Banen & Clubs
Golfreizen
Walter Hagen's eerste Open in 1920 is legendarisch te noemen. Niet vanwege het eindresultaat (T-53), maar toen hij arriveerde bij Royal Cinque Ports - in auto met chauffeur - kreeg hij te horen dat hij als professional het clubhuis niet in mocht. Dat was gangbaar in een tijd waarin professionals nog geen status hadden en er vooral waren om het volk te vermaken. De 28-jarige Hagen werd verteld dat hij zich in de shop moest omkleden.
Na deze 'ruzie' nam de flamboyante Hagen, die in zijn carrière vier keer The Open won en elf majors achter zijn naam heeft staan, samen met Jim Barnes het rigoureuze besluit om die dag niet een baan, maar alle drie de linksbanen te spelen.
Jim Barnes en Walter Hagen
| "Iedereen die bekend is met de linksbanen aan de kust van Kent, ten zuidoosten van Londen, weet dat er drie banen zijn die aan elkaar grenzen. Deal, de eerste, Sandwich direct ten oosten daarvan, bekend als Royal St. George's, en iets ten zuidenoosten van Sandwich ligt Princes. Toen we in Londen waren voor het Brits Open van 1920, begonnen Jim Barnes en ik op een ochtend de drie links te spelen alsof ze één waren. Na elf holes op de golfbaan van Deal te hebben gespeeld, sprongen we over een hek naar Sandwich en speelden daar tien holes, staken over naar Prince's en voltooiden daar alle holes, waarna we terugkeerden naar de oorspronkelijke startplaats. We speelden de resterende holes op de golfbanen van Sandwich en Deal en eindigden op de achttiende hole in Deal. De scores? Die ben ik vergeten. We probeerden geen records te breken. We hadden geluk dat we zo ver kwamen. We deden het voor de lol." Walter Hagen in 'The Walter Hagen Story'. |
Deze unieke oefenronde was de inspiratie voor een golftraditie die nog steeds voortleeft. De leden van de drie golfclubs spelen jaarlijks een vriendschappelijke wedstrijd over 54 holes, de 'Hagen Hoof'. Vanaf dit jaar kan iedereen deze golfmarathon - de Hagen 54 - spelen.
Toen ik een uitnodiging kreeg voor de eerste editie van de Hagen 54 twijfelde ik geen seconde. Ik kon niet wachten, maar aan de andere kant stelde ik mezelf vragen als: “Houd ik dit wel vol?” en “Is het niet beter om elke baan apart te spelen en ze de aandacht te geven die ze verdienen?”
De shotgun klonk om 05.40 uur
De overtocht (met LeShuttle vanuit Calais naar Folkestone) en de voorbereidingen (9 holes op de Dunes Course van Princes) verliepen voorspoedig. Vanuit Utrecht is het slechts 3,5 uur rijden naar Calais, waar ik met de auto de trein inreed. Na een dik half uur in de tunnel rijd je aan wal en is het slechts 45 minuten naar Deal. Na het openingsdiner - een BBQ op de parkeerplaats van Royal Cinque Ports - en een korte nacht was het zover.
Samen met Mikel en Stijn van Leadingcourses, en Nicolas, marketeer van de Franse golffederatie - die alle 54 holes speelde met één(!) bal - begon de uitdaging. Vanuit The Lodge, een hotel naast de green van hole 6 Prince's, liepen we met ons ontbijt naar onze eerste hole: hole 40 van de 54, een pittige par 3 (hole 16 van Royal St. George’s). De shotgun klonk om 05.40 uur. Gelukkig stond er een onmisbare hulplijn op de tee te wachten...
Bekijk de video van de dag:
Wat is een realistisch doel voor een golfmarathon van 54 holes? Na overleg met collega Stef, die al eens eerder 54 holes speelde, kwam ik op het doel om op de helft van de holes par (of beter) te maken. Rekening houdend met de vermoeidheid en de omstandigheden (windkracht 4) dacht ik dat het nog een hele klus ging worden, maar tot mijn verbazing was het doel van 27 keer par al gehaald op mijn 38ste hole. In 54 holes maakte ik 36 keer par of beter (waarvan vijf birdies).
Het gestelde doel was geen valse bescheidenheid, maar naast een heel goede dag (en goede benen) vergat ik een heel belangrijk detail: forecaddie Luke. Deze Engelsman, die aan Royal Cinque Ports woont ("Ik kan mijn vrouw uit het raam zien zwaaien") nam ons meer dan twaalf uur mee op sleeptouw. Spelend van handicap 2 en lid op Royal Cinque Ports bracht deze man een onuitputbare bron van ervaring op de drie linksbanen. Hij wees ons de weg, gaf de juiste lijn op de tee en de green en vertelde vooral waar we weg moesten blijven. En dat voor vier spelers tegelijk.
