Nou, dat was mijn zevende les. Geheel terecht en in ieders belang heb ik geen baanpermissie gekregen. Ik wist uiteraard dat dat niet ging gebeuren maar toch zit ik een beetje te pruilen. Ik had gewoonweg nooit gedacht dat het zó moeilijk zou zijn om een begin te maken in de golfsport. Monter had ik na mijn eerste proefles een paar ballen geraakt en toen meteen voldaan geconstateerd: ‘Dat gaat lekker, volgende week de baan in!’ Maar hoe meer ik ging oefenen, hoe slechter ik ben gaan slaan. En hoe slechter ik ging slaan, hoe meer informatie ik ben gaan opzoeken.

Informatie over golf blijkt niet schaars. Op internet wemelt het dat het een lieve lust is van beschrijvingen en instructievideo’s (op youtube keek ik vooral naar ‘Golf with Aimee’) en er zijn bibliotheken vol geschreven over de sport. Ik loop deze dagen permanent rond met vier boekjes onder m’n arm: deel 1 en 2 van de golfacademie, de spelerseditie van de golfregels – een doodsaai wetboekachtig document – en ‘De kleine golf voor dummies’ (een aanrader). Ondertussen krijg ik links en rechts adviezen van ervaren golfers die ik probeer te onthouden en sta ik op willekeurige momenten gedurende dag midden in de kamer stil om mijn ‘set up angle’ te checken. Enthousiasme en krankzinnigheid zijn niet ver van elkaar verwijderd.