Christel Boeljon stopt met topgolf
Wéér de koffers pakken, wéér een paar weken weg van huis en van vriendin Katie om toernooien te spelen op de LPGA Tour, het ging Christel Boeljon meer en meer tegenstaan. “Ik heb dit jaar nog flink wat toernooien gespeeld (zeventien), maar met mijn hart was ik er zelden echt bij”, zegt Boeljon door de telefoon vanuit Texas waar ze al een aantal jaren woont. “Ik liep steeds vaker op de golfbaan met het gevoel dat ik veel liever thuis was gebleven.”
Het plezier in golf was er niet meer, de motivatie ontbrak bij de beste golfster die Nederland ooit heeft gekend. Een paar maanden terug hakte ze daarom de knoop door: Boeljon neemt een sabbatical, 2017 wordt een jaar zonder golf, daarna ziet ze wel verder. “Misschien ga ik golf heel erg missen, dan ga ik weer spelen, die mogelijkheid is er altijd. Ik wil het boek nu niet definitief dichtslaan, daarvoor ben ik ook veel te jong.”
Volle koelkast
Negenentwintig jaar is inderdaad erg jong om te stoppen als topgolfer. Toch zou het heel goed kunnen dat de Manulife LPGA Classic van afgelopen september het laatste toernooi is geweest in Boeljons prachtige carrière met vier overwinningen op de Ladies European Tour en een heldenrol in de Solheim Cup 2011.
“Ik mis de echte drive eigenlijk al een hele tijd, kan het niet meer opbrengen de trainingsuren er in te stoppen die nodig zijn om op hoog niveau te spelen. Dan moet je eerlijk zijn en hard voor jezelf en stoppen. Ik ben sowieso niet het type om iets half te doen. En ik wil ook niet iemand zijn die bang is om golf los te laten en een andere weg in te slaan.”
In Texas geniet Boeljon voor het eerst in jaren van een ‘gewoon’ sociaal leven. “Het is fijn om eens langere tijd thuis te zijn. Mijn koelkast is lekker vol, dat is als je op de Tour speelt een zeldzaamheid.” Een volle koelkast is prettig, maar het is vooral het gevoel helemaal niets te moeten waar Boeljon gelukkig van wordt. “Ik hoef niet meer naar de golfbaan, hoef niet meer naar een vliegveld en de druk van altijd moeten presteren is weg, dat voelt heel erg goed.”
Heb je al ideeën over wat je wilt gaan doen?
“Nee, totaal niet eigenlijk. Ik ga daar rustig de tijd voor nemen en zie wel wat er op mijn pad komt.”
Je neemt een sabbatical, was dat een moeilijk besluit?
“Zo’n beslissing neem je natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Een jaar of twee terug kwamen de eerste twijfels, of ik het leven als Tourpro nog wel leuk genoeg vond. Soms had ik er plezier in maar steeds vaker niet. Ik maakte minder trainingsuren, de resultaten werden slechter. Dat werkt weer demotiverend en zo wordt het steeds lastiger om van huis te gaan voor een toernooi. Wat ook een heel belangrijke rol speelt, is mijn relatie. Ik heb sinds een paar jaar een vriendin (de Amerikaanse Katie) en wil gewoon vaker bij haar zijn.”
In september speelde je de Manulife LPGA Classic in Canada, misschien wel je laatste toernooi ooit. Met welk gevoel liep je daar van de achttiende green af?
“Met een goed gevoel want ik had er vrede mee dat dit het laatste toernooi in mijn carrière kon zijn. Ook als ik nooit meer een club aanraak, heb ik een heel mooie carrière gehad.”
Waar ben je het meest trots op?
“Hoe ik me als persoon heb ontwikkeld de afgelopen jaren. Hoe goed mijn relatie met Katie is, de fijne band die ik heb met mijn ouders, mijn broer, de mensen om mij heen. Ik vond golf leuk maar ik was een verlegen meisje. Ik ben een zelfbewuste vrouw geworden, ben blij met de persoon die ik ben.”
