Anouk Sohier (25) stopte resoluut met topgolf en vond haar plek in de voetballerij: 'Hier word ik niet blij van, voelde ik al snel'

Excelsior lijkt het woord ‘gemoedelijkheid’ goed te passen. De korte rondleiding die Anouk geeft op stadion Woudenstein, schetst een beeld van een profclub waar iedereen elkaar zowaar nog kent. Maar maak niet de fout om de Rotterdamse voetbalclub daarom minder serieus te nemen.

Het gras is heilig

Kleedkamers zijn recent verbouwd en het spelershome en de businessruimte worden doordeweeks ook ingezet voor andere gelegenheden. Elke vierkante meter wordt benut. En net als in de Kuip van grote ‘broer’ Feyenoord geldt ook hier: het gras in het stadion is heilig. Voor een foto op het veld moet eerst toestemming worden gevraagd van de groundsman. Zijn waakzaamheid over het gras vergelijkt Anouk met de passie van de greenkeepers die ze vaak genoeg aantrof op de golfbaan. Those were the days…

In mijn tweede jaar voelde ik gewoon dat ik er niet blij van werd

Anouk heeft golf niet afgezworen – ze won dit jaar nog het NK 25+ - maar het vertolkt een totaal andere rol in haar leven dan iets meer dan twee jaar geleden. “Als ik heel eerlijk ben, spookte de gedachte om verder te kijken dan golf al door mijn hoofd na mijn eerste jaar als tourprofessional. Dat was dus al vrij snel”, zegt ze met een glimlach.

"Na mijn derde toernooi in mijn tweede jaar voelde ik gewoon dat ik er niet blij van werd”, vervolgt ze.  "Spelen als internationaal amateur vond ik top: vijftien weken per jaar reizen, maximaal twee toernooitjes achter elkaar spelen en dan weer een paar weken thuis. Maar het leven als tourprofessional was wel wat anders. Dan is het gewoon drie, vier weken op rij weg. Weekje thuis en weer door.”

Het was geen meisjesdroom

Voor Anouk was het nimmer een meisjesdroom, met golfen op het hoogste niveau je geld verdienen. “Ik ben wat later dan de meeste leeftijdgenoten begonnen met serieus golf. Ik heb daarvoor best wel lang gehockeyd. Ik heb nooit de drang gehad om pro te móéten worden, waar anderen op mijn leeftijd daar al echt op gefocust waren."

"Mijn ouders hebben me al helemaal niet gepusht. Mijn vader had letterlijk alleen de rol van taxichauffeur. Ze vonden alles best en lieten de keuze helemaal aan mij." Wel wilde Anouk altijd het maximale uit zichzelf halen. "Op een gegeven moment dacht ik: nu gaat het best goed en kan ik misschien tourprofessional worden.”

'Niet doorgaan om het doorgaan'

Tussen dat inzicht en de stap naar de professionele tour zaten nog twee jaar. Maar eenmaal toegegeven aan die keuze, trok ze die niet veel later alweer in twijfel. “Na een eerste jaar denk je dan dat je jezelf toch wat langer de kans moet geven. Ik had mezelf voorgehouden dat ik binnen drie jaar op de Ladies European Tour zou moeten spelen, omdat het anders in meerdere opzichten geen nut meer had. Ook financieel niet. Dan train je voor niks en kun je beter een maatschappelijke carrière gaan zoeken."

"Je moet ook de conclusie durven trekken dat je niet goed genoeg bent", zegt ze. "Ik heb er altijd zo nuchter naar gekeken. Je hebt resultaten nodig, anders wordt het ’m gewoon niet. Niet doorgaan om het doorgaan.”

