Golfen langs de Noordzee, in vier verschillende landen: Nederland, België, Frankrijk en Engeland. Een roadtripje langs linksbanen in het laagland.
Wie denkt dat de Brexit iets van nu is, willen we graag even wijzen op een gebeurtenis van zo’n elfduizend jaar geleden. Toen nam Engeland op geheel natuurlijke wijze, zonder referendum, al afstand van het Europese vasteland. Met deze scheiding ontstond ruimte voor de Noordzee. Eeuwenlang heeft Moeder Natuur de vrije hand gehad om te werken aan een nieuw duinlandschap dat door de Engelsen links wordt genoemd. Pas duizenden jaren later kwam er een briljant bestemmingsplan: aan beide zijden van de zee werd de kust versierd met golfbanen. Voor ons een goede reden om in vier landen rond de Noordzee linksgolf te ervaren.
Domburg, Nederland
In vier dagen vier linksbanen spelen, een prettig vooruitzicht. We beginnen in de provincie Zeeland en rijden naar Domburg. Het wemelt van de toeristen die waarschijnlijk geen idee hebben dat hier, volgens de kenners, de enige echte Nederlandse linksbaan ligt. De eerste indruk is meer dan goed. Geen zeezicht maar een hoge duinwal met daarvoor de negen holes die de baan rijk is. Ons golfhart gaat direct sneller kloppen voor deze beroemde negen-holesbaan op Walcheren die al sinds 1914 bestaat en daarmee een van de oudste golfbanen van Nederland is. Aanvankelijk was het een commerciële onderneming die zich richtte op buitenlandse toeristen. Later werd Domburg een verenigingsbaan, maar gasten zijn nog altijd welkom. De negen holes, ontworpen door E.C. Warren, zijn in de Tweede Wereldoorlog flink vernield. De Duitse bezetter zocht hier in 1944 de verdediging tegen de geallieerden die, op hun beurt, talloze bommen op de baan gooiden en het terrein volledig verwoestten. Pas na vele jaren van herstel werd de baan in 1955 in de oorspronkelijke lay-out opnieuw in gebruik genomen. Sommige bomkraters werden geïntegreerd in de baan. In de afgelopen jaren zijn met hulp van baanarchitect Alan Rijks aanpassingen gedaan ter modernisering.Dubbel genieten
We moeten een klein stukje klimmen naar de eerste tee en dat blijkt de moeite waard: wat een uitzicht! Rechts de zee, links de weilanden en direct onder ons de golfbaan. Dit kunnen we zonder overdrijven een van de indrukwekkendste afslagen van Nederland noemen. Het klinkt een beetje dubbel maar de kraters uit het pijnlijke verleden voegen iets toe wat geen architect had kunnen bedenken. In de fairways zien we aardig detail. In het kader van het 105-jarig bestaan liggen er tijdelijk blauwe afstandsmarkers met de leeftijd van de club. Bij ieder tee shot wordt slimheid gevraagd, veel fairways zijn niet goed zichtbaar maar je wordt geholpen met blauwwit gestreepte palen die de richting aangeven. En dan maar hopen dat je bal op de nauwe fairways ligt. Het aanspelen van de greens is tricky, een goede approach rolt maar zo de green af in een bunker. Even achteloos een puttje maken? No way, dit is puur linksgolf. Met goed spel kom je ver maar met slim spel een stuk verder. Is het jammer dat er slechts negen holes zijn? Nee, je moet genieten van wat je krijgt en speel je de baan als twee keer negen, dan geniet je dubbel.De Haan, België
We zetten koers richting België. In het begin van de twintigste eeuw was het Koning Leopold II die meer Engelse toeristen naar de Belgische kust wilde trekken. In deze periode van welvaart, ook wel bekend als La Belle Époque, mocht een golfbaan niet ontbreken en in 1903 werd Royal Ostend Golf Club geopend. We arriveren in een enorme plensbui en onder de luifel van het statige, witte clubhuis zoeken golfers beschutting. Het onderkomen heeft het zwaar gehad; in twee oorlogen is het even vaak verwoest als opgebouwd maar de klassieke elementen zijn behouden. Gelukkig waait de bui over, de harde wind blijft. “Vandaag gaan jullie de baan ervaren zoals het hoort. De lengte is niet zozeer het probleem, de wind en een kleine honderd bunkers maken het uitdagend”, aldus president Yves Dewitte die er nog even op wijst dat de Royal de enige linkscourse van België is.Wind, potbunkers & bikini’s
