(Golf)gek gemaakt: Wim & Bob

5 september 2018 Redactie GOLF.NL

Golfen doet golfen? Zeker in het geval van Bob die dankzij golfambassadeur Wim zijn hele leven zag veranderen. Hoe wakkerde hij de liefde voor de sport aan bij Bob en welke ingrijpende gevolgen had dat?

Wim van Dijk (87, hcp 11) en Bob Hesselman (59, hcp 0)

Doodsbang was ik toen ik, begin twintig, werd uitgenodigd op de bank bij de familie Van Dijk. Wim deed zijn krant iets naar beneden zodat zijn ogen er net bovenuit kwamen en zei met een zware stem Hallo om vervolgens weer achter die krant te verdwijnen.” Bob Hesselman was verliefd geworden op dochter Mariëtte, tijdens dansles. Hij haalde haar op en bracht haar weer netjes thuis. Bob mocht eens mee-eten, kwam er steeds vaker over de vloer en ontmoette een golffanaat in vader Wim. “In de achterkamer stond hij met z’n billen tegen de tafel en vandaar kon hij net een swing maken zonder de piano, kast en tafel te raken. Ook chipte hij met van die plastic oefenballen over het hoofd van zijn vrouw heen, die op haar beurt de krant zat te lezen. Ik begreep inmiddels hoe al de zilveren bekers die in de kamer stonden, verdiend waren.

Geboren in het clubhuis

Wim van Dijk bleek niet zomaar een golffanaat. Zijn vader Jos was jarenlang pro op de alom gewaardeerde baan De Pan en deed in 1927 mee aan het British Open, op The Old Course in St. Andrews. De wieg van Wim stond letterlijk in het clubhuis van De Pan; zijn ouders woonden er als beheerders, moeder runde het restaurant, vader gaf les. “Ik heb er de eerste vier jaar van mijn leven doorgebracht en ik kan me geen mooiere achtertuin bedenken. Niet dat ik als kind op de baan mocht komen. Nee, dat was strikt verboden. Ook het clubhuis was verboden terrein maar in de tuin achter het huis oefende ik met een kleine stok die mijn vader voor me had gemaakt. Vanuit die tuin kon ik ook precies een van de bunkers op hole 9 zien, waar veel spelers meerdere pogingen moesten doen om eruit te komen.” De familie Van Dijk verhuisde toen Wim vijf jaar was, de Tweede Wereldoorlog brak uit en om deportatie te voorkomen werd al het personeel van De Pan tewerkgesteld bij de kookplatenafdeling van Inventum. Tegen het einde van de oorlog keerden Jos en Wim terug op hun geliefde golfbaan die er verwaarloosd bij lag. “Mijn vader ging er weer aan de slag als pro en ik werd caddie om bij te verdienen. De caddiemaster, en vriend van mijn vader, zorgde voor goede spelers voor mij en daar leerde ik enorm veel van. Ik heb nooit één les gehad, ook niet van mijn vader die principieel geen familieleden onder zijn hoede nam. Mijn eigen ambitie om pro te worden verflauwde nadat ik solliciteerde in Rotterdam en de bekende topamateur Bertus van Mook de voorkeur kreeg. Er was toen weinig werk voor teaching pro’s en een carrière in een andere richting leek ook mijn vader een verstandige keuze. Ik ging werken bij Inventum, ontmoette mijn vrouw met een garagebedrijf in de familie en ben in de auto’s gegaan.”

Al caddiënd verkocht

En in zijn vrije tijd áltijd een club in zijn hand, herinnert Bob zich. “Toen ik op een dag Mariëtte niet thuis aantrof, stond Wim op het punt te gaan golfen en vroeg me mee te gaan. Om hem te caddieën. Ik wist helemaal niets van golf en na een fout advies over de puttlijn heb ik tien holes mijn kaken stijf op elkaar gehouden. Maar door die allereerste ronde op De Pan, weliswaar alleen nog met een tas op mijn rug, was ik al bijna verkocht. Mariëtte en ik namen les op Schaerweijde, toen in 1984 net geopend en niet meer dan

Ik begon werkafspraken af te zeggen om te kunnen golfen

wat holes langs een hockeyveld. De lessen zorgden ervoor dat ik volledig verslaafd raakte; ik begon werkafspraken af te zeggen om te kunnen golfen. Ik zag een ideale uitweg: zelf teaching pro worden. De enige manier waarop dat kon, was door stage te lopen en zo kwam ik eerst bij John Woof terecht, daarna bij Cees Dorrestein op De Pan. Naast het poetsen van schoenen en andere, soortgelijke klussen keek ik het vak af en ontwikkelde mijn eigen stijl in de twintig jaar erna als professional bij golfclub Edda Huzid. Nu ben ik eigenaar van een golfshop en doe veel clubfittingen die vaak uitlopen op een les. Ik vind dat nog steeds geweldig, mensen beter leren golfen.”

Sterke basis

Bob en Mariëtte groeiden uit elkaar en gingen hun eigen weg. Hoewel Bob en Wim elkaar daardoor minder zagen, is hun gedeelde golfliefde een sterke basis gebleken voor hun vriendschap en spelen ze nu nog regelmatig een ronde. “De swing van Wim is de beste die ik ooit heb gezien. Alles klopt, van de techniek tot het ritme. Ik doe vaak mijn ogen dicht om zijn swing voor me te zien om zo de mijne te verbeteren. In al die jaren heb ik 'm nog nooit kunnen verslaan. Als het aan mij ligt, golfen we sowieso door tot ik een keertje win.”