Hong Kong

We bezoeken het eerste hoogtepunt: The Peak, het hoogste punt vanaf waar de enormiteit van de stad met de meeste wolkenkrabbers ter wereld, inzichtelijk(er) wordt. Heen met de Peak tram (erg toeristisch) of met de rode taxi (10 euro) en voor het contrast teruglopen naar de stad via de Pok Fu Lam trail, door het tropische groen. Je kunt de stad sowieso goed lopend verkennen, heel efficiënt vanwege het netwerk van wandelpaden boven straatniveau. Aan te raden stop voor de lunch: Mak’s Noodle in Wellington street, in de authentieke buurt Central met z’n tempels en straatstalletjes. De karakteristieke gezichten van zowel obers als soepmakers in de stomende etalages dragen net zoveel bij aan de sfeer als de overheerlijke dimsumsoep zelf. 

Als je Hong Kong ten volle wilt beleven, overnacht dan zoals in de film, in een hotelkamer met ramen van plafond tot vloer met zicht op skyline en haven waar de bedrijvigheid 24/7 uur doorgaat. Optimaal te volgen vanaf de hoogste verdiepingen in het luxe Four Seasons hotel op Hong Kong Island.

Blue Mountains

Vanaf Hong Kong vliegt Cathay Pacific drie keer per dag naar Sydney, in circa negen uur. Neem je de avondvlucht, dan zet je de volgende ochtend de eerste stappen op Australische bodem en heb je nog de hele dag voor je. Omdat we net uit een drukke stad komen, laten we Sydney nog even links liggen en beginnen onze eerste kennismaking met dit continent in het natuurpark Blue Mountains, Unesco Werelderfgoed op 2,5 uur rijden van de luchthaven. Midden in dit enorme gebied met diepe valleien, steile kliffen en ontelbare eucalyptussen ligt Wolgan Valley. Een luxe One & Only resort met houten lodges als hotelkamers. Met kangoeroes in de tuin en mountainbikes voor de deur. De fietsen zijn niet alleen handig om via een van de vele trails de omgeving te verkennen, maar ook om naar de hoofdlodge te fietsen voor een overheerlijk vers ontbijt met uitzicht over de vallei. Er zijn dagelijks verschillende activiteiten (nog los van de spa) met ervaren gidsen inbegrepen. Tip: de avondsafari. Met infrarode zak-lampen zoeken naar wombats, kangoeroefamilies, uilen en andere dieren die in het donker actief worden.

Sydney

Waarom over de grond naar Sydney als de helikopter ook een optie is? Na een magische vlucht laag over het natuurpark, doemen de stadscontouren op, eerst de buitenwijken aan de rivier, dan de wolkenkrabbers, Harbour bridge en het iconische Opera House. Vlak voor de landing zien we nog net een deel van de New South Wales Golfclub, boven de kliffen aan de oceaan. Spannend, daar gaan we spelen! In Sydney wonen bijna vijf miljoen mensen, een kwart van de totale bevolking van Australië. De mensen zijn vriendelijk, de sfeer is relaxt en het eten geweldig. Dat laatste ontdekken we tijdens een exclusieve lunch-boat-trip: sightseeing plus eten bij verschillende restaurants aan het water. In Watsons Bay genieten we van het voorgerecht, dertig vaarminuten verder wordt bij Balmoral Beach het hoofdgerecht – verse vis, natuurlijk – geserveerd. Captain CJ vertelt tussendoor aan boord zo levendig over de historie van Australië, dat we James Cook en zijn Endeavour elk moment langszij verwachten. Ook weten we nu waar Kylie Minogue en Nicole Kidman wonen.

