'Ik heb hier niet met een lach rondgelopen'

Bij vertrek op Schiphol was Van Dam vol goede moed. Nee, niet tegen beter weten in, zegt ze nu, ook al waren de voorbije maanden weinig succesvol en zakte ze van plek 80 op de wereldranglijst naar een positie rond 150. ‘Het heeft veel met vertrouwen te maken. Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd. Je kunt snel in een flow raken, soms omdat je in een week lekker eet, je het gras op een golfbaan fijn vindt. Het zit ’m soms in rare dingen. Ik weet namelijk wat ik in de basis kán.’

Speciaal

Dat wat erin zit, komt er evenwel al maanden niet uit. Toch had ze het gevoel dat het in Tokio haar week zou kunnen worden. ‘Want dit is toch anders. Je bent de eerste golfster uit Nederland op dit podium, je komt voor Nederland uit. Tuurlijk maakt het daardoor speciaal. Het geeft ook druk, ja, zeker, maar als golfer geloof je elke week dat het de goede kant op kan gaan.’
Dat ging het. De eerste ronde was een klap in haar gezicht, vooral door een aantal onfortuinlijke bogeys aan het einde. ‘Dan weet je al dat er heel veel moet gebeuren om nog in de buurt van de medailles te komen.’ Dat uitzicht raakte op de tweede dag alleen maar verder uit zich. De tweede ronde was een mokerslag. ‘Je weet dat het hier om een medaille gaat en verder niets. Het klinkt misschien voor sommige mensen raar, maar of je nou vierde wordt of zestigste, dat maakt geen verschil.’

Mentaal zwaar

Toch was de score op dag 3 ineens veel beter. ‘Ik geef nooit op. Ook al wist ik dat ik geen kansen meer had, je gaat wel door. Al is het maar dat je dingen in een ronde probeert. Geloof me, je probeert echt elke bal je beste bal te laten zijn. Vandaag had ik twee birdies aan het begin van de ronde, maar ging het ook weer snel de verkeerde kant op. Dan wordt het mentaal ook heel zwaar.’
Natuurlijk had Van Dam ook iets meegekregen van de ‘kritiek’ in eigen land. Ze zou in deze vorm niets te zoeken hebben in Tokio. Ze zegt dat het haar weinig doet. “Het komt van mensen die niet dicht bij me staan en ik weet dat het erbij hoort. Ik heb me wel meer van de buitenwereld afgesloten en was daardoor ook minder goed bereikbaar.’

Kritisch

Van Dam erkent dat haar pad momenteel niet over rozen gaat. ‘Het is tot nu toe een beladen jaar.’ Ze werkt sinds ruim een half jaar met Sean Foley, een swingcoach die met veel toppers werkte, onder wie Tiger Woods. Haar swing is aangepast en die aanpassingen vergen tijd voordat het resulteert in beter golf. Ze begrijpt dat de buitenwereld daar kritisch tegenaan kijkt, want ze had toch immers volgens vele kenners de mooiste swing ter wereld?

‘Ik maak zo’n keuze voor Sean Foley niet zomaar. De perfecte swing die ik had werkt voor mij niet zo perfect als ik onder druk speel. Als ik genoegen had willen nemen met de nummer 80 van de wereld te zijn, dan had ik niest hoeven te veranderen, maar had ik ook kunnen stoppen. Maar ik wil een top-10 speelster van de wereld worden. En als ik het gevoel heb dat ik niet op de juiste weg ben, dan sla ik een ander pad in. Dat betekent dat ik nu drie stappen terug moet doen, maar in de overtuiging dat ik die straks weer vooruit kan maken.’

Huilend van de baan

De ervaring van Tokio gaat mee terug de koffer in, ook was het geen feestje. ‘Ik heb nergens van kunnen genieten. Dat past niet bij mij als topsporter in een week waarin het niet gaat zoals je graag wil. Dan ben ik hard voor mezelf. Ik heb hier niet met een lach op mijn gezicht rondgelopen. Maar ik heb wel gemerkt dat golf deze twee weken voor de hele wereld mooi is gepresenteerd, met twee mooie winnaars (Xander Schauffele en Nelly Korda). Vriendinnen van mij kwamen huilend van de baan omdat ze dicht tegen een medaille aan zaten. Olympisch golf gaat meer en meer leven en dat zal over drie jaar in Parijs nog meer het geval zijn.’
En dan wil Anne van Dam er ook bij zijn.