een miss-hit die de goede afstand vliegt. De problemen zijn groter als je te ver slaat in plaats van te kort. Ik sla veel liever een slechte bal die vijf meter te kort is dan een verrassingsbal die veel te lang is.”
Een onderdeel van het testen bij Woods is hoe de club voelt bij een waggle (in de handen wiebelen, red). “Alleen mijn handen raken de club aan, en ik ben getraind om mijn handen te vertrouwen. Als ik de club waggle kan ik voelen of er gewicht in de teen zit of dat er te veel gewicht achterin het clubhoofd zit. De clubs waar ik mindere ballen mee sla, leg ik weg. Vervolgens ga ik de baan in. Het voelen van de clubs is nu makkelijker omdat de clubhoofden vroeger veel kleiner waren. De bal en het clubhoofd waren ongeveer even groot en er was weinig ruimte in het clubhoofd om het gewicht te verdelen.”
Een goede tip van Woods bij het testen van een driver? Sla expres miss-hits. “Dan kun je zien wat er gebeurt, welke neigingen er zijn. Dat is goed om te weten want je raakt met je driver lang niet alle ballen perfect, vooral niet als je onder druk staat. Ik vind het fijn om lage fades te slaan, en mijn missers sla ik meestal op de hiel van het clubblad. Dus wat gebeurt er dan? Ik heb altijd geleerd om de bal op de hiel te missen, omdat je dan een lichte fade krijgt die in de lucht blijft. Een quick hook – zeker toen we nog speelden met de persimmon clubs en balata ball – was verschrikkelijk.”
Woods heeft in principe nog steeds de standaardspecificaties uit de jaren ’60. “Al mijn ijzers hebben sinds mijn zestiende dezelfde hoeveelheid loft. Ook de bounce in mijn wedges zijn al vijftien jaar hetzelfde. Het enige rare is mijn 60-graden-wedge. Die had ik de eerste jaren niet. Ik gebruikte gewoon een 56-graden-wedge en zet het clubblad open. Ik had een ijzer 1 en een ijzer 2. Mijn pitching wedge is 50 graden, mijn ijzer 9 is 45,5 graad. Ik zie sommige jongens met pitching wedges met 45 of 44 graden loft. Het hele systeem van vier wedges snap ik niet; waarom haal je niet gewoon wat van de loft af met je swing? Als ik 89 of 95 yards over heb, pak ik mijn pitching wedge. Dat is wat ik heb geleerd en wat ik kan. Vergeet ook niet dat ik een zachtere en meer spinnende bal speel, dus die korte slagen zijn ook makkelijker voor mij om te slaan.”