Nu is het tijd om te voet verder te gaan. Op naar Surry Hills. Deze artistieke wijk kenmerkt zich door Victoriaanse huizen met gietijzeren veranda’s en grote tropische bomen. Kleine winkels, galeries, veel barbiers en hippe (vega)restaurants; het is duidelijk dat hier trends worden gezet. Een uitgebreid ontbijt of lunch bij Bills op Crown Street mag zeker niet ontbreken. Al dan niet op de stoep. Circular Quay is de levendige, drukbezochte kade met aanlegsteigers voor veerboten die naar tal van bestemmingen gaan. Tussen de wolkenkrabbers zie je grote zandstenen huizen van de aangrenzende historisch wijk The Rocks met zijn architectuur van eind achttiende eeuw, behoorlijk oud voor de Aussies. 

Genoeg stad, tijd voor surfcultuur. Op naar Bondi Beach aan de Stille Oceaan, een van de beroemde stadsstranden van Sydney. We wandelen de Bondi-to-Coogee kust-wandeling, met een lunchstop in Bronte Beach. De paden zijn goed aangelegd en net zo populair onder bewoners als toeristen. We lopen langs kliffen, natuurbaden in de rotsen – zogenaamde rockpools – en grillige zandstenen muren met om elke hoek weer een adembenemend vergezicht met surfers als miniaturen op de hoge golven.

New South Wales Golfclub

Eindelijk is het zover, ons eerste ronde golf in Australië is daar. Voor de next tee time klinkt onze naam door de luidsprekers in de shop, kleedkamers én clubhuis van de New South Wales Golfclub. Niet om je op te jagen, dat zit niet in de Australische natuur, maar als reminder dat het tijd wordt om naar de eerste tee te gaan en de driver van z’n cover te ontdoen. Die heb je wel nodig; hole 1 vraagt niet alleen om een behoorlijke carry maar ook om een landing midden op de smalle fairway. NSW is een privé- golfclub aan de zuidkant van Sydney, waar bezoekers welkom zijn. Voor Australische begrippen een oude club, uit 1926 en daar zijn ze trots op. De linksachtige baan heeft verschillende blinde holes, de greens zijn snel en geonduleerd. Meer dan eens zien wij onze chip op de green landen, naar de vlag rollen, er voorbijgaan om aan de andere kant ver naar beneden te rollen... 

De signature hole 6 is helaas gesloten voor een grondige verbouwing en de aanleg van een wandelpad langs de zee. Voor deze par 3 moet je normaal gesproken een bruggetje over naar de teebox op de klifpunt om vanaf daar over de oceaan de green – proberen – te bereiken. Met de wind als grootste handicap. Naast wind en supersnelle greens zijn er ook nog de vele potachtige bunkers. Onmiskenbare linksbunkers die in Schotland niet zouden misstaan, steile wanden waar je soms nauwelijks bovenuit kunt kijken. Dit vraagt om een precisieschot, zeker op de prachtige par 4 18de waar ze recht in het zicht van het clubhuis liggen. Elke gast ontvangt een blauwfluwelen zakje met tees, stalen logomarker en one-size-fits-all sokken met het blauwe NSW-logo. Een souvenir dat we graag meenemen als herinnering aan een indrukwekkende ronde golf.

Tasmanië

Het eiland Tasmanië voor de zuidoostkust van Australië stond niet alleen op de bucketlist vanwege de prachtige natuur. Net zoveel aantrekkingskracht hebben de twee beroemde linksbanen van Barnbougle in het uiterste noorden. Maar voordat we de golfschoenen aantrekken, rijden we eerst van hoofdstad Hobart naar Saffire Lodge gelegen aan de oostkust, in het Freycinet National Park. Dit luxe toevluchtsoord heeft een verrassend ontwerp, het lijkt een futuristische waaier van hout en glas waar je van alle kanten uitzicht hebt op de ruige natuur en de Tasmaanse Zee. Deze lodge is net als Wolgan Valley in Blue Mountains meer dan een slaapplek alleen, hier wordt een verhaal verteld over het land en zijn inwoners. Er zijn twintig grote suites met een scala aan heerlijkheden in de minibar, inbegrepen en dagelijks ververst. Tussen het groen staren we vanaf ons terrasje over de zee naar het roze graniet van de Hazard Mountains aan de overkant. Elke avond ligt het nieuwe activiteitenschema voor de volgende dag op ons kussen. Van in lieslaarzen oesters openen in Oyster Farm Bay tot een bezoek aan een populatie Tasmaanse duivels, het uit z’n krachten gegroeide ratachtige buideldier dat alleen op Tasmanië voorkomt.

