Golfreizen
Golfreizen
Deze week ben ik welkom op twee golfbanen op Mallorca. De eerste is de prestigieuze club Alcanada, het heuvelachtige toneel van (inter)nationale toernooien. Het is de enige baan op het Spaanse eiland die pal aan zee ligt. De entree is grandioos, de golfbaan heeft snelle, strakke greens en fairways zo groen als Wimbledongras.
Prachtige pijn- en olijfbomen vragen aandacht tijdens je spel en op de top van de heuvel heb je fenomenaal uitzicht over zee en de vuurtoren die in de Alcudia-baai ligt. Als dit het mediterraanse golfen is, dan ben ik fan. Alcanada is door architect Robert Trent Jones Jr. ontworpen en dat schijnen de kenners terug te zien in de bijzondere bunkerplekken.
Als we hole 13 naderen, zegt Neil: 'It must be your lucky day'
Voordeel van zoveel grandeur en vergezichten is dat je zo in het moment leeft dat niemand op de tijd let. Behalve de caddiemaster, een knappe Don Juan die een grote pauw om zich heen laat scharrelen: “Hup, je teetijd is 9.24 uur”, roept hij naar mijn flightgenoot. Dat is Neil, een Brit met handicap 2 (ik 51). Hij speelt meteen de sterren van de hemel, al denkt hij daar zelf anders over.
Eigenlijk is mijn handicap te hoog (35 of lager is hier de norm), maar als media word je gedoogd. Pas na de derde hole, als ik klaar ben met natuur op de gevoelige plaat zetten, durf ik af te slaan. “Great shot”, zegt Neil. Na zijn swing moet je enorm in de verte blijven kijken in de hoop de bal te ontdekken, mijn bal zie je meteen op slechts 90 meter afstand liggen. Een behoorlijk verschil.
Als we hole 13 naderen, zegt Neil: “It must be your lucky day”, en wijst naar het einde van de green waar een drietal ezels graast. Door de tastbare herinnering aan mijn overleden ezel Jaap, een tatoeage op mijn onderarm, weet hij precies hoe de vlag hangt. “Maak je spel maar af”, zeg ik tegen hem. Ik duik de buggy in, die uitgedost is met digitale snufjes en zonnepanelen op het dak, en scheur de heuvel af om ezels te aaien.
Als Neil na een birdie ook komt filmen, weet het trio precies wat het te doen staat: luid balken. Deze dieren staan er niet voor de sier: ze zijn als serieuze ‘clean up crew’ door de baaneigenaar geadopteerd. Estrella, Tomeu en Luna zorgen voor baanbehoud; ze verwijderen takken en houden het gras kort rondom het bosschage van de 13e hole.
Met een glimlach en een hart vol ezelliefde stap ik na de achttiende hole, en een gin-tonic op het pittoreske terras, de bus in. Ik snap na zo’n dag meteen waarom golfers graag op reis gaan. De baan hier op Mallorca verschilt in alles van de Nederlandse die ik tot nu toe bezocht heb. Logisch natuurlijk, want klimaat, architectuur en zelfs wildlife zijn totaal verschillend. En als golf je sport of passie is; wat is er leuker dan buitenlandse, voor jou nog onbekende, banen te spelen?
De vermoeidheid is snel weg als ik de omgeving van het hotel zie. Carrossa Hotel & Spa ligt afgezonderd op een heuvel, tussen de bloeiende lavendelstruiken. Nergens is er hoogbouw te bekennen en de paar rustieke villa’s die op het immense terrein staan, zijn van de hoteleigenaar, dus het is hier baden in rust. En luxe. Zo kun je terecht in een van de drie sauna’s, of baantjes trekken in het buiten– of binnenbad. In de spa kun je massages en facials boeken. Als je na de golfbaan nog niet genoeg beweging hebt gehad, kom je in het fitnessgedeelte aan je trekken.
