Amerikaanse golfpresidenten

Nu de hele week in het teken heeft gestaan van de Amerikaanse midterm-verkiezingen en Trump semi-officieel heeft aangekondigd dat hij een comeback wil maken als president, spookt dat beeld weer door mijn hoofd. Je weet wel: dat beeld van Trump op een golfbaan, met die net iets te strakke witte broek aan. Ik had gehoopt dat beeld nooit meer te hoeven zien, want het staat symbool voor alles waar ik, voordat ik zelf begon te golfen, een grondige hekel aan had als het om golf ging. Die gekke kleding die je blijkbaar moest dragen (hoeft natuurlijk helemaal niet, maar dat wist ik toen nog niet), elitaire mannetjes als Trump die hun dealtjes sluiten op de baan én iemand als Trump die het zich blijkbaar kan veroorloven om domme dingen te roepen en vervolgens weg te racen richting de golfbaan terwijl achter hem zijn personeel de scherven opraapt.

300 rondes in 4 jaar

Donald Trump heeft het imago van golf bij een groot deel van de wereldbevolking geen goed gedaan, en hij staat bekend als 'the golfing president', maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Golf is namelijk al meer dan een eeuw nauw verbonden met het Amerikaanse presidentschap, en er waren een hoop presidenten die een stuk geliefder waren dan Trump én een stuk meer golften. Neem bijvoorbeeld Woodrow Wilson. Niet de bekendste president (1913-1921), maar wel eentje die in de acht jaar dat hij de baas was maar liefst 1200 rondes speelde, meer dan welke president dan ook. Van Trump denken we dat-ie dag en nacht op de golfbaan stond, maar in de praktijk speelde hij waarschijnlijk zo’n 300 rondes in 4 jaar. Is nog steeds veel, natuurlijk. Er is ook een hoop discussie over Trumps definitie van een complete ronde lopen, het schijnt dat hij er graag de kantjes van af loopt.

Green in de tuin van het Witte Huis

Er zijn ook Amerikaanse presidenten die écht iets voor de golfsport hebben betekend. Eisenhower bijvoorbeeld. Die zorgde ervoor dat golf een beetje van z’n 'rich man’s sport' imago af raakte, en omarmd werd door het volk. Hij is trouwens ook degene die ervoor zorgde dat er een putting green werd aangelegd in de tuin van het Witte Huis, én hij werd opgenomen in de World Golf Hall Of Fame (ja, dat is schijnbaar een ding). Het overige beleid van Eisenhower, daar heb ik persoonlijk wat minder mee, maar daar hebben we het vandaag niet over.

Toeschouwers raken

De best golfende president is, als we de legendes moeten geloven, John F. Kennedy. Hij schijnt een heel mooie swing te hebben gehad. Tegelijkertijd had-ie een slechte rug, waardoor hij nooit lang kon spelen. Nixon deed hele studies naar golftactieken, en introduceerde een diplomatieke strategie die hij 'golf ball diplomacy' noemde. Obama was tijdens zijn ambtstermijn fanatiek golfer, grappig genoeg was het uitgerekend Trump die hem daar tijdens zijn campagne steeds op aanviel. De pot verwijt de ketel, zullen we maar zeggen. Gerald Ford viel vooral op als golfer omdat hij zo vaak toeschouwers raakte met zijn ballen. Hij schijnt zelfs een keer gezegd te hebben dat hij er zeker van was dat zijn spel vooruit ging, omdat hij steeds minder omstanders verwondde.

Elitair

Maar hoezeer de Amerikaanse presidenten ook genoten van golf, ze hebben ook allemaal geworsteld met het elitaire imago van de sport. Herbert Hoover bijvoorbeeld, was president gedurende de crisis in de jaren dertig, en vond het ongepast om zich op de golfbaan te begeven terwijl gezinnen honger hadden. JFK speelde tijdens zijn ambtstermijn helemaal niet, terwijl hij toch fanatiek golfer was voordat-ie aantrad, omdat hij niet gezien wilde worden als een bevoorrecht rijkeluiszoontje. En Donald Trump blijft natuurlijk de grootste paradox van allemaal: een man met een enorme zak geld, geluk en privilege die verkiezingen wint door te stellen dat hij de man van het volk is die strijdt tegen de elite. Het schijnt trouwens dat hij qua handicap de beste golfer is van alle golfende Amerikaanse presidenten bij elkaar. Maar goed: hoe serieus hij z’n puntentelling neemt, dat valt natuurlijk ook nog maar te bezien.