De baan op
Zelf Golfen
“Dat is toch een ouwelullensport, voor rijkelui? Dus niks voor jou? Dat krijg ik vaak te horen als ik mijn klanten, hardwerkende Volendammers, vertel dat ik golf. In de fitnesswereld is golf sowieso geen populaire sport. Maar ik kwam er al vroeg mee in aanraking; toen ik drie jaar was en we in Engeland woonden, kreeg ik mijn eerste plastic setje. En later van de buurman mijn eerste twee echte clubs. Weer terug in Nederland heb ik les genomen, bij Purmerend. Ondanks mijn liefde voor golf, koos ik toch - vol - voor mijn andere sport tennis. Ik speelde op een aardig hoog niveau en er kwam een moment dat ik meer aan mijn fysiek wilde werken. Zo belandde ik in de fitnesswereld en dat liep wat uit de hand. Ik heb eind 2018 zelfs meegedaan aan een wedstrijd voor bodybuilders. Inmiddels werk ik al een tijdje als personal trainer in dienst bij Gympact en als zzp-er onder meer met het eerste elftal van FC Volendam. Ik golf sinds een jaar of twee weer intensief, wekelijks. Matchplay, twee tegen twee, tegen mijn vader Wim. Die heeft meer tijd dan ik en kan meer oefenen. Maar mijn techniek is beter. Deze zomer moet ik hem kunnen verslaan. We spelen vaak in Purmerend en Amsterdam-Noord. Dat zijn gelukkig laagdrempelige banen zonder ingewikkelde etiquette. Daar voel ik me op mijn gemak.”
“Als ik aan de stamtafel zit van mijn golfclub Zwolle en er komen mensen binnen die me niet kennen, dan zie ik ze nog wel eens omkijken. Dan lijken ze verbaasd over die getatoeëerde jongen met z’n golfoutfit inclusief Titleist-petje. Soms komen ze een praatje maken en zodra het over golf gaat, is er meteen verbinding. Buiten de golfclub, in de zaak, vragen klanten vaak welke hobby’s ik heb. Als ik dan vertel dat ik golf, krijg ik reacties als Mag jij daar wel komen? en Ben jíj door de ballotage gekomen? Maar er zijn natuurlijk ook klanten die zelf enthousiaste golfers zijn. Zij spoorden mij aan weer te beginnen. Toen ik op mijn zeventiende bij een bedrijfsuitje met pitch & putt in aanraking kwam, heb ik een golflesje geboekt en ik had het gelijk te pakken. Het was weer eens wat anders dan kickboksen en voetballen. Vier jaar later ben ik gestopt. Ik was begonnen met knippen in het schuurtje in de tuin en wilde iets opbouwen. Had weinig tijd en geld. Maar golf bleef kriebelen. Klanten hadden het erover en toen ik toevallig weer eens een club in mijn hand had en een paar swings kon maken, besloot ik een les te boeken bij mijn oude pro. Hij herkende me, na acht jaar, direct, net zoals een paar leden. Ik voelde me meteen weer thuis. Nu golf ik twee tot drie keer per week en heb een sponsorlidmaatschap. En dit jaar ga ik fanatiek zakken in mijn handicap, dankzij mijn net nieuw gefitte ijzers!”
“Mijn bedrijf is ondergebracht bij een holding en ik zit daar tussen veel mannen die maar weinig op hebben met golf. Als ik in het weekend een foto van een mooie golfbaan post op Facebook, denken ze meteen dat ik de hele week op de golfbaan sta. En toen ik strokeplaykampioen werd van de club en kroketten trakteerde, kon er nauwelijks een felicitatie vanaf. Ze vinden het een saaie sport die veel te lang duurt. Dit jaar ga ik een clinic voor ze organiseren. Kunnen ze eens kennismaken en zien welk doorzettingsvermogen je nodig hebt. In golf kom je jezelf tegen, je moet vaak je verlies nemen en weer doorgaan. Het is eigenlijk net als ondernemen. Ik ben met golf begonnen omdat veel klanten van me golften; het is een manier van netwerken op een zakelijk niveau. Dankzij mijn actieve zoon, met handicap +1, ben ik de afgelopen jaren zeer strijdlustig geworden en is mijn spel aanzienlijk verbeterd. Ik ben lid op de Batouwe in Zoelen en sinds dit jaar ook businesslid. Ik heb er leuke mensen ontmoet, veel veertigers. De golfsport verbindt en maakt sterker. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen.”