"This is a 145 metres shot, Sietse", "Right edge of the cup" en "If you miss, miss on the right". Ook kregen we her en der een geschiedenislesje. Los van de tips word je ook echt een betere golfer met een ervaren caddie als Luke, die tijdens The Open in 2011 op Royal St Georges al caddiede en later ook de tas droeg van Robert MacIntyre toen die nog amateur was.
Iconen van Kent
Op de lange dag hadden twee keer pauze tijdens het ritje in de bus van Royal St. George’s naar Cinque Ports. Het was een korte onderbreking, maar precies lang genoeg om niet helemaal in te kakken. De catering was uitstekend, met na elke negen holes een stop voor een snelle maaltijd: Engelse hotdogs, hamburgers, fruit, koffie of een biertje. Alles was perfect georganiseerd om het golf en de wandeling van bijna 40 kilometer te voltooien.
Tien minuten regen zei men, niks om ons echt zorgen over te maken
Kent herbergt meer linksbanen, maar de drie dij wij speelden zijn niet alleen bekend vanwege hun schoonheid, maar ook door de rijke geschiedenis in golf. Royal St. George’s, de enige baan die nog op de huidige Open rota staat, was wat mij betreft de indrukwekkendste van de drie. Alles aan deze baan voelt groter, verfijnder: de tees, de maailijnen, de kwaliteit van de greens.
Het is de glans van The Open die hier tot leven komt en niet voor niets volgens de lijstjes de beste golfbaan van Engeland is. Cinque Ports heeft de leukste lay-out, en Princes biedt onmiskenbare charme, maar de grandeur en traditie van Royal St. George’s is onmiskenbaar. Alle drie de banen waren in topconditie en je kon duidelijk merken dat de greenkeepers ervoor hadden gezorgd dat de greens nagenoeg allemaal even snel waren. Meer en beter linksgolf ga je niet vinden in Engeland.
Een 'buitje'
Natuurlijk keken we in aanloop naar de grote dag veelvuldig naar het weerbericht. Een beetje regen rond twee uur in de middag. "Tien minuten regen", kregen we te horen in de ochtend, niks om ons echt zorgen over te maken. Het liep anders, want dat korte buitje werd een regenbui die tot onze 54ste hole (we waren klaar om 18.30 uur) aanhield. We zijn nog nooit zo nat geweest op een golfbaan.
Rangefinders en paraplus begaven het. We stonden te soppen in onze schoenen, maar het deed niets af aan de sfeer. Forecaddie Luke leek er in korte broek en zonder paraplu steeds meer plezier in te krijgen. Er gingen geruchten rond dat er groepen waren gestopt, maar geen haar op ons hoofd die daar aan dacht, gevoed door de pitstops waar we even energie konden bijtanken.
De laatste twee holes op Royal St. Georges waren een passende afsluiting: een bogey op de beroemde par-5 14de, waar Dustin Johnson The Open aan Darren Clarke 'gaf', en een heel bevredigende par op de moeilijke par-4 15de (stroke index 2 volgens de scorekaart, zie boven). Missie volbracht en een onvergetelijke ervaring rijker.
Het zou mij niks verbazen als deze experience uitgroeit tot een van de meest gewilde golftrips voor de fanatieke golfer. Er waren al aardig wat Amerikanen overgevlogen voor deze inaugurale editie en met influencers in het veld (denk aan youtubers Peter Finch en James Robinson, Sky Sports-presentator Jamie Weir en Jamie Kennedy van Golf Digest) wordt er veel gedaan om de Hagen 54 en linksgolf in Kent in bekendheid te laten groeien.
Met een geweldige organisatie, een fantastische locatie en een sfeer die de geschiedenis van het golfspel ademt, was de Hagen54 niet alleen een golfmarathon – het was een ervaring die elke golfliefhebber op zijn bucketlist kan zetten.
De volgende editie van de Hagen 54 vindt plaats op 23 juli 2026. Deelname kost 995 pond per persoon. Inschrijven kan hier. Accommodatie en reiskosten zijn niet inbegrepen, maar de organisatie zorgt voor een volledig verzorgde ervaring met welkomst BBQ, ontbijt, en eten en drinken tijdens de ronde en diner na afloop.
'Haig'Bij een iconisch golfevenement hoort natuurlijk een goed logo. Zie hier 'Skip':  De Egel 'Skip' met 54 stekels is vernoemd naar Skip Daniels, de trouwe caddie van Walter Hagen. Daniels was een local en wist alles van de banen. Hij droeg de tas van Hagen toen hij The Open won in 1922. In 1932 was hij de caddie van Gene Sarazen toen hij The Open won op Prince's Golf Club. Walter Hagen had de bijnaam de 'Haig', oud Engels voor een groep heggen. In het ontwerp komen ook de drie kleuren terug van Royal Cinque Ports, Royal St. George's en Princes. |