Klassieke elementen kenmerken ook de eerste tee, omringd door een wit hekje en ernaast een traditioneel startershuisje. De wind trekt nog wat aan en vanaf de eerste drive moeten we alle zeilen bijzetten om fatsoenlijke scores te noteren. Na vier holes lopen we plotseling op een drukke verkeersweg, de Koninklijke Baan geheten, die ook de oversteek mogelijk maakt naar het strand. En zo lopen we als keurige golfers tussen de slippers en bikini’s. We stappen uit de vrolijke parade richting de tee van hole vijf. Wat een waanzinnig uitzicht op de pure links. Nog meer wind en potbunkers, het maakt ons niet uit; we willen getest worden. Alhoewel, op de par 5 7de hole zijn drie goedgeraakte houtjes zelfs niet genoeg om de hoger gelegen green te bereiken. Maar driven met windkracht zes in de rug zorgt voor McIlroy-achtige afstanden van ruim driehonderd meter! Na tien holes komt er een abrupt eind aan de opwinding wanneer we opnieuw de Koninklijke Baan kruisen, ditmaal landinwaarts. Hier treffen we vier holes die prima zijn maar de links-sensatie van de vorige holes duidelijk ontberen. Na nogmaals twee keer oversteken eindigt de crosscountry met een fijne par 5 naast het clubhuis. Het Belgisch pintje is dik verdiend! De Royal Ostend laat veel indrukken achter en we zijn blij dat we deze enige Belgische links kunnen afvinken.Wimereux, Frankrijk
We rijden verder naar het zuiden en bereiken de Franse Opaalkust. Aan de prachtige duinweg zien we het niet te missen bord van Wimereux Golf, onze volgende linksbestemming. Ook deze baan kent een rijke historie (1901) maar in het clubhuis dat in 1958 is gebouwd, zien we hier weinig van terug. Het oogt modern en daarom wellicht meer toegankelijk. Het weer is mild, een zonnetje en een lichte bries vanuit de Noordzee zal ons vandaag niet uit balans brengen. Op de scorekaart lijkt de baan vrij kort en daarom spelen we van de back tees. De eerste holes spelen prettig, landinwaarts met weids uitzicht op het Franse boerenlandschap. Een aantal blinde afslagen, sterk glooiende fairways en grappige greens maken de baan niet makkelijk maar wel amusant. Het wow-moment komt bij hole zes want bij het passeren van het hoogste punt krijgen we een open zicht op de baan en kustlijn. De wind neemt toe maar met een clubje meer of minder redden we het wel. Helaas blijft het bij deze verrassing en dat is jammer want de back nine kan met creatief maaien een stuk spannender worden. Een beetje extra aandacht voor het onderhoud kan sowieso geen kwaad. De fairways zien eruit alsof de geallieerden onlangs zijn vertrokken; kale plekken door droogte is normaal maar er kan iets aan worden gedaan. En te vaak blijft een bal in de bunkerrand hangen waar die eigenlijk naar het laagste punt moet rollen.Geen pretenties
“Een lollige baan”, aldus Bram en Peter die we onderweg tegenkomen. De golfvrienden hebben niet bewust voor een linksbaan gekozen maar “het past wel goed bij ons spel, wijde fairways zonder bomen.” De populariteit van Wimereux is dus goed te verklaren, het is een fijne linkscourse zonder pretenties. Heb je nog niet eerder een linksbaan gespeeld? Dan zou dit een goede kennismaking kunnen zijn. De drie banen waar we inmiddels hebben gespeeld, zijn aangelegd met het doel Britse toeristen te trekken. Opmerkelijk want van een tekort is bepaald geen sprake aan de overkant.Sandwich, Engeland
De overkant én bakermat van linksgolf bereiken we via de ferry die vanuit Calais naar Dover vaart. De overtocht neemt anderhalf uur in beslag en vanaf het buitendek krijgen we steeds beter zicht op de machtige White Cliffs. In het verre verleden waren deze verbonden aan Europa. Links golfen voelt inmiddels vertrouwd, links rijden vergt even wat extra aandacht. We volgen de borden Sandwich, niet voor de lunch maar voor de finale van ons avontuur. Het historische dorpje zal over precies een jaar het middelpunt zijn van de golfwereld. Op een steenworp afstand ligt namelijk Royal St George’s, het theater voor de 149ste editie van The Open. We melden ons bij de caddiemaster. Op een klein schermpje kijkt hij live naar The Open dat in Noord-Ierland wordt gespeeld. “What makes this course different? Well, it’s not green.” Engelse humor? Nee, hij is serieus, een echte linksbaan is volgens de Engelsen bruin. Slechts de tees en greens krijgen water en de rest mag de natuur verzorgen. In 1894 werd The Open voor het eerst hier in het zuiden van Engeland gespeeld maar in de jaren daarna kreeg de baan kritiek en verdween tijdelijk van the rota, een lijst met true links die het prestigieuze toernooi mogen organiseren.Quirky holes
