Golfreizen
Mannen op leeftijd die golfen. We zijn er in groten getale. We delen onze passie voor golf met steeds meer Millennials en de Generatie Z, maar wat betreft een golftrip wijken wellicht onze behoeftes iets af van de jongere generaties.
Plezier maken, genieten van het leven, elkaars swings en slagen bewonderen en bespotten
Voor ons is een golftrip zeker ook plezier maken, genieten van het leven, elkaars swings en slagen bewonderen en bespotten, lol maken en na afloop een pot bier op tafel. Maar ook stilstaan bij het leed in de wereld, kommer en kwel in onze omgeving, geconfronteerd worden met ziektes die zich vaker op latere leeftijd openbaren en dierbaren die ons zijn ontvallen. Op zulke momenten waardeer je het leven en gelukzaligheid nog meer dan je dagelijks zou moeten doen.
Niet precies om die reden zijn Cornwall en Somerset de bestemmingen van onze golftrip, maar het past zeker goed bij toenemende nostalgische gevoelens die kennelijk ook horen bij het ouder worden. Waarom dan wel? Onze gemeenschappelijk liefde voor linksgolf en het traditionele en tegelijkertijd doodnormale karakter van het Britse golf speelden in die keuze zeker een grote rol. Wegwaaien in de duinen, de wind die je hoofd leegmaakt en vervolgens op hol brengt. Het heeft zo zijn charme.
Wegwaaien in de duinen, de wind die je hoofd leegmaakt en vervolgens op hol brengt.
Je mag op die typische Britse banen dan wel niet in een voetbalshirt de baan op, maar over een voetbalbroekje doen ze daar echt niet overal moeilijk. Om speculaties voor te zijn: wij behoren niet tot die beweging maar keuren het evenmin hartgrondig af. Ieder zijn ding.
Het klimaat in Cornwall is bovendien on-Engels. En hoewel je bij het boeken van zo’n trip niet de garantie van een mooie zomerse week erbij krijgt, is de kans daar groter dan waar ook in Engeland. Dat argument lieten we bij de voorpret tenminste zwaar wegen.
Over de Britse kookcultuur wordt vaak denigrerend gesproken, maar in 'Cornwall aan zee' is echt wel meer te krijgen dan fish & chips. De streek is ruig. Land’s End, het meest zuidwestelijke stukje van Groot-Brittannië, etaleert een wilde schoonheid die je niet onberoerd laat. Ook niet - of zeker niet - als je een emotionele vijftiger bent.
Somerset en Cornwall zijn regio’s met en eigenzinnige cultuur. Muziekfestivals maken daar een belangrijk onderdeel van uit. Wie kent niet Glastonbury, het jaarlijkse muziekfestival dat al sinds de jaren 70 bestaat en een Woodstock-achtige reputatie heeft. Cornwall is trots op het Cornish, een dialect waar wij als golftoeristen geen chocola van kunnen maken, maar waar de lokalen deels hun eigenwaarde aan ontlenen.
We beginnen de trip al met een 'toegift'. Omdat we (twee van de drie) vliegen op Bristol (lees onderaan deze pagina meer over hoe in Cornwall te geraken), neemt gids Sam van South West Golf, die mede de trip in elkaar heeft geknutseld, ons eerst mee naar Burnham & Berrow (1891), een 27-holes baan (foto boven) met aanzien waar tal van Britse amateurkampioenschappen zijn gespeeld. Dit en vorig jaar was de members club gastheer voor een Final Qualifying voor The Open. In 2024 plaatste Justin Rose zich hier voor de 152ste editie van The Open.
Schattig is op deze plek het Dormy House met zes twin rooms, waar je als golfer kunt blijven slapen. Attent ook dat de club de vlag hijst van het land waar de bezoekers van die dag vandaan komen. De memo over de drie in staat van opwinding verkerende golfers uit Nederland had de clubmanager echter gemist, maar vanwege het late verrassingsbezoek was hem dat niet aan te rekenen.
