Eefje ging mee met een groepsreis: ‘Bij aankomst stond er een groep te stijldansen, ik schrok me rot’

De timing was op z’n minst bijzonder. Mijn dochter werd één, maar ik vertrok al de avond ervoor. “We hebben niks in de agenda staan”, zei ik toen ik boekte. Wat ik even over het hoofd had gezien: de verjaardag van onze dochter. “Typisch het tweede kind”, grapte ik tegen mijn man. We hebben haar verjaardag op zaterdag uitgebreid gevierd en ben daarna vertrokken.

Toen ik de dansvloer vol oudere stijldansers zag, dacht ik heel even dat dit mijn groep zou zijn

Met een beetje laadstress onderweg reed ik in mijn eentje richting Noord-Frankrijk. Ruim na elven kwam ik aan in het hotel. En toen schrok ik héél even. In de lobby stond een grote groep te stijldansen. Gelukkig bleek dit niet mijn reisgezelschap en kon ik opgelucht mijn bed in.

Verschillende spelvormen

Het fijne van zo’n groepsreis: de reisleiding - Nell en Henrico - regelt de wedstrijden en de indelingen. Ik hoefde alleen maar te verschijnen met mijn clubs en zin om te spelen.

Dag een trapten we af met een scramble. Een heerlijke spelvorm, want je kiest steeds de beste bal van de flight. Mijn spel viel dus niet door de mand en onze flight eindigde de dag zelfs met een doosje ballen.

Mijn drive had ik meegenomen, mijn korte spel had ik in Nederland laten liggen.

De dag erna werd het serieuzer: Individueel stableford. Mijn drives waren prachtig, maar chippen en putten? Mijn korte spel had ik blijkbaar in Nederland laten liggen. Hoeveel punten ik haalde, weet ik niet eens, het deed er niet echt toe. Het belangrijkste was de gezelligheid in de flight. Je speelt toch ruim vijf uur met elkaar, en dat levert mooie gesprekken en veel lol op.
En een fijne geruststelling: het baanrecord van 62 slagen (par 71) op Aa Saint Omer Golf Club staat op naam van Daan Huizing (Hauts-de-France Open 2017).

Op de derde dag speelden we in tweetallen. Inmiddels kenden we de baan beter, dus strategisch spelen ging makkelijker. En weer: plezier, verhalen en na afloop een gezellige prijsuitreiking.

De kracht van de groep

Wat zo’n groepsreis bijzonder maakt, is de mix van mensen. Ik was met mijn 39 jaar de jongste, de oudste was 82. Daartussenin: golfers die alleen reizen omdat hun partner niet golft, weduwnaars, beginners die nog zoekende zijn naar wat voor golfreis nu eigenlijk bij hem of haar past.

Iedereen moedigde elkaar aan. Soms voelde het alsof we elkaars caddie waren

Iedereen moedigde elkaar aan. Soms voelde het alsof we elkaars caddie waren: "Die par 3 red jij met je houten drie, kom op, je kunt het!" En als het dan ook nog lukte, was de trots bij beiden groot.
De 82-jarige man met wie ik speelde, bleek een bron van verhalen. "Mijn golfschoenen hebben op alle continenten gestaan", zei hij trots.

Het moment van de reis: een albatros!

Het meest bijzondere moment kwam op dag drie. Een speler met handicap 30 maakte een albatros op de par 5 vijftiende. Een albatros is nóg zeldzamer dan een hole-in-one. De kans is ongeveer 1 op 6 miljoen.

Zijn flightgenoten, samen goed voor zeker 100 jaar golfervaring, hadden het nog nooit meegemaakt dat iemand een albatros maakte. Toen ik hem bij de prijsuitreiking vertelde hoe uniek dit was, kreeg hij tranen in zijn ogen. Hij had zelf amper in de gaten hoe bijzonder het eigenlijk was.
Zelf zei hij nog steeds beduusd: “het was gewoon echt een slechte bal. Mijn drive rolde zo ver door dat ik nog maar 100 meter overhad naar de green. En die misslag rolde blijkbaar de hole in.”

Wat deze drie dagen voor mij zo fijn maakte, was het totaal ontzorgd worden. Ik hoefde even niks te regelen: het eten stond klaar, de wedstrijdindeling was gemaakt, het heerlijk Franse ontbijt lag te wachten om in het zonnetje genuttigd te worden. Voor een moeder met twee jonge kinderen was het echt even genieten. En de super-bonus, ik sliep drie nachten achter elkaar door. Dat was minstens net zo uitzonderlijk als die albatros.

De terugreis

Ik starte mijn terugreis met een bezoekje aan de Franse supermarkt. Voor mij is dat het ultieme Frankrijkgevoel. Onderweg maakte ik nog twee tussenstops in België, eentje bij een militaire begraafplaats bij Poperinge. Het gebied waar de Eerste Wereldoorlog heeft huisgehouden, staat al een tijdje op mijn lijst om eens te bezoeken. Mijn tweede stop was in het plaatsje Ieper. Ik liep er door de Menenpoort, genoot van een lekkere lunch op de Grote Markt en reed daarna door naar huis. Ruim op tijd om mijn kinderen op te halen.

Ook geïnteresseerd in deze groepsreis? De reis naar Saint Omer wordt in februari 2026 weer georganiseerd. Meer weten over de andere groepsreizen en toernooireizen? Hier vind je een overzicht.