Wat niet mag ontbreken is de populaire Wineglass Bay Lookout Hike. Drie kilometer lopen met een gids door de ruige natuur langs een granieten bergrug waarbij je op het hoogste punt een fenomenaal uitzicht zou moeten hebben over een azuurblauwe baai met parelwit strand in de vorm van een wijnglas. Zou moeten, want toen wij bovenkwamen bleek er laaghangende bewolking en stonden we op het uitkijkplateau vooral naar het grijs te staren. Wel een goed verhaal tijdens het dagelijkse vijfgangendiner – op sterrenniveau – met de andere gasten. Die van alle kanten foto’s tonen van de klim een dag eerder. Met glashelder zicht, ja.

Barnbougle Golf

Na drie dagen ontspannen en genieten van alle luxe in Saffire Lodge, rijden we met onze huurauto langs de oostkust langzaam omhoog via de enige weg. Barnbougle, here we come! Sinds de opening in 2004, tot dan een enorme aardappelboerderij, is dit golfparadijs een bestemming op zich. En wij snappen waarom, wat een pracht en wat een uitdaging. Juist omdat er twee banen zijn, is dit een perfect golfbestemming voor een paar dagen. Lost Farm en The Dunes liggen in elkaars verlengde over een stretch van drie kilometer duin. Ontworpen door golfarchitect Tom Doak, bekend van beroemde linksachtige banen als Cape Kidnappers in Nieuw-Zeeland en Pacific Dunes in Oregon.

Als we naar hole 1 lopen van The Dunes schieten de kangoeroes links en rechts de rough in. Om ons op gepaste afstand aan te staren. Dit gaan we vaker zien de komende golfdagen. Net als de ondoordringbare rough van helmgras en adembenemende vergezichten over zee. Course management is altijd een goed idee maar op deze linksbaan inclusief steeds veranderde wind een must. We hadden geluk met een briesje. Sommige holes liggen hoog boven het witte, lege strand en dat zorgt voor een echt linksgevoel. Op dag twee spelen we Lost Farm en zien, tot onze verrassing, twee extra holes op de scorekaart staan. Omdat de smalle green van hole 14 pal achter de duinrand ligt, stuift het zand er tijdens een sterke wind overheen en bedekt de green volledig. Het kost de greenkeepers ongeveer drie dagen om dit op te ruimen. Vandaar dat na hole 13 een bordje richting 13A opdoemt. Die moet natuurlijk gespeeld worden. Een korte, maar venijnige par 3. De green ligt in een dal en lijkt makkelijk bereikbaar. Maar vanaf de teebox zie je voornamelijk struikgewas met bunkers erachter. Dit vraagt om precisie, rekening houdend met de wind die van alle kanten lijkt te komen. Door naar 14 (tijdens ons bezoek was de green zandvrij) en daarna genieten van het pad dat langs de zee richting hole 15 loopt. 

Als we van de 18de green lopen, blijken we gelijk geëindigd. Dat komt goed uit want juist om die reden is als grapje hole 18A gemaakt, de play-off hole. Waar niemand aan voorbijgaat. De 20 holes van Lost Farm slingeren zich om het verhoogde clubhuis met panoramarestaurant heen. Dit is waar we na een uitdagende dag op de baan de zon in de zee zien zakken over de fairway van de 16de hole. Onder het genot van een lokale gerookte zalm nemen we de score van de dag nog eens door en willen eigenlijk meteen weer de baan in.