Vier toernooien winnen op de Ladies European Tour en Solheim Cup spelen in 2011 is ook iets om heel trots op te zijn.
“Natuurlijk, daar ben ik ook heel trots op. Iedere overwinning is een hoogtepunt maar het winnen van het Deloitte Ladies Open (in 2014) was speciaal. Voor mij was het Dutch Open het moeilijkste toernooi vanwege alle aandacht en de hoge verwachtingen, de druk was heel groot. Als je dan in eigen land wint, met je ouders en vriendin erbij, is dat heel bijzonder.”
Spelen in de Solheim Cup als eerste Nederlandse en ook nog eens een heel belangrijk punt scoren door je single te winnen tegen Brittany Lincicome moet ook bijzonder zijn geweest?
“Ja, het was prachtig om de Solheim Cup mee te kunnen maken, dat wil iedere Europese speelster. Ik wilde me heel erg bewijzen, laten zien dat ik het niveau aankon en mijn plek in het team verdiende. Met mijn overwinning in de single is dat ook zeker gelukt. Mede door dat punt wonnen we de Cup, dat was heel mooi en emotioneel. Toch heb ik gemengde gevoelens over de Solheim Cup, ik weet niet of ik nog een keer zou willen spelen.”
Echt niet?
“Het is een eer om voor Europa uit te komen, dat absoluut, maar nog eens Solheim Cup spelen was niet een van mijn voornaamste doelen. Het is een prachtig evenement en ik voel me zeer bevoorrecht dat ik het heb mogen spelen maar er zitten zoals aan alles ook kanttekeningen aan. De sfeer is flink opgeklopt, veel poeha. Dat is onderdeel van de Solheim Cup, dat weet ik ook, maar het past gewoon niet zo bij mij. Ik ben toch meer van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.”
Je ijzer-6 op hole achttien in je single tegen Brittany Lincicome is wat mij betreft nog altijd de beste slag ooit van een Nederlandse golfer gezien de spanning van dat moment (Boeljon stond 1 up en móest haar partij winnen om Europa in de race te houden).
“Dat is de slag in mijn carrière waar ik het meest zenuwachtig voor ben geweest. Ik lag keurig fairway maar er zat een kluit modder aan mijn bal, niet bepaald wat je wilt voor zo’n belangrijke slag. Maar Andy (Boeljons caddie) zei: niet aan denken, gewoon slaan alsof die modder er niet is. Dat heb ik gedaan, ik sloeg een van mijn beste ballen ooit en won de partij. Dat zijn momenten die je altijd bijblijven.”
Heb je thuis in Texas foto’s aan de muur van dat soort mooie momenten?
“Nee, niets, ik heb hier ook geen bekers. Die staan in mijn appartement in Nederland of zitten in dozen in de berging. Ik heb niet de behoefte om allerlei dingen op te hangen. De mooie herinneringen zitten in mijn hoofd en in mijn hart.”
Op aandacht van de pers zat je ook nooit echt te wachten.
“Ik ben gaan golfen omdat ik de sport heel erg leuk vind. Als je goed wordt en toernooien gaat winnen, komt de aandacht van de media. Ik snap dat het erbij hoort, onderdeel is van het vak, maar ik vond het vaak lastig. Op alles wat je doet, wordt commentaar gegeven. Als het goed gaat, is het helemaal geweldig, als je minder goed presteert, deugt er opeens niets meer terwijl je niet minder hard je best hebt gedaan. Er wordt, vaak van grote afstand, heel makkelijk kritiek geleverd. Als die kritiek onterecht is, doet dat me wel pijn. Ik hoop dat ik met mijn prestaties iets betekend heb voor golf in Nederland.”
Hoe denk je dat de reacties zullen zijn nu je minimaal een jaar stopt?
