Nieuws
Interview
Oud-LET-speelster Nienke Nijenhuis over de Solheim Cup in 'haar' Brabant en gelijke kansen: 'Het roer moet om'
Beeld: Approachthegreen / Edwin Vermaas
"Elke keer als ik hier op Bernardus Golf aan kom rijden en de branding van de Solheim Cup zie, moet ik even in mijn arm knijpen en krijg ik kippenvel", zegt Nijenhuis met een brede glimlach. "Is dit echt, komen hier écht die grote tribunes, die enorme mensenmassa's naar Europa tegen Amerika kijken? Het doet me enorm veel dat ik daar een bijdrage aan mag leveren."
Die verbindende rol zit van jongs af aan in mij
Brabant is inmiddels haar thuis. Hier combineert ze haar werk bij BrabantSport, maatschappelijke betrokkenheid via Stichting SAM én nieuwe rol als Bestuurslid Topgolf bij de Nederlandse Golf Federatie (NGF). Bij al haar rollen - ook die als moeder van twee jongens - ligt haar focus op samenwerken en verbinden. Ze wil bruggen bouwen tussen talent, sportorganisaties, het bedrijfsleven en evenementen. "Die verbindende rol zit van jongs af aan in mij", vertelt ze.
Haar maatschappelijke betrokkenheid komt duidelijk naar voren in Stichting SAM. "Als trotse foundingpartner zetten we ons in om een sportwereld te creëren waarin iedereen gelijke kansen krijgt om te sporten, te presteren en te inspireren”, zegt Nijenhuis. "Een structurele verandering is nodig. Het roer moet om, want een sterke sportwereld vraagt om gelijke kansen. Gelijkwaardigheid voor iedereen, dat is geen ambitie, maar noodzaak. Voor de hele samenleving overigens."
Nijenhuis ziet het als de legacy van de Solheim Cup: een blijvende impact op Nederland en Brabant, waarin gelijke kansen voor mannen en vrouwen in sport en maatschappij gewaarborgd worden. Dat de LPGA Tour vanaf komend seizoen in Amerika volledig live wordt uitgezonden, noemt ze een waardevolle en noodzakelijke stap vooruit. "Dat verdienen de atleten en het biedt commerciële kansen. Anders blijft het dat 'kip-en-eiverhaal' over zichtbaarheid."
We konden doortrainen als het donker werd dankzij de koplampen van de ballenraper
Haar verbindend vermogen is niet nieuw. Het begon al in het Gelderse Lochem, op de golfbaan en thuis: "Als kind in Lochem zorgde ik er al voor dat iedereen het naar zijn zin had, dat mijn broertjes oké waren, dat iedereen plezier had. Ik was toch de grote zus, dus die zorg zat er altijd in."
Op de golfbaan speelde plezier de doorslaggevende rol. "We konden doortrainen als het donker werd dankzij de koplampen van de ballenraper. Ik ervoer het echt als een teamsport."
Als amateur behaalde Nijenhuis indrukwekkende resultaten: in 1997 won ze zowel het NK Strokeplay Junioren als het NK Matchplay Junioren, gevolgd door het Brits Amateur Kampioenschap in 1998 en het NK Strokeplay Dames in 1999. In oktober 2000 werd ze golfprofessional en begon ze haar zevenjarige carrière op de Ladies European Tour (LET).
Op de tour was ze op een gegeven moment de enige Nederlandse speelster en behaalde ze in 2002 haar beste finish, een vijfde plaats in het Portugees Open. In 2007 sloot ze de LET af op de 82ste plaats van de Order of Merit, met bijna 18.000 euro aan prijzengeld. "We speelden destijds slechts vijftien à twintig toernooien, gelukkig zijn dat er voor de speelsters nu meer dan dertig."
Ze miste het teamsportgevoel op de Ladies European Tour. Vaak was ze op zichzelf aangewezen, terwijl speelsters uit Frankrijk of Zweden bijvoorbeeld met meerdere speelsters, een coach en een fysio reisden. "Die verbindende kracht miste ik heel erg."
De stap van amateur naar professional bracht grote veranderingen met zich mee. "De zekerheid en veiligheid van thuis viel weg, plotseling was ik zelfstandig in treincoupés of in de auto onderweg door Europa. Alleen op toernooien, dan moet je heel sterk op jezelf kunnen leunen."
Financiële middelen bepaalden of ze iemand kon meenemen als caddie. "Het was een zware, maar leerzame periode. Je leert verantwoordelijkheid te dragen, je eigen beslissingen te nemen en een professionele mindset te ontwikkelen. Ik heb nooit getwijfeld aan mijn kwaliteiten."
Het zwarte gat ervaarde ik al anderhalf jaar
De laatste anderhalf jaar op de Ladies European Tour noemt Nijenhuis haar 'zwarte gat'. Dat gevoel waaraan gerefereerd wordt als iemand stopt met topsport had zij al ervaren. "Het was een natuurlijk besluit om te stoppen, het voelde echt als een opluchting."
Tijdens haar afscheidsdiner met sponsors gebeurde er iets toevalligs wat haar carrière een nieuwe wending gaf. "Er zat iemand in de zaal die bij het dessert even met mij wilde praten. Hij zei: 'Je hebt jarenlang je eigen management gedraaid. Jij kunt ook teams aansturen, ik heb wel een baan voor je.' Dat voelde bijna te mooi om waar te zijn, maar zo is het gegaan."
Vanuit Lochem, via Delft naar Amsterdam en Den Haag, bracht de liefde haar uiteindelijk naar Brabant. Daar kwam de directeursfunctie bij BrabantSport op haar pad. En uiteindelijk is daar nu ook weer de NGF. "Ik geloof er wel in dat alle beslissingen die je in je leven neemt, uiteindelijk een reden hebben."
Die verbindende rol is ook precies waarvoor Nijenhuis zich als NGF Bestuurslid Topgolf wil inzetten. "Het gaat niet alleen om het technisch begeleiden van talenten, maar ook om het creëren van een omgeving waarin spelers, coaches en bestuur elkaar versterken. Dat is wat ik altijd heb gedaan als speler; zorgen dat de groep goed draait, dat er balans is en iedereen plezier heeft. Nu kan ik dat op bestuurlijk niveau doen en ga ik me daar de komende periode eerst op focussen."
Privé voelt Nijenhuis zich gelukkig en in balans. Samen met haar man woont ze in Eindhoven waar ze haar werk en gezin goed kan combineren. Haar twee zoons van 10 en 12 volgen deels de liefde voor golf en beoefenen daarnaast ook andere sporten. "Ik heb mezelf voorgenomen hen nooit een richting in te pushen, ze moeten het uit zichzelf leuk vinden, net zoals ik vroeger."
Nijenhuis voelt zich dus op haar plek in Brabant. Haar leven daar voelt als een tweede fase, waarin ze haar kwaliteiten kan inzetten en de regie kan pakken om impact te maken. Met als grootste podium de Solheim Cup op Bernardus in Cromvoirt. "Natúúrlijk schiet er weleens door mijn hoofd: wát als ik wel een keer had gewonnen, wat als ik de Solheim eens had gespeeld, had ik dan binnen de touwen kunnen staan en misschien als vice-captain kunnen bijdragen? Ik heb nergens spijt van, maar die gedachten passeren weleens de revue. Daarvoor ben ik te veel topsporter."
