(Golf)gek gemaakt: Erik & Marijn

“Tja, wat kun je doen als je beste vrienden in een vreselijk nare situatie terechtkomen? Hoe kun je iets bijdragen? Mijn manier was om Han en Marijn mee te nemen naar de golfbaan. Voor een beetje ontspanning, als afleiding voor alle ellende”, zegt Erik Buiter op Golfbaan Amelisweerd in Utrecht. Marijns jongere broer Chris blijkt na veel onzekerheid en onderzoeken een zeldzame, slopende ziekte te hebben die alleen gestopt kan worden met een risicovolle stamceloperatie. Dit leidt ertoe dat de ouders van Marijn, Han en Sandra, een half jaar lang in het Ronald McDonald-huis wonen nabij het Utrechts Medisch Centrum. Marijn, die midden in zijn examenjaar zit, is er minimaal twee keer per week om zijn broer te steunen en blijft ook vaak overnachten. Een loodzware tijd die de boezemvrienden van het gezin, Erik en Elsa, van dichtbij meemaken. Erik: “Alles stond natuurlijk in het teken van het herstel van Chris. Dat betekende leven in het ziekenhuis en altijd in de buurt blijven. Om iets te doen stelde ik voor mijn golfset mee te nemen en een balletje te slaan op Amelisweerd. Na een telefoontje waarin ik de situatie uitlegde, mochten Han en Marijn zonder baanpermissie de par-3-baan spelen.” Marijn: “Ik stond daar eigenlijk meteen voor open. Ik had wel vooroordelen over golf maar hoorde Erik er vaak genoeg zo enthousiast over praten, dat ik het graag wilde proberen. Bovendien hielden mijn broer en ik van midgetgolf en vooral Chris was fanatiek in golfspelletjes op de computer. Mijn eerste bal op de drivingrange herinner ik me goed. Het was wennen maar ik bleek er best gevoel voor te hebben.” Marijn is zo enthousiast, dat hij al vrij snel een golfset koopt via Marktplaats. Erik: “Zijn korte spel is opmerkelijk goed, hij heeft er echt feeling voor.” Voor Marijn en zijn vader betekenen die paar uurtjes golfen een moment van ontspanning. “Het was prettig om die tijd alleen met mijn vader te hebben en om mijn hoofd leeg te kunnen maken.”

Telefoon uit

Met Chris gaat het ondertussen niet goed. De transplantatie mislukt tot twee keer toe en hij raakt zo verzwakt dat er geen medische opties meer zijn. Half 2017 overlijdt de jongere broer van Marijn. Erik: “Een enorme klap natuurlijk. Om maar weg te zijn, gingen we die zomer met z’n allen op vakantie naar Engeland.” Erik gaat daar elk jaar met de caravan naartoe en zoekt, als liefhebber van links golf, altijd een paar mooie golfbanen uit. Ook vorig jaar werd er gegolfd. Bewust, in een poging de zinnen te verzetten. Marijn herinnert zich dat de baan die ze daar speelden nog te moeilijk voor hem was. “Maar ik maak er nu serieus werk van. Ik kijk sowieso veel instructiefilmpjes op YouTube om mijn 

Golf brengt je dichter bij elkaar

swing te verbeteren en ik oefen mijn korte spel voortdurend, minimaal één keer per week ben ik bij Amsteldijk te vinden. Ik heb golflessen gekregen van mijn ouders en hoop aan het einde van het jaar handicap 54 te hebben. Mijn doelen daarna zijn om op Links Valley te spelen in Ermelo en de nieuwe baan in Cromvoirt, Bernardus. Ik hou wel van high class.” Vader Han heeft kortgeleden zijn handicap 54 mogen registeren en de drie mannen spelen vaak samen. Marijn: “Golf brengt je dichter bij elkaar, en dat is fijn. Zeker als je een dierbare bent verloren. Maar ik golf ook graag alleen. Lekker ’s avonds na een lange dag binnen op kantoor. Ik zet altijd mijn telefoon uit en het is dan net alsof de tijd voor mij even stilstaat in de wereld die maar door raast.” 

Oeverloos 

Erik is blij dat golf iets heeft kunnen betekenen voor Han en Marijn in de afgelopen, moeilijke tijd. En hij is blij dat hij nu met hen oeverloos over golf kan praten. “Op verjaardagen betrap ik mezelf er wel eens op dat ik er iets te veel over uitweid. Niet-golfers ergeren zich daar vaak aan. Maar met medegolfers kun je het niet alleen over het golfen zelf hebben, hoe verslavend het is en dat je het nooit onder controle krijgt, maar ook over alles eromheen. Nieuwste equipment, mooie banen, goede ronden. En we zitten natuurlijk voor de tv tijdens de belangrijke toernooien en dan appen Marijn en ik heel wat heen en weer.”