Op negen holes krijgen we al een behoorlijke indruk van wat ons dezer dagen te wachten staat. Zon, wind, prachtige glooiende holes, gemanicuurde fairways en greens en jaloersmakende doorkijkjes naar de zee. We kijken elkaar glimlachend aan. Oh boy, deze trip wordt legendarisch.
Sam zet ons na de ronde met een rode kop af bij het hotel (wie denkt er dan ook aan zonnebrand in Engeland?), waar onze gemeenschappelijke vriend al is gearriveerd.
De volgende dag rijden we naar de Royal North Devon, een baan waar we allemaal naar hebben uitgekeken. Het is niet de mooiste van de vier die we spelen, maar wel de oudste. Sterker nog, Royal North Devon is de oudste golfbaan van Engeland (1864), ontworpen door Old Tom Morris. Die historie is vastgelegd in een soort schatkamer, grenzend aan het clubhuis (foto boven). Een clubhuis met regels: Bij de bar kun je alleen bier krijgen, voor koffie moet je een loketje verder. Hier heeft de tijd stil gestaan en niet alleen binnen.
Om buiten bij de 'kale' driving range (foto boven) te geraken moet je over greppels en door verharde geitenuitwerpselen en onderweg uitkijken dat je niet in een gat je enkel verstuikt. Je kunt het vandaag de dag 'golf onwaardig' vinden of de pogingen om deze golfbaan in vele opzichten zo authentiek mogelijk te houden, waarderen. Wij kozen al voor aankomst voor het laatste.
De manager legt uit dat dit cultureel erfgoed is en dat de driving range en vele fairways niet eens mogen worden aangepakt. Overal lopen schapen en geiten rond. Niet zoals op sommige Nederlandse banen op met hekjes afgezette stukken van de baan, maar letterlijk ín de baan. Je verwondert je wel over meer hier. De bunker op hole 4 bijvoorbeeld lijkt meer op een verdedigingswal die in de Tweede Wereldoorlog de vijand had moeten tegenhouden, maar dan wel aan de verkeerde kustlijn is opgeworpen, dan als een herkenbare hindernis op de golfbaan (foto onder).
Op het hoogste punt poseren we nog even voor de groepsfoto en we verlaten de Royal North Devon met nog alle ballen in de tas en een berg verhalen.
De getallen op de scorekaart zijn ondergeschikt aan een hoger doel
Het contrast de volgende dag met St. Enodoc (1890) is groot. Deze baan staat in de top-100 beste banen van de wereld (op alle lijstjes die ertoe doen) en in de top-10 van Engeland. Ook hier liggen de verhalen voor het oprapen. Wanneer we door de starter welkom zijn geheten en voor ons eigen digitale reisverslag zijn ‘aangekondigd’ op de eerste tee, lopen we het avontuur tegemoet.
'Waar golf de Atlantic ontmoet', staat er op de website van deze golfbaan. Daar had prima achter kunnen staan: ‘en waar de wind de golfer het leven zuur maakt’. Maar laten we vooral niet de indruk wekken dat het een straf is om hier te spelen. Verre van dat. Voor de gemiddelde golfer is het alleen een grotere uitdaging dan voor de scratch golfer, maar dat is een open deur.
De Church-baan staat heel hoog op het lijstje van de Britse golfers, voor wie deze plek natuurlijk iets makkelijker bereikbaar is. Kenners omschrijven de baan als een 'duivels ontworpen natuurlijk meesterwerk; wild, open, onvoorspelbaar en ronduit opwindend. Door de jaren heen is de baan aangepast, maar zeker niet aangetast. Nog altijd dans je als golfer over duinen en kliffen, met de rauwe natuur als gids.
St. Enodoc heeft twee iconen. De kapel aan het einde van de tiende hole is er een van. Het 12e-eeuwse kerkje en het aangrenzende kerkhof was ooit bijna helemaal bedolven onder het zand, maar werd uitgegraven en in oude glorie hersteld.
