Iron Golfer
Joop Zoetemelk won in 1980 de Tour de France en sprak toen de legendarische woorden: “De Tour win je in bed.” Daarmee bedoelt hij natuurlijk dat rusten heel belangrijk is. In de dagen voorafgaand aan de Iron Golfer - zoals de wedstrijd heet - had ik die woorden goed in mijn oren geknoopt. Door steeds op tijd te gaan slapen was ik zo fit mogelijk om deze golfmarathon tot een goed einde te brengen.
Bij aankomst op de golfbaan om 6.15 uur zijn de eerste flights al vertrokken. Ralph en ik besluiten na een kort ontbijt even naar de drivingrange te gaan. Alle drie de 18-holesrondes zijn ten slotte qualifying, dus we willen geen onnodige slagen verspillen in het begin. Louise spaart haar energie en gaat direct naar de oefengreen. Om 7.00 uur krijg ik de eer om de eerste bal te slaan. Het resultaat: midden fairway.
Ralph, Louise en Stef aan het begin van de eerste 18 holes.
Desondanks heb ik na zes holes al drie dubbel bogeys gemaakt. Met mijn handicap van 0,4 krijg ik nul slagen mee, dus in principe is mijn eerste ronde al verpest. Dat kunnen Ralph en Louise ook goed merken. Ik kan er namelijk slecht tegen als ik voor mijn gevoel slechte ballen sla. Dat uit zich in hardop mopperen tegen mezelf. Gelukkig heb ik de tweede negen een stuk minder reden tot klagen met 18 stablefordpunten. Wel blijf ik kampen met moodswings na goede en slechte ballen.
Voor Ralph wordt de eerste ronde er juist eentje om nooit te vergeten. Vooraf hoopte hij één ding: dat zijn drives goed zouden gaan. En dat is het geval. Met een rode golfbal van Titleist ligt Ralph met zijn handicap 25,1 veel vaker op de fairway dan ik. Het gaat zelfs zo goed dat er een weddenschap afgesloten wordt: “Als ik deze bal 18 holes niet kwijtraak, koop ik een hele doos rode ballen.”
Aangekomen op de tee van 18 heeft Ralph zijn rode bal nog steeds. En bovendien zijn er al heel veel stablefordpunten bij elkaar gespeeld. Ook op de laatste hole raakt onze ICT-medewerker zijn bal niet kwijt. Zijn derde slag op deze par-4 eindigt vanaf een meter of honderd zelfs op enkele centimeters van de hole! Het is duidelijk met welke kleur golfballen Ralph speelt de komende tijd… Met 42 punten eindigt hij de eerste ronde bovendien op de gedeeld eerste plaats.
Ralph, Louise en Stef aan het begin van de tweede 18 holes.
Voor Louise is het even inkomen de eerste vier holes. Zal dat komen door het niet willen inslaan? Daarna sprokkelt ze toch 31 punten bij elkaar. Het hadden er meer kunnen zijn als ze niet steeds haar putts links mist. Op hole 17 gebeurt dat voor de zoveelste keer: “Tijdens de tweede ronde ga ik ze maken”, zegt ze meteen.
Ook die uitspraak wordt waarheid, want in de tweede ronde speelt ze heel goed. Op hole 7 slaat ze de bal binnen twee meter van de vlag, waarna ze haar tweede birdie van de dag maakt. “Dat is tien euro”, zeggen we als we elkaar een high-five geven. We hebben afgesproken dat we voor iedere birdie 5 euro doneren aan een goed doel. Ons resultaat aan het einde van de dag is 9 birdies.
Ondanks de hoge temperatuur van boven de dertig graden heb ik na 36 holes bijna geen fysieke klachten. Het enige dat ik voel is een klein blaartje op een van mijn tenen. Dat ik mij nog fris voel heeft waarschijnlijk te maken met de goede adviezen van de wedstrijdleiding: vaak insmeren, veel drinken en regelmatig eten. Wat ik bij me had? Acht flesjes energydrank, twee flesjes voor water, zeven bananen, een bakje fruit, krentenbollen en twee zakken snoep.
Ralph, Stef en Louise aan het begin van de derde 18 holes.
Aan het begin van de laatste ronde was ik vooral gemotiveerd om goed te spelen. In de eerste 36 holes is mijn handicap twee keer omhoog gegaan, dus het was zaak om daar verandering in te brengen. Met een birdie op hole 1 is de toon meteen gezet. Na vijf holes is mijn score zelfs -2, waardoor ik helemaal niet bezig ben met pijntjes of vermoeidheid.
Bij Louise is dat een ander verhaal. Ze wordt steeds stiller en ook haar golfspel gaat achteruit. Als Ralph en ik iets naar haar roepen vanaf de andere kant van de fairway reageert ze niet. “Louise staat uit”, grapt hij. De humor houden we erin, maar na 48 holes is haar avontuur voorbij. "Jongens, ik stop ermee." Louise geeft aan dat alles om haar heen draait en ze hoort niet meer wat wij zeggen. Wij proberen haar ook niet over te halen, want gezondheid is belangrijker dan het afmaken van de 54 holes.
Ralph, die in de tweede ronde een inzinking had met zes strepen achter elkaar, en ik gaan stug door. Door mijn goede score heb ik geen moeite met het vasthouden van mijn concentratie. Na 16 holes sta ik level par voor de ronde. Ik heb dan nog maar één doel: op deze score eindigen. Met twee parren slaag ik daarin. Louise is inmiddels opgelapt en wacht ons op bij de green van de laatste hole. Om 21.15 uur maakt Ralph de laatste putt van de dag. Missie volbracht, op naar de douche en de barbecue.
