De volmaakte golfgodin

Met enkel nog m’n baanpermissie op zak, werd ik door vrienden gevraagd om mee te doen aan hun jaarlijks golftoernooi. Dat leek mij erg voorbarig, ik zou iedereen maar hinderlijk ophouden met mijn gestuntel. ‘Welnee’, suste m’n vriendin, ‘we komen gewoon eenmaal per jaar samen om 9 holes met elkaar te lopen, het draait vooral om de gezelligheid’. Dat klonk weinig afschrikwekkend. Bovendien is het leven te kort om zaken laf vooruit te schuiven, nietwaar? M’n man gaf me het laatste zetje; hij vond het wel een mooi avontuur, ons eerste toernooi samen.

Memorabel

En zo kwam het dat ik op een mooie zondagmorgen bij de eerste tee klaarstond om af te slaan voor het oog van 23 man. Iedereen was benieuwd naar ‘de nieuwe’. Ik probeerde niemand aan te kijken en trok m’n petje nog dieper over m’n ogen. Ondertussen stond iemand met z’n telefoon paraat om het memorabele moment vast te leggen. Dat kon er ook nog wel bij. Dit was vele malen afschrikwekkender dan ik mij had voorgesteld. Ik ook altijd met m’n stompzinnige enthousiasme, ik had überhaupt tegen niemand moeten zeggen dat ik wil leren golfen. Ik had het gewoon stil moeten houden en in het opperste geheim járenlang moeten oefenen totdat ik, ineens, als een volmaakte golfgodin zou verrijzen. Maar neen, mevrouw vond het leuk om iedereen deelgenoot te maken van haar gepruts.  

Ik keek naar de bal, smekend, laat me nu niet in de steek! Al sla ik de rest van de dag de ene misser na de andere, vlieg nu alsjeblíéft mooi weg. Ik nam nauwelijks tijd om na te denken of te kijken, wilde alleen maar zo snel mogelijk van de tee af. En toen, goddank, zoefde de bal weg. M’n vriendin feliciteerde me: ‘Dat was een goede tik zeg, wat mooi! En dat zegt dat ze niet kan golfen, ja ja.’ Ineens werd ik argwanend aangekeken, had ik soms last gehad van valse bescheidenheid?

Gekkenwerk

De argwaan duurde niet langer dan drie minuten; voor de eerste hole had ik acht slagen nodig. Voor de tweede hole negen. Daarna kwam er een korte hole waar ik ‘slechts’ vijf slagen nodig had, maar toen was ik mentaal al afgehaakt. Dit was gekkenwerk, ik was nog volstrekt niet goed genoeg om mee te komen in een toernooi. Gelukkig bleek dat een aangename constatering, het haalde alle druk weg. Ik deed niet meer mee omdat ik mezelf als deelnemer zag, maar eerder als een stagiair. Ik besloot dat ik zoveel mogelijk alles zou gadeslaan en in me op zou nemen. Dat was erg leuk want daardoor kreeg ik oog voor de verschillende maniertjes van iedere speler. Ik was alleen maar bezig was geweest met m’n eigen houding en techniek, terwijl het juist ook erg leerzaam is om andere spelers te observeren. 

Wisselbeker