Het is ongelooflijk dat deze banen pas vijftien jaar oud zijn. Omdat fairways en greens volledig geïntegreerd zijn in het natuurlijke duinlandschap, heeft het iets oers. Je kunt overigens alleen te voet de baan in, dat is met licht klimwerk hier en daar, goed te doen. De opvallend lichte rickshaw trolleys met grote wielen (te huur voor zes euro) doen het zware werk. En anders zijn er altijd nog vriendelijke caddies die niet alleen de baan op hun duimpje kennen (“pas op voor giftige tijgerslangen tussen het helmgras”) maar ook leuke anekdotes vertellen over de streek en beroemde golfers. Zoals Adam Scott die elk jaar zijn vrienden uitnodigt voor twee dagen golf en lekker eten. Met privévliegtuig. 

Hamilton Island

Via een detour van een paar dagen in de uitgestrekte Tasmaanse outback – geen golf maar absoluut een bezoek waard – eindigen we onze reis in het noordoosten van Australië. Op Hamilton Island, onderdeel van het eilandparadijs Whitsundays. Vanuit het vliegtuig zien we een setting van turquoise blauwe zee, witte stranden en tropische regenwoud. Na de landing worden we op de kleine luchthaven verwelkomd door de staf van het luxueuze Qualia, een afgelegen resort aan het uiterst noordelijke puntje van Hamilton Island. Qualia betekent in het Latijn een verzameling van diepe, zintuiglijke ervaringen. Hier valt niets tegenin te brengen, dit is een luxe oasis van rust, ontspanning en heerlijk eten. En een meer dan prachtig zwembad met uitzicht over de Coral Sea. Het vervoer op Hamilton Island is verrassend: golfbuggies only. Het eiland is zes vierkante kilometer groot en bestaat voor zeventig procent uit beschermd natuurgebied. Rond de haven in Marina Village zijn restaurants, winkeltjes en een supermarkt. 

Binnen de poorten van Qualia-resort staat de tijd stil. In de prachtig onderhouden tropische tuin liggen de luxe lodges – met buggyparkeerplaats en privézwembad – verscholen tussen het groen. We hebben een waanzinnig uitzicht vanuit de woon-, slaap- en badkamer. Alsof we alleen op de wereld zijn. Ook hier weer dagelijks een lijst met activiteiten, een aantal inbegrepen en andere tegen extra betaling. Wij laten ons de eerste dag met een rubberboot afzetten op het strand van een van de verlaten eilanden in de buurt waar twee strandstoelen, een parasol en picknickmand klaarstaan. Over twee uur worden we weer opgehaald, en weg vaart de schipper. Een grote schildpad zwemt langzaam voorbij en lijkt ons aan te kijken. Expeditie Robinson de luxe.

Hamilton Island Golf Club

Voordat we van de volgende spectaculaire golflocatie kunnen genieten, moeten we eerst met het pontje naar Dent Island. Dent Island ís de golfbaan. We rijden met onze Qualia-buggy in een kwartiertje naar de haven en stappen aan boord voor een korte overtocht van tien minuten. De baan is een cadeautje van Moeder Natuur, geholpen door vijfvoudig Brits Open-winnaar Peter Thomson. Wat een lay-out. Het is onmogelijk om niét afgeleid te worden door de adembenemende uitzichten over blauwe zee en groene eilandjes. Buggies (met gps, fijn) zijn verplicht en nodig, de afstanden tussen de holes zijn soms lang. Een fotomoment is de teebox van hole 14, verhoogd en op de hoek van het eiland. Een uitdagende par 3, die overzichtelijk lijkt maar dat was buiten de wind om gerekend. Een club meer is nodig. Het clubhuis-met-uitzicht is ook populair bij bezoekers van Hamilton Island, ze nemen graag de ferry om er te lunchen of dineren. De baan is openbaar en voor iedereen toegankelijk en helemaal niet druk. Moe maar meer dan voldaan keren we met de ferry terug naar de overkant waar we even moeten zoeken welke buggy ook alweer van ons is.