Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Full Swing seizoen 2 is net uit en ik heb genoten van aflevering 3, Mind Game (net als onze recensent Gerard). Vooral vanwege de herkenning, al klinkt dat wellicht bezopen uit de mond van een regelrechte amateur.
Mistroostig kijk ik om me heen, reddeloos verloren in het golfparadijs
In deze onthullende aflevering staat Joel Dahmen centraal, die steeds verder wegzakt in een moeras van zelfmedelijden. Zijn ongekende populariteit, die hij te danken heeft aan het eerste seizoen van de Netflix-serie, heeft een overduidelijke keerzijde: het zit zijn golfprestaties in de weg. In een notendop concludeert de kwakkelende topgolfer dat hij geliefder is dan ooit en tegelijkertijd nog nooit zo slecht gespeeld heeft. Een contrasterende combi, die hem kwelt van binnen.
Ik herken me vooral in de ongeremde frustraties van die olijke goedzak, die hij uitvoerig tot uiting brengt in de baan. Ook ik mopper er wat af, terwijl ik normaliter de rust zelve ben. Dieptepunt is een recente oefensessie op het Rijk van Sybrook. Bij aankomst op het prachtige terrein blijkt de drivingrange gesloten. “Hij is vandaag alleen geopend voor lessen. Maar je kunt wel de oefenbaan op”, zegt een vriendelijke golfpro. “Goh, ik wist niet dat er een oefenbaan was. Bedankt!”, antwoord ik hartelijk.
Vol goede moed en met een weeïg gevoel van opwinding in de onderbuik besluit ik mijn geluk te beproeven op deze verscholen oefenbaan. Wel jammer dat ik slechts drie eigen ballen bij me heb, maar soit. Vijf zorgvuldige oefenswings ten spijt, dondert en bliksemt het een minuut later alweer in mijn bovenkamer: bal 1 vliegt in de bosjes, bal 2 landt in de sloot. Mistroostig kijk ik om me heen, reddeloos verloren in het golfparadijs. In de verte zie ik een stel op leeftijd ontspannen over de baan trekken. Ik ben stikjaloers.
Die ene bal die ik nog over heb, besluit ik te koesteren. Wegwezen hier. Op de weg terug naar het parkeerterrein herpak ik mezelf. Toch maar even chippen rond de oefengreen, omdat-ie er zo mooi bij ligt. Ik ben er nu toch... En de kans dat ik hier de laatste bal kwijtraak, acht ik vrij klein. Al moet je mij nooit uitvlakken in dit soort situaties.
Ik verras mezelf. In positieve zin. Ik wist het al wel, maar dat chippen gaat me gewoon verrekte goed af. Ik sta in verbinding met de bal, er stroomt energie tussen mijn handen, de club en het kleine speeltuig. Het balgevoel zit er dus tóch nog.
Met deze gemengde ervaringen vers in het geheugen, begin ik vastberaden aan de volgende golfles (opnieuw solo). “Alle pijlen op de full swing”, zeg ik tegen golfpro Marc. “Het wordt de hoogste tijd voor negen holes en de volgende les wil ik de baan in. Maar dan moet mijn afslag écht beter zijn”, zeg ik.
Zodra die bal er ligt, gaat het mis: 'Dan gebeurt er iets in je hoofd'
Marc slaat de spijker op z’n kop: “Het grappige is dat je oefenswings bijna allemaal 'perfect' zijn", zegt hij. "Het raakpunt is zuiver. Maar zodra die bal er ligt, gaat het mis. Dan gebeurt er kennelijk iets in je hoofd.”
Daar weet Meester Marc wel wat op: hij legt vijf ballen op een rij, die ik met een repeterende swingbeweging, stapje voor stapje, achter elkaar moet wegslaan. “Dit gaat je helpen om uit je hoofd te gaan”, meent de golfpro. Het helpt inderdaad wel iets, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik de hoofdrol vertolk in een kolderiek schouwspel. Afijn, laat ik niet te streng zijn voor mezelf: er zitten deze les óók enkele ‘fluwelen' full swings tussen: kaarsrecht en lange balvlucht.
Nu is het zaak dat gevoel op te slaan én te kopiëren. Voor mijn gevoel sla ik nu ongeveer twee van de tien ballen goed, en ik wil rap naar mínstens de helft. Nog een lange weg te gaan, die ik absoluut wil afleggen. Maar vooralsnog is golf voor mij inderdaad vooral een Mind Game, en ik voel me de Joel Dahmen van Twente. Netflix mag me bellen.