De andere eyecatcher op de baan is de Himalaya bunker op hole 6. Je moet er omheen spelen; er overheen levert doorgaans alleen maar frustraties op. Die les hebben we op deze dag wel geleerd. Over de schoonheid van deze parel waar velen zo hoog over opgeven, is weinig gelogen; over de moeilijkheidsgraad evenmin.
Voor ons is elke linksbaan hier natuurlijk een forse uitdaging, maar we zijn niet naar Cornwall gekomen om persoonlijke records te breken. Op elke golftrip zijn de getallen op de scorekaart ondergeschikt aan een hoger doel. Verwaaid maar voldaan komen we na 18 holes van de baan, die we als ‘dank’ wat ballen hebben toegestopt.
Perranporth bijt vandaag lelijk, maar heeft nog zoveel meer mooie kanten
Dat laatste doen we een dag later nog eens dunnetjes over op Perranporth Golf Club. De manager van St. Enodoc had ons al gewaarschuwd. “Wordt het jullie eerste keer daar? Dan ga je het waarschijnlijk niet leuk vinden. Dit is een baan die je moet kennen, anders weet je op veel holes niet welke slag je moet slaan.” Tot nu toe waren alle drie de banen die we hebben gespeeld ‘onze eerste keer’, dus we nemen deze opmerking niet al te serieus.
Nog een les die we een dag later leren. Neem een Britse golfclubmanager altijd serieus. Perranporth is ook een golfclub zonder opsmuk, zoals je er zo veel vindt hier. Gastvrij en hier zie je spelers, gekleed in voetbalbroekjes, afslaan. Even houden we stil op de parkeerplaats en zijn we in verwarring. Liggen hier nu twee clubleden begraven of markeren de grafstenen hun parkeerplek? We gokken op Britse humor en het laatste.
Maar hoe waar ook alles wat hierboven staat is, het rondje stelt ons zwaar op de proef. Veel blinde slagen naar een fairway of green en meer dan eens is de bal aan de andere kant van de heuvel onvindbaar, terwijl we toch durfden te zweren dat enkele ballen rakelings langs de zwart-witte paal scheerden. Dat voelt als oneerlijk.
We zijn vast niet de eersten die ervaren dat golf soms ook een beetje oneerlijk kan zijn. Reden om sikkeneurig te blijven? Geenszins. En dat voor nog geen £60 (net als Royal North Devon. Op St. Enodoc betaal je nog iets meer dan het dubbele).
Perranporth bijt vandaag lelijk, maar heeft nog zo veel meer mooie kanten, dat je niet boos op haar kunt blijven. Met die pint in de hand, proosten we instemmende goedkewuring van de locals op het terras en trekken lachend de conclusie dat zo'n dag als vandaag verdraaid veel overeenkomsten heeft met thuis. Ook daar bijt onze wederhelft met zo veel mooie kanten weleens maar kunnen we nooit lang op haar boos blijven...
KLM vliegt regelmatig op Bristol en dagelijks op Exeter. Met een huurauto ben je snel op weg naar veel mooie banen die deze streek telt. Het alternatief is natuurlijk dat je met eigen auto het Kanaal oversteekt en er een roadtrip van maakt. Bij Bristol is DoubleTree by Hilton Bristol South (Cadbury House) een mooie uitvalbasis voor banen rondom Bristol.
In Cornwall logeerden we enkele dagen in een Viking-appartement bij Point at Polzeath Resort. Niet toevallig ligt daar ook een 18-holes golfbaan. Geen linkscourse, maar een verrassend mooie glooiende parkbaan. Grappig detail: de baan is ontworpen door David Feherty, de befaamde golfcommentator die je misschien kent van zijn stem in de beroemde EA Sports-game PGA Tour 2K en van LIV Golf.
Met dank aan South West Golf.
