Interview
Interview
We treffen elkaar op golfbaan Delfland, waar Arthur meerdere afspraken heeft gepland waaronder het interview met golf.nl. “Ik probeer zo veel mogelijk op een dag te combineren, omdat ik heel veel dingen wil doen”, zegt hij met een glimlach.
De jonge zelfstandige ondernemer, die zich heeft gespecialiseerd in de digitalisering van de accountancy en daarover ook nog podcasts maakt, schuift opgewekt aan. Het uitzicht op de golfbaan doet hem goed. Dit is duidelijk een plek waar hij graag komt.
Het is een zeldzame aandoening, die ongeveer één op de 400.000 mensen treft.
Arthur (33) belandde op jonge leeftijd in een rolstoel. In zijn kleuterjaren werd bij hem de stofwisselingsafwijking Morquio Type B vastgesteld, het gevolg van de’ unieke genetische combinatie van mijn ouders die allebei niets mankeren’, legt Arthur uit.
“Ik mis simpelweg een chromosoompje en dat heeft een behoorlijke impact op mijn bewegingsapparaat.”
Oftewel: Morquio Type B veroorzaakte bij Arthur skeletveranderingen. “Mijn ruggenwervels zijn niet zoals bij jou mooi egale blokjes, maar bij mij aan de boven- en onderkant afgevlakt, waardoor mijn bovenlichaam een stuk korter is en mijn borstkas een stuk naar buiten staat. Mijn gewrichten zijn ook veel gevoeliger door artrose.”
Het is een zeldzame aandoening, die ongeveer één op de 400.000 mensen treft. “Mijn moeder kreeg als eerste in de gaten dat ik me anders ontwikkelde, maar de artsen zeiden in eerste instantie dat ik er wel doorheen zou groeien. Totdat een kinderarts vertelde dat hij er iets over had gelezen en het balletje ging rollen. Maar als kind heb ik altijd wel kunnen lopen, totdat ik op mijn twaalfde mijn been brak.”
Sporten in een rolstoel: ik kreeg er kortsluiting van in mijn hoofd.
Omdat dat been te hoog in het gips was ‘verpakt’, verstarden de pezen die het bovenbeen met de romp verbinden, werd het rechtop lopen nog moeilijker en kwam hij in een rolstoel terecht. Plots was zijn talent voor badminton weinig meer ‘waard’ en voorbij waren de vrolijke momenten op de golfbaan.
Op jonge leeftijd kwam hij dankzij golfende ouders met golf in aanraking en kreeg hij les van John Woof op golfclub 't Sybrook in Enschede. Ook aangespoord door twee neven die in Engeland wonen, werd Arthur steeds enthousiaster. Totdat het lichamelijk niet meer kon.
Eenmaal geketend aan een rolstoel, probeerde zijn ouders hem te stimuleren om te blijven badmintonnen en te golfen. Arthur kon het niet opbrengen. “Ik was heel sportief, kon ook goed sporten, maar in een rolstoel over het badmintoncourt en in zo’n grote machinekast op de golfbaan, die je forceert om rechtop te gaan staan; ik kreeg er kortsluiting van in mijn hoofd.”
Op zijn achttiende stelde hij voor de eerste keer een operatie voor nieuwe heupen uit. Vorig jaar september gaf hij zich daar wel aan over. “Mijn mobiliteit werd nog slechter dan het al was. Ik had weinig te verliezen. Nu ben ik tot april volgend jaar nog aan het revalideren om weer een optimaal looppotentieel te kunnen bereiken.”
Onderdeel van de revalidatie is jezelf uitdagen. Dat doet Arthur sinds kort op de driving range.
Staan met steeds minder gewiebel en de swing komt er weer in.
‘Voor velen is het gesneden koek: even een balletje slaan. Het begin van je weekend op de driving range of een mandje met golfballen slaan voordat je de baan op gaat. Ik heb om verschillende redenen al bijna 20 jaar geen bal meer kunnen raken. Mijn mobiliteit was al beperkt en werd steeds slechter. Laat staan, gewoon staan. Maar gewapend met twee gloednieuwe heupen blijken de grenzen van voorheen met hard werk en wilskracht opeens binnen handbereik. Staan met steeds minder gewiebel en de swing komt er weer in', schreef hij op LinkedIn bij een foto van een swing op de driving range (foto onder); een bericht dat inmiddels door meer dan 200.000 mensen werd gezien.
“Ik plaatste dat bericht in een opwelling en het is helemaal uit de hand gelopen. Ik kreeg zelfs berichtjes van paralympische sporters, die me uitnodigden voor een rondje golf.”
Dat is nog te vroeg. Vandaag heeft hij een sessie op de driving range gepland en na het interview zijn we er getuige van. We zien hoeveel moeite het hem kost om een paar minuten te staan en een aantal swings achter elkaar te maken. “In het begin deed ik het na mijn werk, stond ik om 7 uur op de baan, maar was ik na twintig minuten enorm bezweet en er klaar mee. Nu heb ik geleerd om mezelf ook helemaal uit te zetten, rustig de tijd te nemen en appjes en telefoontjes ook lekker te laten gaan. Voor mij is golfen een manier om af te schakelen van de dag.”
Wat helpt, is dat hij de ballen recht slaat. Behoorlijk recht. Afzwaaiers zitten er niet bij.
“Dat deed ik vroeger ook al, recht slaan. Zit een beetje in de familie. Mijn ouders, mijn neven in Engeland, ze slaan allemaal een mooie bal en zij moedigden me aan om het weer te proberen. Dat ging gewoon goed al was het vermoeiend en lastig om de balans te houden. Die eerste bal na twintig jaar sloeg ik ook weer in Engeland, waar we een paar keer per jaar komen.”
Toen hij weer met golfen begon, 'schraapte' hij op Marktplaats een setje clubs bij elkaar. Als startende ondernemer moet Arthur nu even op de kleintjes letten. Hij beseft dat hij beter af is met gefitte clubs. “Daar wacht ik nog maar even mee. Ik heb zelfs nog geen putter. Wat moet ik daarmee als ik nog niet sterk genoeg ben om te putten en steeds weer naar de bal toe te lopen? Ik zet niet veel kracht bij het slaan. Dat kan ik ook niet met dit lichaam. Maar ik de sla de ballen nu met regelmaat vijftig meter. Ik denk dat mijn top op 125 meter zal liggen.”
“Mijn uitdagingen komen allemaal samen in golf. Dat maakt het zo zoet. En ook bitterzoet omdat ik het zo lang niet hebben kunnen doen. Steeds meer dingen behoren weer tot de mogelijkheden, maar andere dingen niet. Ik zou bijvoorbeeld ook graag willen hiken, maar dat zie ik niet meer gebeuren. Van alle sporten en buitenactiviteiten is golf wel iets waar ik de komende jaren echt voor ga.”
Dat wil niet zeggen dat Jager geen nieuwe dingen zal proberen. Ook mindere ervaringen deelt hij met humor met de buitenwereld. “Dat klinkt in mijn geval inderdaad vreemd ja, maar humor houd je op de been. Je kunt op twee manieren met iets omgaan. De Engelsen zeggen zo mooi: You have been dealt a bad card. Je hebt een slechte kaart getrokken. Ik heb nooit beter geweten, dus ik laat me er niet door tegenhouden. Met zelfmedelijden los je weinig op. Dat wordt dan je eigen beperking. Die mentaliteit heb ik ook aan mijn ouders te danken. Ik denk liever: ik probeer het en flikker misschien om, maar dan heb ik het in elk geval geprobeerd.”
Ik hoop in de toekomst 9 holes met een karretje te kunnen spelen.