Maar ik ben een luxepoes en heb er vandaag al 18 holes opzitten, dus na de facial bezoek ik liever de cocktailbar. Om vervolgens te genieten van mijn andere hobby: eten. Als foodie kom je bij Carrossa niks tekort. Het restaurant heeft sinds kort een topchef in de keuken staan: Angel Zapata Martin, die ervaring heeft in verschillende Michelin-restaurants op het Spaanse vasteland. Dus ik geniet van groene risotto met gefrituurde avocado, dagverse vis en de lekkerste crema Catalana ooit geproefd.
Elk onderkomen waar je je gekookte ei in het aantal minuten kunt bestellen, krijgt bonuspunten
Dag twee begint vroeg en met een heerlijk ontbijt. Elk onderkomen waar je je gekookte ei in het aantal minuten kunt bestellen, krijgt bonuspunten (zegt een 6 minuten-ei-mens). En nog mooier voor een Nederlander: het weer zit opnieuw mee, want het is droog en zonnig. Op nog geen kwartier rijden van het landgoed van Carrossa bevindt zich Pula golf. Het clubhuis, dat steil tegen een heuvel staat, is in landelijke haciëndastijl gebouwd en omgeven door citroenbomen. Het is chic en toch gemoedelijk.
Op de baan staan palmbomen die qua vorm op een reuze-ananas lijken. Het gras is wel droger dan Alcanada, dat bijna aan zee ligt en waarschijnlijk meer regen of vocht krijgt. Door de gemoedelijke sfeer voel ik me beter op mijn gemak met mijn hoge handicap, want de baan en de golfers ogen minder snel dan gisteren.
Waar we gisteren ezels zagen, verschijnt op de eerste hole op Pula plots een hond op de fairway. Tegen gebruik in is deze hond niet van een greenkeeper. Hij hoort bij een van de vele prachtige huizen die aan de baan grenzen. Als Neil het statief en z’n spullen opstelt voor het maken van zijn instructievideo, zie ik de hond recht voor ons ineens zijn rug kromtrekken.
Je kunt nog zo netjes de baan straktrekken, de natuur doet gewoon haar werk“O my god”, roept de marshal, die ons achterna is gereden omdat we er - heel amateuristisch - met een verkeerde buggy vandoor zijn gegaan. “Is he taking a dump on the course?” Daarna moeten we even wachten met afslaan, omdat de eigenaar met een zakje de boel komt opruimen. Ik vind het prachtig. Je kunt nog zo hard werken aan het straktrekken van de baan, de natuur moet ook haar werk blijven doen. Hoe ecologisch.
Na deze prachtige 18 holes, die prettiger slaan dan die van gisteren (maar dat zal aan mijn zenuwen hebben gelegen), ploffen we neer op het zonovergoten terras. We bespreken de baan, waaronder de drivingrange met inspirerende golfspreuken, de ijskoude appels halverwege de course en Lina, het hondje bij de snackbar dat in onze buggy kroop.
Wat vliegt een dag voorbij als je in de zon golft, merk ik. Want terug in het hotel is het even tijd om te ontspannen en op te laden in mijn comfortabele suite, voordat de wijnproeverij begint. In de bodega leert een lokale wijnboer ons alles over rosé, witte en rode wijn van Mallorca.
Alle reisgenoten zijn rozig en na het eten wil iedereen graag naar z’n kamer. Het bodempje wijn dat over is van de proeverij wordt nog aangeboden door de vriendelijke ober. “Nee, dank u”, zeggen twee reisgenoten, “We duiken in bed, want morgen gaan weer vroeg op. Op naar de volgende golfbaan.”
“En jij?” Iedereen kijkt me aan en ik antwoord: “Morgen bekijk ik de zonsopkomst en lees ik een boek op het ligbed aan het zwembad. Als er tijd is wil ik nog naar een markt in de buurt.” Ze knikken en ik zie ze denken: dit is geen rasechte golfer op reis. Wil je op golfvakantie of wil je golfen op je vakantie... dat is hier de vraag. “Ik denk dat ik overmorgen, dus thuis, de clubs weer uit mijn tas haal”, voeg ik eraan toe. En dan: “Ik vrees dat ik meer het type ben dat soms, en niet altijd, golft op vakantie.”Snel drink ik de laatste druppel uit het wijnglas. De ober lacht als hij mij de bodem van de proeverijfles inschenkt.