“Bijstandstrekkers zijn op golfbanen met een lampje te zoeken, denk ik. Maar dat je ook met weinig geld kunt golfen, heb ik wel bewezen. Ik zit sinds anderhalf, twee jaar in de bijstand en ben het als een sport gaan zien om dingen zo goedkoop mogelijk te regelen. Mijn golfclubs heb ik op Koningsdag gekocht, voor een tientje. En soms vervang ik clubs of koop ik er iets bij, bij de kringloopwinkel. Laatst vroeg een marshal naar mijn tas. Waar ik die gekocht had. Zo’n handig ding. “Ken je die kringloop in de Dichterswijk? Ze vroegen acht, ze kregen vijf euro van me.” Hij keek me verbaasd aan. Ik golf al 25 jaar maar was heel lang geen lid van een club. Helaas hebben ze in Nederland niet zoals in Schotland, het land van mijn moeder, van die gratis, openbare pitch & putt-baantjes waar je op zondagmiddag naartoe kan fietsen met een wedge en een putter in de tas. Dankzij een heel lieve vriendin die het par-3-lidmaatschap bij The Mondial, de oude Nieuwegeinse, voor me betaalt, kan ik zo vaak spelen als ik wil. Het liefst golf ik met vrienden. Ik heb een cup in het leven geroepen, de winnaar betaalt het bier en de bitterballen. Raden wie er altijd verliest… Overigens ben ik niet van plan om in de bijstand te blijven; ik start binnenkort met een opleiding tot fietsenmaker. Daarvan kom je er volgens mij ook niet veel tegen op de golfbaan.”
“Echt helemaal niemand golfde in mijn omgeving. Toch leek het me leuk. Het is een precisiesport en je speelt individueel, tegen jezelf. Dat leek me als tegenhanger van mijn andere sport, voetbal, een uitdaging. In mijn voetbalteam keken ze me wel een beetje raar aan toen ik zei dat ik mijn GVB ging halen. Ik ben nogal een bikkel in het veld en een sport als golf hadden ze totaal niet bij mij verwacht. In de bakkerij van Noé waar ik als broodbakker werk, kijkt eigenlijk niemand gek op. Het is er nogal multiculti dus het Nederlandse idee dat golf een kaksport is, leeft daar niet zo. Ik ben lid bij Borchland in Amsterdam Zuid-Oost en voel me daar op mijn plek. Ik ben gaan golfen puur voor de sport maar het blijkt ook heel sociaal en gezellig. Dat had ik niet meteen verwacht. Ik heb in korte tijd vrienden gemaakt; vorige week was ik nog op een verjaardagfeestje van een van mijn nieuwe golfmaatjes. Ik ben nog maar net begonnen, een half jaar, maar ik weet nu al dat ik dit serieus wil aanpakken. Ik ga mijn beginnersset van Decathlon inruilen voor betere clubs, lessen nemen en dit jaar naar handicap 36.”
“Op de plekken waar ik kom als monteur kennen ze golf alleen als autotype. En ook aan familie en vrienden heb ik moeten uitleggen dat golf echt niet betekent dat je met een caddie door de baan loopt in een geruite broek. Ben je lekker aan het barbecueën in de tuin met een biertje erbij, komt er zo’n opmerking. “Waarom heb jij een Titleist-petje op?” Omdat ik golf toevallig leuk vind… Ze denken dat ik meer van het grove werk ben. Af en toe is het best vermoeiend. Maar mijn zoon van zeven gaat graag mee; hij geeft me de clubs aan en vindt het gaaf om in zo’n karretje rijden. Soms reageert hij iets te enthousiast op een goede slag van mij wat bepaalde medegolfers niet kunnen waarderen. Golf is niet elitair meer maar je hebt er van die types tussen lopen… Ik heb een vriend kunnen overhalen ook z’n handicap te halen. Op een clinic bleek hij aanleg te hebben. Zo begon het bij mij ook. De eigenaren van PCT Koel- en Vriestechniek, waar ik werk, zijn vader en zoon én fanatieke golfers. Zij organiseerden in 2018 een clinic voor hun werknemers en er stonden op een gegeven moment vier pro’s om me heen die stuk voor stuk zeiden dat het zonde zou zijn als ik niet zou gaan golfen. Een paar maanden geleden deed ik mee aan mijn eerste par-3-wedstrijdje en werd meteen tweede. Maar constant zijn blijft moeilijk. Dat zal beter moeten als ik eind dit jaar tussen handicap 20 en 25 wil uitkomen.”