Het leven dat erbij komt kijken viel me echt flink tegen

Toch liet het besluit om te stoppen haar niet onberoerd. “Wanneer je die knoop eenmaal hebt doorgehakt, ga je echt wel stuk. Dan voel je de grond onder je voeten wegzakken. Omdat ik tóch de ambitie had om te slagen. Aan de andere kant was er die nuchterheid weer: ik heb dit maar twee jaar gedaan en kan nog alles opbouwen. Ik was nog niet op een leeftijd waardoor je bij een sollicitatie moet vertellen dat je jarenlang hebt gegolft en ze je vragen: 'Leuk, maar wat kun je dan?'”

'Daar ging ik heel slecht op'

Ze kijkt met gemengde gevoelens terug op de twee jaar als tourpro. “Het leven dat erbij komt kijken viel mij echt flink tegen. Ik vond dat helemaal niet leuk. Het draaide om golf, verder om niets. Iedereen was daar zo op gefocust.”

In de periode daarvoor als amateur had Anouk al een sterke mening. “Ik had mijn eigen overtuiging. Dwars, eigenzinnig. Ik heb de periode meegemaakt dat je, eenmaal opgenomen in de nationale selectie niet meer met je eigen coach mocht trainen. Daar ging ik heel slecht op. Ik wilde zelf bepalen wie mijn coach was. Maar dat had consequenties en betekende dat ik maar kort bij de bond heb gezeten. Ik werd niet meer uitgezonden naar toernooien als het Portugees, Spaans en Italiaans amateur. Die speelde ik op eigen kosten en dan kwam ik iedereen wel tegen natuurlijk.”

Soms sla je door in wat je goed kunt

Verder zijn er zeker wel zoete herinneringen. Haar overwinning in het Dutch Junior Open (2018) bijvoorbeeld, een hoog aangeschreven internationaal toernooi in Nederland, niet ver van haar toenmalige woonplaats Breda. “Zonder twijfel een van de hoogtepunten, misschien wel mijn beste toernooi ooit.”

Ondanks de kanttekeningen heeft golf haar wel gevormd. Daar is ze de sport dankbaar voor. Het op eigen benen staan maakte haar bijvoorbeeld vroeg zelfstandig. "En ik kan enorm doorzetten. Dat hoor ik ook wel eens van mijn collega’s. 'Jij bijt door, laat niet los.' Het kan tegelijkertijd een valkuil zijn. Dat is natuurlijk vaak zo met goede eigenschappen. Soms sla je door in wat je goed kunt.”

Soms gaan we golfen. Dan zijn de leden wel onder de indruk als ik een bal sla

Bij Excelsior heeft ze naar eigen zeggen wel collega’s die haar af en toe afremmen wanneer ze te hard van stapel loopt. Haar zoektocht naar een werkgever verliep vrij soepel nadat ze was gestopt als tourpro. Ze was net verhuisd naar Rotterdam, waar haar vriend Floris woonde, toen haar oog op een vacature bij de Rotterdamse voetbalclub viel: accountmanager sponsoring en sales.

Opa is trots

“Ik heb een commerciële achtergrond, ben liefhebber van de voetbalsport en mijn opa heeft bij NAC gevoetbald. Hij vond het helemaal leuk toen ik hem belde met de mededeling dat ik hier op gesprek was geweest, al had hij me liever bij NAC gezien natuurlijk.”

Bij Excelsior houdt Anouk zich bezig met het werven en behouden van sponsoren voor de eredivisieploeg en het vrouwenvoetbal, waarvoor ze ook de wedstrijdorganisatie doet. Ook is ze nauw betrokken bij events van de businessclub. “Dat zijn er wel vijftig per jaar, los van de wedstrijden. Soms gaan we ook golfen. Dan zijn de leden wel onder de indruk als ik een bal sla, haha.”

Bij een kleine club als Excelsior moet je ook slagvaardig zijn. "Er is relatief weinig personeel, dus we proberen het werk zo effectief mogelijk te verdelen. Het is duidelijk dat we niet het budget hebben van de top 3 van de eredivisie, maar het is aan de andere kant juist een mooie uitdaging om met minder middelen er zoveel mogelijk uit te halen."

 

Interviews