“Ik weet het niet. Ik hoop dat mensen het begrijpen en niet teleurgesteld zijn. Het gaat natuurlijk niet erg goed met topgolf in Nederland, wat dat betreft komt het slecht uit dat ik stop. Gelukkig doet Anne (van Dam) het steeds beter. Anne verdient het ook om na haar overwinning in China golfster van het jaar te worden.”
Stel dat het gaat kriebelen en je over een jaar weer gaat spelen, wat wil je nog bereiken?
“Een toernooi winnen op de LPGA Tour, dat is me niet gelukt. Ik ben er heel dicht bij geweest met een tweede plaats (ShopRite LPGA Classic 2015), dus ik weet dat ik ook in Amerika kan winnen.”
Hoe ver kan Christel Boeljon komen als ze de motivatie en het plezier terugvindt en weer honderd procent voor golf gaat?
“Als ik alles opzij zou zetten en vol voor golf zou gaan, kan ik de wereldtop halen. Dat is makkelijk om nu te zeggen maar het is wel hoe ik erover denk.”
En dan ga je stoppen, doodzonde toch?
“Ik snap die opmerking maar zoals ik eerder zei, als de motivatie en het plezier er niet zijn, heeft het geen zin om door te gaan.”
Een paar jaar terug ben je een tijd lastig gevallen door een stalker. Heeft dat nog meegespeeld in je besluit?
“Nee, dat ligt echt ver achter me. In die periode was het heel erg vervelend en soms bedreigend maar dat heb ik echt afgesloten.”
Is coaching iets voor jou?
“Misschien. Met mijn ervaring zou ik jonge golfers waarschijnlijk wel kunnen helpen, maar of coaching iets is wat ik wil en kan, weet ik nog niet.”
Heb je advies voor jonge golftalenten?
“Je moet golf vooral heel erg leuk vinden, daar begint het mee. Als je op een bepaald niveau komt en wat ouder bent, probeer dan uit te vinden wat voor jou werkt en niet altijd te doen wat anderen zeggen dat je moet doen. Dat klinkt misschien simpel maar in de praktijk is dat best lastig.”
Ga je af en toe nog wel een rondje golfen voor de lol?
“Ik heb hier in Texas drie weken terug nog achttien holes gespeeld met Katie en een vriend van ons. Dat was heel gezellig. Ik speelde best aardig, level par. Af en toe een rondje met vrienden of mijn broer als het mooi weer is, zal wel gebeuren, maar serieus spelen en oefenen niet. Ik blijf wel geregeld naar de gym gaan om in shape te blijven.”
Blijf je in Amerika wonen?
“Ja, voorlopig zeker. Het bevalt mij hier goed maar ik mis mijn familie in Nederland wel.”
Wil je kinderen?
“Daar denken we wel over na maar of we het ook willen weten we nog niet. Voorlopig hebben we allebei nog steeds een druk leven.”
Je neemt een sabbatical maar het voelt op de een of andere manier toch als een afscheidsinterview…
“Het is geen definitief afscheid. Ik wil nu afstand nemen van het golf om te kijken of de passie weer naar boven komt, zo niet dan is het klaar. Ik heb daar gewoon tijd voor nodig.”
Hoe groot acht je de kans dat je weer gaat spelen? Vijftig procent? Minder dan vijftig procent?
“Dat kan ik op dit moment echt niet zeggen. De toekomst zal het leren.”
Tekst: Gerard Louter
Bio Christel Boeljon
Geboren: 30 juli 1987, Beverwijk
Huidige woonplaats: Texas (VS)
Relatie: samenwonend met Katie
Begonnen met golf: op 8-jarige leeftijd
Waar: Golfclub Spaarnwoude
Eerste pro: Ad Wessels
Vertrokken naar de VS: in 2005 naar Purdue University
Profdebuut: januari 2009
Winst Solheim Cup: 2011
Overwinningen LET:
2011: Turkish Airlines Ladies Open
2012: Golf Coast RACV Australian Masters
2012: Turkish Airlines Ladies Open
2015: Deloitte Ladies Open
Laatste nieuws
