Emoties lopen hoog op bij Jan Versteegh: ‘Golf is de zoektocht naar perfectie die nooit lijkt te eindigen’

Laat ik dan maar de eerste zijn om de roze olifant in de kamer te benoemen: golf is een vreselijke sport. Tenminste, dat is wat mijn innerlijke stem mij vertelt als ik weer eens een zeperd van een slag sla. Nou hoor ik u denken: ja jongeman, wat had je dan verwacht na drie lessen? Alle begin is moeilijk, even door de zure appel heen bijten. En daar heeft u absoluut een punt. Maar op de keper beschouwd is het toch op zijn minst een heel opmerkelijke sport te noemen.

Laten we beginnen bij de bal, met een formaat alsof hij thuishoort op de tafeltennistafel. Tel daarbij op dat die bal in een bijzonder klein gaatje terecht moet komen, en is er al genoeg aanleiding voor verbazing. Maar dat datzelfde gat zich heel ver, soms enkele honderden meters, van je vandaan bevindt; welke maniak heeft dat bedacht?

Etiquette op de golfbaan

Ten tweede wil ik het graag hebben over de etiquette op de golfbaan: STILTE. Maakt dat echt het verschil tussen een goede en een mislukte slag? Het lijkt me meer een excuus om iets of iemand de schuld te kunnen geven van je eigen broddelwerk en onkunde. In mijn geval maakt het sowieso niet uit, want ik heb absoluut nog geen controle over de richting van mijn bal.

Dat brengt me bij het volgende en voornaamste punt van dit relaas. Het ergste aan golf is de zoektocht naar perfectie die nooit lijkt te eindigen. Je kunt uren, dagen of ongetwijfeld zelfs jaren op de baan doorbrengen en dan nog steeds geen volmaaktheid bereiken, zelfs al is het maar eenmaal. Golf is het universum dat je constant herinnert aan je eigen menselijke tekortkomingen.

Ondanks al haar deprimerende aspecten is er iets magisch aan golf

Over de clubs ben ik een stuk meer te spreken. Het is alsof je een machtig instrument in je handen hebt. Mocht je ooit in de problemen komen, dan heb je een goede kans op een redelijke verdediging wanneer je je clubs bij je hebt. Zonde alleen dat ik in het spel minder sturing kan geven aan die dingen dan over mijn dochters van 4 en 6. En dat wil wat zeggen.

Glimmen van trots

Maar laten we eerlijk zijn, ondanks al haar deprimerende aspecten is er iets magisch aan golf. Het is die ene perfecte slag die je de rest van de dag laat glimmen van trots, ook al is het maar eens in de zoveel tijd. Het is de rust die over je neerdaalt met het gras onder je voeten en de natuur om je heen, wetende dat je even kunt ontsnappen aan de chaos van het dagelijks leven. En het is de vriendschap die schuilt in het samen op de baan staan vloeken tegen die vermaledijde bal.

Dus, aan al mijn mede-beginners, waar jullie ook mogen zijn: wees niet ontmoedigd door de grillen van deze eigenaardige en weerbarstige sport. Blijf slaan, blijf proberen en neem jezelf niet te serieus. Er is namelijk altijd een volgende hole die op je wacht en waar je opnieuw kunt falen.