Voor we beginnen, brengen we een bezoek aan het clubhuis. Gelukkig is het vroeg want na elf uur is toegang alleen toegestaan met een jasje en dasje. Binnen lijkt het wel een museum, prachtig. Er is zoveel zorg besteed aan de herinneringen, dat we besluiten om het inslaan iets in te korten. Op weg naar de eerste tee maken we kennis met caddie Simon. Om hem hebben we niet gevraagd maar is verplicht. Eigenlijk wel fijn want hij kent de baan door en door. En Simon blijkt geen overbodige luxe want St George’s geeft zijn geheimen niet snel prijs. Een slag blijkt pas echt goed als de bal op het juiste plekje landt en wordt meegenomen door de contouren van de fairways of tegen de heuvels rond de greens stuitert. Hoewel je de zee kunt zien, voegt die niet veel toe aan onze beleving; onze aandacht ligt volledig op de baan en de quirky holes. Dat is Engels voor wat wij raar en onverklaarbaar vinden. In tegenstelling tot andere oude banen is St George’s wel aangepast aan de lengte-eis van het huidige topgolf. Het maakt het nog moeilijker om sommige goed bewaakte greens aan te spelen. Daarom spelen wij van de blauwe tees, een goed advies van Simon. Hij heeft het laatste Open in 2011 meegemaakt. Hij woonde toen tijdelijk vlak bij de baan naast het huis van winnaar Darren Clarke. “Er werd natuurlijk een after party gehouden en mijn tuin stond vol met auto’s. Ik ben toen maar even gaan kijken en werd direct uitgenodigd. Om half zes in de ochtend ben ik naar huis gekropen, wat een feest!”Prijskaartje
Mooie verhalen maar wat betaal je daar nu eigenlijk voor? Het vaste tarief voor een caddie is 50 pond en daarnaast word je geacht een passende tip te geven variërend tussen 10 en 40 pond. Tel hierbij de greenfee van 225 pond…. Is dat het waard? Eigenlijk niet. Natuurlijk is het geweldig een Open-baan te spelen maar om de hoek liggen twee banen die op the rota list hebben gestaan, Royal Cinque Ports Club en Prince’s GC. Voor het bedrag dat je bij St George’s kwijt bent, heb je greenfees voor deze beide banen en je loopt op dezelfde door de natuur gemaakte links.De banen: praktische informatie
- Domburgsche Golf Club, Domburg, Zeeland
Greenfee: vanaf 37,50 euro (9 holes), vanaf 55 euro (18 holes)
Minimaal handicap 36
Overnachtingstip: Badhotel Domburg
Meer info: domburgschegolfclub.nl en badhotel.com
- Royal Ostend Golf Club, De Haan, België
Greenfee: vanaf 80 euro
Overnachtingstip: Martin’s Brugge (op 25 minuten, midden in de historische binnenstad)
Meer info: pinhigh.nl/golfvakantie/chateau-clery
- Wimereux Golf Club, Wimereux, Frankrijk
Greenfee hoogseizoen: vanaf 60 euro
Overnachtingstip: Najeti Hotel Chateau Cléry (romantisch hotel met een goed restaurant, op 20 minuten rijden)
Meer info: pinhigh.nl/golfvakantie/martins-brugge
- Royal St George’s, Sandwich, Kent
Greenfee: vanaf 250 euro (exclusief caddie)
Let op: er zijn strenge kledingregels
Overnachtingstip: The Lodge at Prince’s (klein golfhotel met twaalf kamers aan de fairway van The Royal St. George en Prince’s Golf Club)
Meer info: royalstgeorges.com en princesgolfclub.co.uk/stay
Vanuit Calais vertrekken dagelijks circa veertig boten richting Dover. De overtocht duurt negentig minuten. Er zijn twee aanbieders en de prijzen variëren. Kijk online voor de beste deal: directferries.nl. Wil je sneller, ga dan met de autotrein want in 35 minuten ben je aan de overkant, viermaal per uur: eurotunnel.com.
- Paginadatum 21 september 2019
- Auteur Redactie GOLF.NL
