Voor het eerst op de baan

De baan. Als beginner is het toch een beetje als het Grote Podium waarop je je groep-acht-musical mag gaan opvoeren. Het triggert zenuwen, maar stiekem kijk je er toch ook naar uit om er te staan. Op weg naar golfles rij ik nu al maandenlang elke week eerst langs de baan voordat ik parkeer bij de drivingrange, en elke week kijk ik even wat voor mensen er lopen op het perfect gemanicuurde gras. Het zijn stellen, vriendengroepjes, collega’s, maar allemaal gaan ze netjes gekleed, hebben ze tassen vol clubs en gadgets, en zien ze eruit alsof ze weten waarmee ze bezig zijn. En, laten we eerlijk zijn, zo ver ben ik nog niet.

Regels?

Want ja: ik heb mijn theorie gehaald, maar het is met golfen net als met autorijden, zo ontdek ik. Als je de theorie niet in de praktijk brengt, dan zakt-ie zo weer weg. Dus: na je examen moet je meteen gaan oefenen, anders vergeet je alle regels binnen de kortste keren. Wat is het verschil tussen een obstakel met gele of rode paaltjes? Waar mag je je bal spelen als-ie de bosjes in is gevlogen? Hoeveel strafslagen krijg je als je per ongeluk je bal aanraakt met je voet? Geloof mij nou maar: tegen de tijd dat je je baanpermissie krijgt, sta je met je mond vol tanden als iemand je een vraag stelt.

Ik sloeg mijn balletjes en probeerde vooruitgang te boeken, dat was alles

Overzichtelijk

Zo ging het bij mij ook. Maandenlang heb ik lekker geoefend. Een of twee keer per week naar de drivingrange, een balletje of honderd slaan (waarvan er dan een paar echt lekker gingen, en van de rest hoopte ik dat niemand ze gezien had), heel geconcentreerd werken aan mijn techniek, rondje chippen en putten, en weer naar huis. Het was overzichtelijk, comfortabel, en mijn vooruitgang kon ik netjes afmeten aan het aantal slagen dat echt ‘geslaagd’ was. Al die tijd hoefde ik me niet bezig te houden met spelregels, hindernissen, en medespelers. Ik sloeg mijn balletjes en probeerde vooruitgang te boeken, dat was alles.

Eén kans

Maar toen werd het tijd om de baan op te gaan, om eens te kijken hoe dat in z’n werk ging. We liepen met onze golfleraar Gustavo naar een eenvoudige par 3, en mochten om beurten afslaan. Nu pas bedenk ik me wat natuurlijk voor iedere golfer een vanzelfsprekend deel van het spel is: je hebt bij elke hole maar 1 kans om af te slaan. Meteen word ik nerveus, want door al het oefenen weet ik dat ik op een goede dag gemiddeld twee derde van mijn ballen goed raak. Er is dus een behoorlijke kans dat ik een flater zal slaan bij het afslaan. En heeft Gustavo niet al honderd keer gezegd dat golfen in je hoofd zit? Dat je je zenuwen onder controle moet houden, omdat je slecht slaat zonder vertrouwen? En ja hoor: mijn afslag is een drama. Ik kom iets omhoog tijdens mijn swing, raak de bal vol op de bovenkant, waarna die een paar meter het gras in stuitert. Ik wil mijn club van frustratie over het hek tussen de eendjes in de sloot gooien, maar ik hou me in.

Ik glimlach beschaamd en zeg dat ik geen idee heb wat ik nu moet doen

Oefenen op de baan

De tweede slag komt de bal een heel stuk verder, maar hij landt ergens in de struiken. Ik ga zoeken, en hou trots mijn bal omhoog als ik hem gevonden heb. “En nu?” vraagt Gustavo aan mij. Er schieten flitsen van het theorie-examen door mijn hoofd. Moet ik helemaal opnieuw beginnen? Of de bal ergens aan de rand van het veld neerleggen en strafslagen tellen? Er was toch iets met ‘onspeelbaar verklaren’, hoe zat dat ook alweer? Ik glimlach beschaamd en zeg dat ik geen idee heb wat ik nu moet doen. “Zie je wel, daarom moet je ook op de baan oefenen,” zegt Gustavo, en ik snap opeens zijn punt. Vanaf volgende week doen we ook een rondje op de baan. Maar eerst thuis nog even de theorie goed doornemen…