Nieuws
Interview
Kort na het overlijden van Annelies Eschauzier, op 30 maart jongstleden, spreken we dochter Emille Eschauzier op de club waar haar moeder zich zo thuis voelde. Op tafel liggen oude fotoboeken, tassenlabels, brieven, scorekaarten en vergeelde krantenknipsels. Samen duiken ze in het verleden van een vrouw die niet alleen een begenadigd golfster was, maar ook de sport vooruit wilde helpen.
"Deze brief uit 1957 schreef mijn moeder aan de Ladies’ Golf Union", vertelt Emille terwijl ze een multomap openslaat. "Ze stelde daarin voor om de opzet van de wedstrijd te veranderen. Tot die tijd speelden alleen Engeland & Ierland tegen Frankrijk. Zij vond met een aantal anderen dat het tijd werd om het continent erbij te betrekken." Ze deed een suggestie, bescheiden maar met overtuiging en rechtvaardigheid. "Typisch mijn moeder."
De eerste editie van de 'nieuwe' Vagliano Trophy werd twee jaar later in 1959 gespeeld op Wentworth Golf Club. Annelies maakte deel uit van de Europese selectie (rechts op de foto), naast grote namen uit die tijd als Lally Segard. "Lally was niet alleen een fantastische speelster, ze was precies zo betrokken bij de ontwikkeling van vrouwengolf als mijn moeder. Dat klikte meteen."
De fotoboeken laten een vrouw zien die haar sport met trots beleefde, zonder poespas. "Er was altijd wel een fotograaf bij, waarschijnlijk een liefhebber." Terwijl er voorzichtig door het album wordt gebladerd - sommige foto’s liggen er los in, de tussenvellen zijn broos - ontstaat er een completer beeld van een vrouw die wist waar ze voor stond.
"Ik kreeg na haar overlijden een mail: 'Je moeder heeft veel betekend voor golf in Nederland. Ze stak haar mening niet onder stoelen of banken, maar altijd sportief en met de beste intenties.' Dat vat haar goed samen. Ze bemoeide zich overal mee, maar altijd met respect en een duidelijk doel." Emille lacht: "Zo vond ze de beker van de Eschauzier-cup bijvoorbeeld maar niks. 'Van mij mag de wedstrijd best naar mij vernoemd worden, maar zo’n lelijke beker wil ik niet uitreiken.' Die moest dus eerst vervangen worden."
De wedstrijd volgen vanaf het terras? Je hebt toch twee benen gekregen?
Haar aanpak op de baan was net zo doelgericht. Ze speelde op gevoel, met discipline en vertrouwen in haar eigen inschattingen. "Afstandsmeters? Horloges? Dat vond ze maar onzin. 'Gewoon je stappen tellen, je hebt toch benen gekregen?' zei ze dan. Maar tegelijk luisterde ze ook met respect naar haar caddie. Als die zei 'ijzer-4', dan werd dat gedaan."
Wanneer Emille wordt gevraagd wat haar moeder zou zeggen als ze - denkbeeldig - op het terras van de Haagsche zou zitten tijdens de aankomende Vagliano Trophy, reageert ze direct: "Zitten? Mijn moeder? Nee, meelopen. 'Je hebt twee benen gekregen', zou ze zeggen, weer die twee benen. Je loopt mee, want je volgt een wedstrijd niet vanaf een stoel."
En stel dat ze tóch even op het mooie terras zou zitten, dan zou trots de boventoon voeren. "Het was 'haar Haagsche', dat voelde zo. Maar bovenal zou ze diep onder de indruk zijn van de afstanden die de speelsters tegenwoordig slaan. 'Wat slaan ze godvergeten ver!' zou ze zeggen. Dat had ze fantastisch gevonden."
Toch zou ze ook teleurgesteld zijn: "Ze zou het lastig te verkroppen vinden dat er geen Nederlandse speelsters meedoen. In haar tijd deden er drie mee. In 2017 was Dewi Weber de laatste. Ze stak zó veel tijd in het vrouwengolf, samen met 'de tantes'. Dat er nu niemand meedoet, zou haar echt raken."
Terwijl het gesprek vordert, druppelen er mensen binnen. Die middag worden trofeeën, bekers en medailles opgepoetst. Een prijzenkast wordt ingericht, ter ere van de Vagliano Trophy én van Annelies Eschauzier. "Dat bekertje kun je poetsen wat je wilt, maar die gaat niet glimmen, komt van voor de oorlog", klinkt het droog.
Bescheiden, nieuwsgierig, streng maar rechtvaardig. Altijd met decorum, altijd met discipline. En vooral: altijd liefde voor de sport. Annelies Eschauzier is er helaas niet meer bij in persoon, maar haar geest wandelt straks stilletjes mee over de fairways van de Haagsche.
Met twee benen.
De Koninklijke Haagsche zal op 27 en 28 juni 2025 gastheer zijn van de Vagliano Trophy en tegelijk van de Junior Vagliano Trophy. Publiek is alle dagen welkom en de toegang is gratis.
Net als de Solheim Cup is de Vagliano Trophy een matchplay teamwedstrijd. In de Vagliano Trophy strijdt een team met de beste vrouwelijke amateurs van het Europese continent tegen een team met de beste vrouwelijke amateurs van Groot-Brittannië en Ierland (GB&I). In de Junior Vagliano Trophy gaat het om teams met meisjes van 16 jaar en jonger. Dus een jaar voor de Solheim Cup van 2026, waarin de beste vrouwelijke pro's van de wereld in Nederland zullen spelen, komen de beste Europese vrouwelijke amateurs in actie in Nederland.
In 2017 werd Dewi Weber geselecteerd voor het Europese team in de Vagliano Trophy. In 2009 mocht Marieke Nivard uitkomen voor het team, in 2003 werd Dewi Claire Schreefel geselecteerd en in 1999 viel die eer te beurt aan Marieke Zelsmann. Verder terug in de tijd speelden Mette Hageman, Alice Janmaat, Joyce Heyster, Annie van Lanschot, Anneke van Riemsdijk, Annelies Eschauzier in de Vagliano Trophy.
